Τριανταδύο

Είμαι Φιλολάου με κατεύθυνση το σπίτι όταν ξαφνικά ακούω
- Ευτυχία... Ευτυχία...
Μαρμαρώνω. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Οι σφυγμοί μου αυξάνονται. Λες?...
Γυρίζω με προσδοκία και αντικρύζω ένα κοριτσάκι να μου χαμογελά. Πιο πίσω ένας 35άρης μπαμπάς τρέχει και όταν την φτάνει την κοιτά και την παρατηρεί συμβουλευτικά.
- Ευτυχία, τι έχουμε πει? Το χέρι του μπαμπά δεν το αφήνουμε ποτέ!
Την παίρνει αγκαλιά και χάνονται στη στροφή. Γαμώτο. Για λίγο αισθάνθηκα πεταλούδες στο στομάχι μου. Αλλά απαιτήσεις που έχεις και συ αδελφέ μου! Μπορεί να βρίσκεται σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου και συ περιμένεις να τη συναντήσεις έξω από το σπίτι σου. Ή τρελός πρέπει να σαι ή μαλάκας...
- Μαλάκας είσαι ανθρωπέ μου?  κάνει ένας κοστουμαρισμένος λιγδιάρης κρατώντας τη μύτη του.
Χαμένος στο λαβύρινθο της Ευτυχίας μου δεν πρόσεξα στην είσοδο της πολυκατοικίας και άνοιξα τη πόρτα με ορμή. Αυτή με τη σειρά της άφησε το αποτύπωμα της στη μύτη του. Δεύτερος νόμος κίνησης του Νεύτωνα." Ή ασκούμενη σε ένα σώμα συνισταμένη δύναμη προκαλεί επιτάχυνση".
- Συγνώμη, κάνω, δεν ήξερα...
- Το συγνώμη είναι μισό χέσιμο, ωρύεται και απομακρύνεται.
Βγαίνω από το ασανσέρ και πριν βάλω το κλειδί στη πόρτα ο Κοσμάς μου κάνει νόημα.
- Τι συμβαίνει? ρωτάω.
- Σε ζητούσε πριν από λίγο ένας κύριος.
- Φόραγε κοστούμι?
- Ναι, μόλις έφυγε
Σκέφτομαι τον τύπο στη εξώπορτα. Η μύτη του τώρα θα έχει γίνει σαν μελιτζάνα. Γελάω
- Και τι ήθελε?
- Να σου δώσει κάτι.
- Και συ τι του πες?
- Ότι δεν είσαι δω και ότι θα αργήσεις.
- Σωστός. Την επόμενη φορά πες του ότι έφυγα στα καράβια, με πήραν
  φαντάρο, μετανάστευσα, αυτοεξορίστικα, κλείστικα στο Άγιον Όρος
  κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
- Μου άφησε ένα χαρτί για σένα
- Και συ το παρέλαβες?
- Δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά.
- Να του λεγες δε με ξέρεις, είμαστε τσακωμένοι, πρέπει να
  συμβουλευτείς το δικηγόρο σου, ότι είσαι τυφλός, καθυστερημένος,
  αγράμματος. Οτιδήποτε...
- Δεν το σκέφτηκα!
- Γάμα το.
- Τι θα κάνουμε?
- Πέταξε το, κάφτο.
- Δε μπορώ να το κάνω αυτό! Μου πήρε τα στοιχεία
Μου δίνει μία κόλλα αναφοράς. Τη διαβάζω. Πάνω πάνω με κεφαλαία
γράμματα γράφει μία λέξη. Έξωση.
- Συγνώμη, μου κάνει.
- Τι να κάνεις και συ ρε Κοσμά...
- Μπορώ να σου δανείσω αν θες? Πόσα είναι? 300? 400? 500?
- 1600!
Στο άκουσμα του ποσού ο Κοσμάς μου κλείνει τη πόρτα στα μούτρα. Οκ
ψυχραιμία. Εγω δημιούργησα αυτό το χάλι. Εγώ θα το καθαρίσω. Σκέφτομαι.
"Ή μένω αδρανής" - πρώτος νόμος κίνησης του Νεύτωνα - μένω στο δρόμο, βάζω
φωτιά στα πράγματα μου και χορεύω το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" ή
αρχίζω να σκέφτομαι εναλλακτικές για δανεικά. Όχι από την οικογένεια
θα έχουμε κατήχηση, όχι από τον Ανδρέα θα μου πει στα λεγα, όχι από τον  
Άγγελο θα μου τα δώσει αλλά εγώ δεν θέλω, ο Πέτρος δεν έχει, Άρης και
Στέλιος κόβονται το δίχως άλλο, ήδη μου κάθονται στο σβέρκο. Ζιγκολό* να
γίνω δεν προλαβαίνω, πρώην γκόμενες δεν θέλουν να με βλέπουν, οι τράπεζες
μου ανεβάζουν την πίεση, δάνειο από τον εργοδότη σου είναι μια καλή ιδέα
αν είχα βέβαια δουλειά άρα αποτέλεσμα μηδέν. Και ενώ σπάζω το κεφάλι μου
για να βρω μια λύση θυμάμαι τον Σπαζοκεφαλιά στο καζίνο. Βρίσκω τη
κάρτα του και τον καλώ.
