- Τι νομίζεις πως είναι η ζωή;
- Επιτραπέζιο ηλεκτρονικό στο καφενείο να καταπίνει δεκάρικα και να σου χαρίζει εσένα δικαίωμα στην ελπίδα;
- Στημένος ποδοσφαιρικός αγώνας με κλεμμένη παράταση και κουκουρούκου πέναλτι;
- Η μήπως καλόμαθες στα δανεικά όνειρα και σού'πεσε βαρύς ο εφιάλτης;
Γιατί αν ήταν ένα, εγώ πάω πάσο και πάμε παρακάτω. Αλλά επειδή σε ξέρω καλά και γνωρίζω πόσο άπληστος είχες γίνει, βάστα εκεί που κάθεσαι και άκου καλά αυτά που θα σου πω..
Ονομάζομαι Ανέστης Πικραμύγδαλος, είμαι 37 χρονών, πτυχιούχος Οικονομικών, με δύο ξένες γλώσσες και τα τελευταία δύο χρόνια - δόξα τω Θεό - είμαι άνεργος. Πριν μείνω χωρίς δουλειά πρόλαβα και έχτισα γύρω μου, μια εικονική πραγματικότητα, ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, μια lifestyle κατάσταση. Στέλεχος, μέχρι πρότινος, σε Τράπεζα και με τα εισοδήματα μου ν' αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο εξαιτίας κάποιων σίγουρων πηγών από το Χρηματιστήριο, ζούσα και ξόδευα για το δεύτερο αυτοκίνητο, το τρίτο κινητό, την επόμενη πιστωτική κάρτα χωρίς όριο, τα επώνυμο ρούχα και παπούτσια, τις hi - tech συσκευές ήχου και εικόνας και το πρώτο τραπέζι πίστα. Όλα έμοιαζαν με μια παρατεταμένη κακομαθημένη εφηβεία δίχως τέλος.. Κάπου εκεί, μπήκε στην ζωή μου η Χρύσα, παιδί βορείων προαστίων και η ζωή μου τακίμιασε με την δική της. Ο ψεύτικος τρισδιάστατος κόσμος μου άνοιξε μεμιάς και την κατάπιε. Ή μπορεί και να συνέβη το αντίθετο. Τέλος πάντων, σημασία έχει πως ο ένας ερωτεύτηκε την εικόνα του άλλου και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε παντρεμένοι.
Ο γάμος δεν άλλαξε την ζωή μας, σίγουρα όμως την ακρίβυνε. Μεζονέτα στο Ψυχικό, καμπάνα με βαρβάτο ενοίκιο στο Λαγονήσι, καλοκαίρι με φουσκωτό στα νησιά, χιονοδρομικά κέντρα σε πλούσια θέρετρα τον χειμώνα, υπερατλαντικά ταξίδια ανά ήπειρο και πριβέ τραπέζια σε σικ εστιατόρια και πολυδιαφημισμένα κωλάδικα. Μετά από τρία χρόνια σπάταλης κραιπάλης και ενώ η Ελλάδα - φιλοξενώντας μια Ολυμπιάδα - ήταν στα καλύτερα της, με το αίσθημα της πατριδογνωσίας και της πίστης στην ιερή φλόγα των ιδανικών να εισπνέεται και να εκπνέεται από κάθε βρώμικο χνώτο, της Χρύσας της καρφώθηκε να γίνει μάνα. Και κάπως έτσι πέσαμε στο κρεβάτι χωρίς καπότες και χάπια αντισυλληπτικά. Για τα επόμενα τρία χρόνια πηδιόμασταν σαν τα κουνέλια. Το παιδί όμως αρνιόταν πεισματικά να έρθει στον κόσμο μας. Στην πλασματική ευτυχία μας. Στα κάλπικα θέλω μας. Στα δανεικά μας πιστεύω. Έτσι λοιπόν αφού ο Μωάμεθ δεν έκανε την τιμή και δεν ανέβαινε στο βουνό, πήγαμε εμείς σε αυτό. Τουτέστιν, κλείσαμε ραντεβού σε κάποιο γυναικολόγο και αφού η Χρύσα βγήκε από κει υγιής σαν ταύρος, τα κέρατά της πήραν αμπάριζα εμένα. Στην αρχή το πήρα πατριωτικά. Οι Πικραμύγδαλοι ήταν και είναι καρπεροί. Ο παππούς μου έκανε εφτά παιδιά. Ο πατέρας μου τρία και εγώ θα αποτελούσα το πικραμύγδαλο της οικογένειας; Κρατούσα σθεναρά άμυνα και στο γιατρό δεν καταδεχόμουν να πάω. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, τα τείχη πέφτουν από μέσα και έτσι για χατίρι της δόλιας της μάνας μου πού 'θελε να δει εγγονάκι από τον προκομμένο της, ένα πρωϊνό σε μια καμαρούλα - μια σταλιά – με λευκό μωσαϊκό και εκρού πλακάκι, παρέα με τον τουρλωτό κώλο κάποιας σταρλετίτσας λολίτας - που τον αποθέωνε γνωστό αντρικό περιοδικό - έχυσα μέσα σ' ένα πλαστικό και το παρέδωσα γεμάτος ντροπή σε μια σουρτούκω υπάλληλο με κρύα χέρια και παγωμένο βλέμμα. Όταν πήρα τις εξετάσεις, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Το σπέρμα μου είχε αδυνατίσει λόγω κακής ζωής στο παρελθόν. Φαρμακευτική αγωγή, καλή διατροφή, γυμναστική και βλέπουμε... Και καλά τα φάρμακα να τα καταλάβω.
