Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Πενήντα + Μία

Ένας μικρός κύβος, που έχω στο σπίτι με διαστάσεις εφτά εκατοστών, στολίζει με την παρουσία του το ράφι της φθηνής μου βιβλιοθήκης. Η εμπορική του αξία είναι μηδενική. Και η συναισθηματική του επίσης. Σουβενίρ* από κάποιο ταξίδι μου στην Ολλανδία. Η ιδιομορφία του κύβου έγκειται, στο ότι ανοίγει στην μέση και οχτώ μικρότεροι κύβοι συνθέτουν ένα μωσαϊκό της τέχνης του Βαν Γκογκ. Κάθε έδρα του, χωρίζεται σε τέσσερις μικρότερες και όλες μαζί αναπαριστούν κάποιους πίνακες του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου. Εννέα τον αριθμό. Αυτός που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι το "Σταροχώραφο με κοράκια". Κατά πολλούς το κύκνειο άσμα* του χαρισματικού αυτού καλλιτέχνη. Η τελευταία πράξη, πριν αυτοπυροβοληθεί και ξεψυχήσει λίγες ώρες αργότερα. Ένα χωράφι, με έντονες κάθετες κίτρινες πινελιές σαν στάχυα που τα παρασέρνει παλινδρομικά ο αέρας, χωρίζεται από ένα μονοπάτι, με χρώμα έντονο πράσινο και κεραμιδί, το οποίο με την σειρά του χάνεται στον ορίζοντα. Ο ουρανός που το σκεπάζει σε κάποια σημεία είναι μπλε ανοιχτός, αλλού είναι σκούρος και κάπου είναι σκοτεινός με κάμποσες μαύρες πινελιές. Παρατηρείς και κάποια σύννεφα. Στα δεξιά του πίνακα και στα τρία τέταρτα αυτού, ένα σμήνος από κοράκια πετούν.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Πενήντα

Σηκώνομαι από το κρεβάτι λίγο μετά τις 07:00 με μια υπέροχη διάθεση. Στο ράδιο παίζει το "What a wonderful world" του Louis Armstrong και γω προσπαθώ να αναλύσω ένα περίεργο όνειρο που είδα στον ύπνο μου. Ήμουν, λέει, με τον Robert De Niro σε ένα μπαρ και τα λέγαμε. Μου εξηγούσε σε άπταιστα ελληνικά ότι ήταν επιλογή του όλη η σαβούρα που έχει γυρίσει τα δέκα τελευταία χρόνια, διότι ήθελε να απομυθοποιήσει την εικόνα του παίζοντας κάτι πιο ελαφρύ. Μου εκμηστηρεύτηκε μάλιστα ότι έχει πείσει τον Al Pacino και ετοιμάζει δυναμικό comeback* με τo σίκουελ του "Heat". Ξύπνησα όμως και δεν τον ρώτησα πως θα το πετύχει αυτό, αφού είναι γνωστό ότι στο φινάλε της ταινίας πεθαίνει. Με αυτή την απορία δυναμώνω το ράδιο και μπαίνω να κάνω ένα ντους. Είναι μια τέλεια μέρα και όντως είναι ένας υπέροχος κόσμος. Αφού πλυθώ μπαίνω στη κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Είχα φροντίσει να ψωνίσω και θα φάω σαν πασάς σήμερα. Φτιάχνω αγγλικό πρωινό,ομελέτα, μπέικον, τοστ και το συνοδεύω με έναν capuccino και χυμό νέκταρ πορτοκάλι. Τρώω αργά, σχολαστικά και λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά στη καινούρια μου δουλειά. Πριν κάμποσες εβδομάδες απάντησα σε μια αγγελία που ζητούσε σύμβουλο υγείας. Ασφαλιστή δηλαδή, αλλά εμένα μου αρέσει το σύμβουλος, προσδίδει μεγαλύτερο κύρος. Με κάλεσαν λοιπόν για συνέντευξη και με πήραν. Ο προϊστάμενος μου, ένας χοντρός με γυαλιά μυωπίας, μου έδωσε τη διεύθυνση μιας πελάτισσας η οποία ενδιαφέρθηκε για ασφάλεια υγείας λέγοντας μου, να μην τη χάσω γιατί είναι εύκολη περίπτωση. Το ραντεβού έχει κλειστεί για σήμερα και θα πάω με τα πόδια διότι μένει στο Παγκράτι. Με αυτές τις σκέψεις αρχίζω να ντύνομαι. Είμαι μεταξύ δύο κοστουμιών, το ένα γκρι και το άλλο μπλε.Καταλήγω στο δεύτερο γιατί δείχνω πιο συντηρητικός. Βγαίνω στο δρόμο και κάνω μια στάση στο περίπτερο για καπνό και χαρτάκια.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Σαρανταεννέα ( Β Μέρος )