- Παρακαλώ?
- Ναι το Λουκά...
- Που μένεις? με διακόπτει
- Παγκράτι
- Στο 1ο νεκροταφείο σε μία ώρα,μου κάνει και κλείνει.
Όταν φτάνω δε βρίσκω κανέναν. Λίγα λεπτά αργότερα χτυπά το τηλέφωνο μου.
- Μπες μέσα και στάσου στο τρίτο τάφο δεξιά πίσω από τις καμέλιες, κάνει
  και ξανακλείνει.
Μπαίνω μέσα, κάνω ότι μου λέει και τον βρίσκω πάνω στο τάφο. Φορά μια
καπαρντίνα και μια τραγιάσκα. Κάνει ότι πενθεί.
- Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια? ρωτάω. Δε με κυνηγάει κανείς!
- Κυνηγούν εμένα, με αποστομώνει. Λοιπόν? Πόσα? μου κάνει και παίζει
  εκνευριστικά την οδοντογλυφίδα στο στόμα του
Σκέφτομαι ότι πέρα από το ενοίκιο χρειάζομαι και κάποια χρήματα για να
καλύψω κάποιες εκκρεμότητες, να ξεχρεώσω κάποιες υποχρεώσεις, να γεμίσω
το ψυγείο μου, να δώσω κάποια χρήματα στο Στέλιο για να έχω πίστωση στο
μπαρ, να χτυπήσω εκείνο το κοστουμάκι με τα ασορτί παπούτσια που είδα
προχτές στο Κολωνάκι και να πάω σε εκείνο το εστιατόριο που είναι στη
Πειραιώς και λένε ότι χρειάζεσαι δάνειο για να φας εκεί μέσα. Έτσι
περίπου κληρώνει το ποσό.
- 3000 ευρώ, κάνω με σιγουριά.
- 15% το μήνα τόκο. Τιμή γνωριμίας. Συνήθως παίρνω 20%. Αλλά σε συμπάθησα.
  Κάθε μήνας που θα περνά, το σύνολο θα τοκίζεται με 15%. Συμφωνείς?
- Μπορώ να κάνω και διαφορετικά?
Βγάζει μια δεσμίδα των εκατό και μου μετράει 30 πράσινα κολλαριστά.
Μου τα δίνει.
- Θες να σου υπογράψω κάπου? ρωτάω
- Ναι με αίμα αν δε σε πειράζει?
Κολλάω
- Αστειεύομαι, μου κάνει, γελώντας. Δεν θέλω υπογραφές. Μοιάζεις ξύπνιο
  παλληκάρι και σίγουρα δεν θα θέλεις να έχεις την τύχη του Ξεφτέρη!!
- Ο Ξεφτέρης ποιος είναι?
- Κάποιος που νόμιζε ότι είχε πιάσει τον παπά από τα αρχίδια.
- Και που βρίσκεται τώρα?
- Κάτω από τις καμέλιες που χαζεύεις
Βλέπω τον τάφο που στεκόμαστε. Ιωάννης Ξεφτέρης. 1969-2012.
- Πως πέθανε? κάνω και ταυτόχρονα μετανοιώνω που ρώτησα
- Λάτρευε να τρώει αγκινάρες με στρείδια
- Και ήταν αλλεργικός στα στρείδια?
- Όχι, στις αγκινάρες.
- Κατάλαβα
- Στη δουλειά μας Στέφανε μετράει η συνέπεια. Πάνω από όλους και από
  όλα.
- Συνέπεια ε?
- Αν δεν υπάρχει συνέπεια θα μας βρεις μπροστά σου!
- Είστε πολλοι?
- Δε φαντάζεσαι!
- Λογικό μου ακούγεται, κάνω. "Για κάθε δράση υπάρχει αντίδραση".
- Ακριβώς!
- Τρίτος νόμος κίνησης του Νεύτωνα, δηλαδή
- Δε καταλαβαίνω?
- Δε πειράζει. Φτάνει που καταλαβαίνω εγώ....



*Ζιγκολό = Από την γαλλική λέξη gigolo. Ο νέος που αμοίβεται για τις
ερωτικές του σχέσεις με ηλικιωμένες, κυρίως, γυναίκες