- Την διατροφή και την γυμναστική όμως;
- Tι είναι το σπερματοζωάριο για να παχύνει;
- Και πως γυμνάζεις τα αρχίδια;
- Κάνει κάμψεις το πέος;
Όταν δεν πήρα απαντήσεις, έκανα το αυτονόητο. Είπα ψέματα στην Χρύσα και άλλαξα γιατρό. Τα υπόλοιπα δυο χρόνια κύλησαν μέσα σε τσακωμούς και φασαρίες. Εγώ δεν είδα χαϊρι, η Χρύσα σιγά σιγά απομακρύνθηκε από μένα και η πεθερά μου άχρηστο με ανέβαζε και ανίκανο με κατέβαζε. Έτσι με όλα αυτά φτάσαμε αισίως την ημέρα της κρίσεως. Εκείνη την ημέρα δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω. Ήταν η μέρα που έμελλε να γίνει κομμάτια ο γυάλινος κόσμος μου. Να τσακιστεί το κουκλόσπιτό μου.. Να βγάλω τα γυαλιά της τρισδιάστατης ενόρασης και να δω την αλήθεια κατάματα. Στην δουλειά μάθαινα, ότι ήμουν μέσα στην πρώτη λίστα που θα απολύονταν άμεσα. Η αποζημίωση που θά 'παιρνα ήταν αρκετή, αλλά μόνο για να καλύψει τα ακριβά μέχρι τότε γούστα μου. Γύρισα σπίτι, ψάχνοντας εναλλακτικές και εκεί με περίμενε μια δεύτερη έκπληξη. Αντί για κατανόηση και στοργή από την Χρύσα, σε αυτό που μόλις είχα αρχίσει να βιώνω, συνάντησα ψύχρα και αδιαφορία. Της εξήγησα ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει.
- Αγάπη μου είναι μια καλή ευκαιρία να πάψουμε να το παίζουμε τζίτζικες και να φερθούμε σαν μυρμήγκια!
- Μωράκι μου τα μεταξωτά βρακιά, πλέον δεν θα είναι για τον δικό μας το κώλο!
- Από τα σαλόνια είναι καιρός να περάσουμε στα αλώνια!
- Μόνο η αγάπη μας μετράει...
Είπα και άλλα βαρύγδουπα. Μαλακιούλες της στιγμής. Αλλά που... Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Βράχος ακλόνητος η Χρύσα. Ούτε μισό βήμα από τα κεκτημένα δεν είχε σκοπό να κάνει. Και τότε συνειδητοποίησα ότι είχε βρει άλλον χορηγό.. Κάπου την κατάλαβα. Δεν ήταν ο τύπος της γυναίκας που θα καθόταν μ' έναν άνεργο φλούφλη. Και έτσι την συγχώρεσα. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα.Το διαζύγιο βγήκε με συνοπτικές διαδικασίες κοινή συναινέσει. Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός βλέπεις... Το σπίτι στο Ψυχικό το παραχώρησα σε αυτήν. Με τα νέα δεδομένα, από την μία δεν μπορούσα να το συντηρήσω και από την άλλη εμείς οι Πικραμύγδαλοι διαθέτουμε και μια περηφάνεια. Μαλάκες μεν, ψωροπερήφανοι δε.. Τα υπόλοιπα πουλήθηκαν κοψοχρονιά εξ ημισείας. Ότι έβγαλα, τά σπρώξα στις τράπεζες για πιστωτικές και δάνεια που είχαν ανεβεί στο φεγγάρι. Και έτσι μέσα σε λίγους μήνες έχασα ότι νόμιζα πως είχα. Μια υποτιθέμενη ευτυχία, ένα ψεύτικο όνειρο, κάποια δανεικά χρήματα, μια δουλειά με ωράριο καθημερινής βίας, ένα χάρτινο σπίτι με στεγαστικό και μια φουσκωτή κούκλα που όταν την κούρδιζες, σού 'λεγε σ' αγαπώ.