Στεκόμαστε μπροστά στην πύλη του ιερού. Ο παπάς μας στοιχίζει στη σειρά. Αριστερά ο Άγγελος, πιο αριστερά εγώ και δεξιά η Ζωή. Αυτός παίρνει θέση μπροστά στο μικρόφωνο και απαιτεί σιωπή. Το μπουλούκι ευθυγραμμίζεται στις επιταγές του ποντίφικα και παίρνει θέση κάτω από το παλκοσένικο. Ξεκινά το πρόγραμμα και οι δεύτερες φωνές των ψαλτών αποδεικνύονται εξαιρετικές. Καπελώνουν με κάθε ευκαιρία τον Δαβίδ ο οποίος χωλαίνει στις χαμηλές νότες χαρακτηριστικά. Στις ψηλές, ειδικά, κράζει σαν πεινασμένος γλάρος και βγάζει κάτι κραυγές που μοιάζουν με επιθανάτιο βρόγχο. Μπορεί βέβαια από την άλλη,να έχει φάει κάτι βαρύ και να τον έχει πειράξει. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο Άγγελος γυρίζει πότε πότε στο μέρος μου και χαμογελά πονηρά. Η στάση προσοχής αρχίζει να με εκνευρίζει. Με κουράζει. Και τότε ένα μούδιασμα στη ραχοκοκκαλιά με κάνει να αρχίσω να πιστεύω ότι λιποθυμάω.Αφυδατώνομαι,ανατριχιάζω πατόκορφα,οι παλμοί μου αυξάνονται και η καρδιά μου τρέχει κατοστάρι. Σβήνω, χάνομαι. Όχι πριν περάσω τις βέρες, γαμώτο μου. Εικόνες διάφορες μου έρχονται στο μυαλό. Εμένα ξερό σε μια καρέκλα να μου κάνουν αέρα, η Ζωή να οδύρεται που της χάλασα την ομορφότερη μέρα της ζωής της και τον τραγόπαπα να φωνασκεί με τον αντίχριστο που έμπλεξε.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Σαρανταεννέα ( Α Μέρος )

Βρέχει. Φθινοπωριάζει σιγά σιγά. Τα φύλλα από τα δέντρα πέφτουν και η μέρα αρχίζει να λυγίζει από το βάρος της νύχτας. Μικραίνει μπροστά στο σκοτάδι και κρατάει δυνάμεις μέχρι την επόμενη ισημερία για να ανακάμψει. Οι δρόμοι ερημώνουν, οι πλατείες αδειάζουν, οι άνθρωποι αποξενώνονται. Τα πολλά ρούχα κρύβουν την σάρκα, κατακεραυνώνουν τον πόθο, μειώνουν την έλξη. Ο έρωτας σκοντάφτει στα τυφλά και ψάχνει εναγωνίως κάπου για να κρατηθεί. Μακάριοι είναι οι τολμηροί που δεν θα τον αφήσουν να πέσει χάμω. Που θα τον κρατήσουν στα χέρια τους και θα τον ζήσουν. Εγώ όσες φορές δοκίμασα δεν μπόρεσα να τον κρατήσω. Τυφλός αυτός, σακάτης εγώ, δίδυμο σωστό της συμφοράς. Ή θα ναι μπροστά μου ή πίσω μου. Πότε στο πλάι μου. Όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια. Το ψιλόβροχο έχει μετατραπεί τώρα σε νεροποντή και ο ουρανός ξαφνικά σκοτεινιάζει. Ανοίγω φώτα. Τα σποτάκια στους τοίχους και στις ψευδοροφές στη μεζονέτα του Άγγελου κάνουν αμέσως την διαφορά και το σαλόνι φωτίζεται λες και έχουμε Ανάσταση. Άλλα όχι. Δεν θα αναστηθεί κανείς. Μάλλον θα κρεμαστεί. Πάνω από τον τριθέσιο υφασμάτινο καναπέ ο Βελάσκεθ σε μία απομίμηση του "Λας Μενίνας" μου ρίχνει κλεφτές ματιές  και θαρρείς ότι είναι έτοιμος να μου κάνει υποδείξεις να μην κουνηθώ για να με αποθανατίσει στον καμβά της ζωγραφικής του. Αλλά γελιέμαι, όπως και συ Φίλιππε και ας μοστράρει το δικό σου είδωλο και της κυράς σου, στο καθρέφτη που κρέμεται στον τοίχο. Την παράσταση κλέβει η μικρή Ινφάντα Μαργαρίτα με την αυλή της και ο πολυμήχανος ζωγράφος. Θα μας κλείνει το μάτι και θα μας την σκάει εσαεί. Στο στερεοφωνικό αφής βάζω το "Better thinks" των Massive Attack και αφήνω τον ήχο να διοχετευτεί στα  ηχεία που βρίσκονται καμουφλαρισμένα σε όλο το διαμέρισμα. Σε λίγα δεύτερα τα 150 τετραγωνικά δονούνται στους ρυθμούς της συμμορίας από το Bristol αλλά η ηχομόνωση κάνει καλή δουλειά. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Είναι καιρός, νομίζω να ξυπνήσω τον γαμπρό. Στο δωμάτιο τραβάω τις κουρτίνες και ανοίγω τα παράθυρα. Ο Άγγελος δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Σαρανταοχτώ

- Πατέρα, εσύ εδώ?
- Βλέπεις αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό κίνησε αυτό για να τον συναντήσει
- Δεν μοιάζεις με βουνό..
- Σίγουρα όχι, αλλά εσύ φέρνεις λίγο από Μωάμεθ!
- Στο μούσι?
- Όχι στη μεγαλοπρέπεια. Βάλε κανά παντελόνι, ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου και οπωσδήποτε άνοιξε κανένα παράθυρο. Μυρίζει μούχλα εδώ μέσα.
- Όπα ένα λεπτό, δεν το παίρνουμε από την αρχή λέω γω?
- Ας το πάρουμε
- Τι γυρεύεις πρωί - πρωί?
- Απαγορεύεται να κάνω μια επίσκεψη στο γιο μου?
- Μην το κάνεις αυτό
- Ποιο?
- Να μου απαντάς με ερώτηση. Το μισώ
- Γιατί? Το κάνεις και συ..
- Λοιπόν?