Τώρα μένω στα Σεπόλια, στο πατρικό μου. Ζω από τις συντάξεις των γονιών μου. Μακάριοι άνθρωποι. Δημόσιοι υπάλληλοι και οι δύο στα νιάτα τους.. Κάθε μήνα το κράτος, μας ακουμπά δύο χήνες και τις ξεπουπουλιάζουμε παρέα. Κόψαμε τα επιπλέον και ζούμε σπαρτιάτικα. Παράλληλα ψάχνω κάτι στο δημόσιο με τα ευρωπαϊκά κοινωφελή προγράμματα. Στον ιδιωτικό δεν παίζει να πάω. Να σου βγαίνει ο κώλος για ένα σκάρτο πεντακοσάρικο δεν λέει. Χίλιες φορές στο δημόσιο. Με τα ίδια χρήματα και ξύνεις τ' αρχίδια σου. Και γω, έχω έναν επιπλέον λόγο για να το κάνω αυτό, σαν ασθενής που είμαι. Μου λέει ο πατέρας μου να βγούμε όλοι μαζί στο πεζοδρόμιο και να διεκδικήσουμε ότι χάσαμε.. Άσε ρε γέρο, έχει Ολυμπιακό.. Πρωτάθλημα σήμερα και μεθαύριο Ευρώπη. Κάνουμε την επανάσταση από βδομάδα.
Και οι φίλοι μου, μια
από τα ίδια. Ο κολλητός μου ο Θωμάς δούλευε στην ΕΡΤ και αφού έκλεισε, γύρισε στην μάνα του
και μένουν οι δυο τους. Μια σύνταξη από την γριά του και ένα επίδομα ανεργίας αυτός, μια
χαρά το παλεύουν.. Μάλιστα έκλασε και δύο δουλειές από τον ιδωτικό τομέα.
( Θωμάς )
- Μαλάκας είμαι;
- Παίρνω 360 ευρώ και κάθομαι.
- Για ποιο λόγο να δουλεύω οχτάωρο για 120 ευρώ επιπλέον!
- Έκοψα το τσιγάρο και το ζυγοστάθμισα.
- Από του χρόνου έχει ο Θεός.
( Νέστορας )
- Της γριάς της στρώσαμε χάμω να κοιμηθεί.
- Είναι και ξύλινο το πάτωμα.
- Να συνηθίσει στην ιδέα, αφού σε κάτι ανάλογο θα κρεβατωθεί μια και καλή όταν έρθει η ώρα της.
Για να μην σου πω για τον ξάδελφο μου τον Πολύκαρπο, παντρεμένος με παιδιά, ο οποίος έχασε πρόσφατα την δουλειά του και άκου τι σκαρφίστηκε το άτομο.
( Πολύκαρπος )
- Ζήτησα από την γυναίκα μου να γυρίσει στο πατρικό της και γύρισα και εγώ στο δικό μου.
- Τα παιδιά μένουν μαζί μας εναλλάξ.
- Κάθε Σάββατο οι γέροι, μας κρατάνε τα παιδιά και εμείς βγαίνουμε ραντεβού.
- Ξαναζούμε τον έρωτά μας..
Γεια σου ρε πολυμήχανε Πολύκαρπε. Τιμάς το Πικραμυγδαλέϊκο και με το παραπάνω!
Πίσω λοιπόν στα πατρικά μας. Με τους γονείς για παρέα. Για μια δεύτερη εφηβεία.. Στα κλουβάκια μας.
- Να τρώμε, να πίνουμε, να χέζουμε και ενίοτε να κελαϊδάμε.
Για όσο βαστήξουν οι συντάξεις. Και αν τις κόψουν και αυτές, τότε όλοι πίσω στα χωριά μας.
-
Όσοι
έχουμε...
Με τον παππού και την γιαγιά.
- Αν ζουν ακόμη...
Να μάθουμε να φυτεύουμε πατατούλες και κολοκυθάκια. Επιστροφή στην φύση. Για να ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε.
- Μπας και ξεβρωμίσουμε...
Για αυτό σου λέω, η κρίση μας έσωσε. Ονομάζομαι Ανέστης Πικραμύγδαλος, είμαι 37 χρονών, άνεργος, χωρισμένος και πλέον υποψιασμένος. Δεν έχω παράπονο από την ζωή μου. Έζησα την πλασματική της πλευρά και έκανα την φιγούρα μου. Καιρός να ζήσω την πραγματική.
- Ζω για το σήμερα.
- Δεν κάνω όνειρα.
- Δεν φοβάμαι τίποτα.
- Δεν ελπίζω σε τίποτα.
- Είμαι ένας σκλάβος. Σαν εσένα.
Και αν διαφωνείς με αυτά που λέω, για κοιτάξου καλύτερα στον καθρέφτη...
Eξαιρετικό! Πόσο ρεαλιστικό, ανάγλυφο...αιχμηρό. Συνέχισε να γράφεις διηγήματα Στέφανε...εύχομαι και να τα εκδώσεις και να αγοράσουμε τα βιβλία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!! Στέφανε...η ιστορία της Ελλάδας..σε λίγες σειρές..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαντάμ Πο.