Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Habemus Papam

Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και με τα μάτια του εστίασε στο κέντρο της οροφής. Εκεί που οι ακροδείχτες Θεού και ανθρώπου ενώνονται μια φορά και για πάντα. Εκεί που γίνονται ένα. Απ' όλο το ψηφιδωτό της Γένεσης προτιμούσε την δημιουργία του Αδάμ χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε για ένα γρήγορο ύπνο. Μια μεσημβρινή σιέστα. Αλλά που τέτοια τύχη. Δίπλα του ήταν έντονοι οι ψίθυροι από τους υπόλοιπους αδελφούς.
- Ο πάτερ Βικέντιος συσκέπτεται με τον εαυτό του!
- Άγιος άνθρωπος με γνώμη βαρύνουσας σημασίας!
- Η απόφαση του θα καθορίσει το αποτέλεσμα!
Τι αστείοι που είστε βρε ραμολιμέντα.Να κοιμηθώ προσπαθώ αλλά η καούρα που νοιώθω στο στομάχι από μια ζαμπονοτυρόπιτα που έφαγα βιαστικά δεν με αφήνει να κλείσω μάτι, σκέφτηκε αλλά ποτέ δεν το είπε. Τρίτη μέρα κλεισμένοι στο κονκλάβιο και ακόμα δεν τον είχαν εκλέξει. Και αυτό το πράγμα να κλειδώνονται σε ένα δωμάτιο μέχρι να βγάλουν απόφαση δεν μπορούσε να το καταλάβει. Να μαντρώνεις 115 χούφταλα από τα οποία τα μισά υποφέρουν από συχνοουρία και τα άλλα μισά από προστάτη και να τα υποχρεώνεις να μείνουν εκεί μέχρι να βγάλουν τον τυχερό, είναι μεγάλος σαδισμός. Αυτό συνέβαινε παλιά. Γιατί θα πρέπει να συμβαίνει και τώρα; Παλιά τρώγανε κρέας μια φορά το χρόνο. Εμείς τρώμε κάθε βράδυ. Νηστεύει αυτός που δεν έχει να φάει. Με το διαδίκτυο και το skype θα μπορούσαμε να ψηφίσουμε και από το σπίτι μας. Αυτές οι σκέψεις του έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη. Για λίγο όμως διότι και η δεύτερη επανεκλογή απέβει άκαρπη. Και αυτός ο Βενέδικτος ο χριστιανός που πάει και παραιτείτε. Αν το είχες σκοπό τζάνεμ γιατί έβαλες υποψηφιότητα; Λες ότι δεν μπορούσες να εκλέξεις τα πνευματικά σου καθήκοντα. Μα σε μια καρέκλα σε είχαμε καμάρι μου και ο μισθός κάθε μήνα έπεφτε ντάγκα ντάγκα. Οι δυνάμεις σου, λες, ότι σε είχαν εγκαταλείψει; Ενώ τώρα θα εκλέξουμε μπέμπη. Το συζήτησες και με τον Θεό πριν πάρεις την απόφαση σου; Με μας έπρεπε να τα πεις πρώτα. Το θεωρείς εύκολο να σηκώνεις από το κρεβάτι ηλικιωμένους ανθρώπους και να τους κλείνεις εδώ μέσα. Ξέρεις τι ντόμινο εξελίξεων πυροδοτείς; Πρέπει να ετοιμαστούν διαθήκες, ασφάλειες ζωής, να επιστρατευθούν γιατροί και δικηγόροι. Να εφοδιαστούν νοσοκομεία και φαρμακεία. Να προετοιμαστούν οικογένειες. Αμ πως. Έτσι παίρνουν μιαν απόφαση Βενέδικτε...
Τον διέκοψε από τις σκέψεις του ο άνθρωπος για το δείπνο. Έπρεπε να σερβιριστεί.
- Τι επιθυμεί ο πάτερ;
Καφέ και παξιμάδι αλλά ας όψεται που δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου, σκέφτηκε. Πάλι λαδερό! Οι αιμορροϊδες του, τον πέθαιναν. Χάθηκε ο κόσμος για λίγο χαβιάρι. Θυμήθηκε το γέρο του. Γίνε κληρικός και δεν θα πεινάσεις ποτέ, του είχε πει. Και είχε απόλυτο δίκιο. Βέβαια έγινε καθολικός και δεν ξαναπήδηξε. Τουλάχιστον στα φανερά. Αν θες να πηδάς γίνε ορθόδοξος, του είχε πει ο Πατήρ Συμεών ή Γαβριέλλα πριν χειροτονηθεί. Δεν μπορούσε όμως το μούσι και το ράσο. Και τα δύο του έφερναν αλλεργία. Έγινε καθολικός με ιδιαίτερη προτίμηση στα αγόρια. Παραγγέλνει κάθε χρόνο τα άμφια του από τον οίκο Φετουτσίνι. Έχει προσωπικό οδηγό και μια Aston Martin και το αυτοδιοίκητο του Βατικανού του επιτρέπει να διατηρεί offshore εταιρείες και μυστικές καταθέσεις στην Ελβετία. Πόσο καλύτερα;
Μαύρος καπνός και στην τρίτη ψηφοφορία. Και τα ζωντόβολα έξω δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να οχλαγωγούν! Άρχισε να νοιώθει άβολα. Μπορεί να ήταν και κλειστοφοβικός. Είχε κατορθώσει και είχε περάσει στην ζούλα το κινητό του. Πόσο θα ήθελε να το ανοίξει τώρα και να δει αν είχε ανανεωθεί ο λογαριασμός του στο Twitter. Ο αδελφός Ιωσήφ πήρε τον λόγο
- Αδελφοί μου δουλειά μας τώρα θα πρέπει να είναι να βοηθήσουμε τον κόσμο να θυμηθεί τον Θεό...
Ρε δε πα να δεις αν έρχομαι, Γενοβέφα! σκέφτηκε χαμηλόφωνα. Ας τον Θεό εκεί που είναι. Ο κόσμος θέλει να θυμηθεί το ευρώ...
Στην τέταρτη ψηφοφορία είχε αποφασίσει να είναι και η τελευταία. Ο λόγος του ήταν και είναι βαρυσήμαντος. Δίπλωσε το σταυρό στο δεξί του χέρι και σηκώθηκε όρθιος. Ξερόβηξε παρατεταμένα για να καθαρίσει το λαιμό του και πήρε το λόγο...
Λίγο αργότερα λευκός καπνός διοχετεύονταν στον ουρανό από το παρεκκλήσι. Ο κόσμος στο προαύλιο της εκκλησίας του Άγιου Πέτρου ξέσπασε σε φωνές και τραγούδια. Ο λεγάμενος βγήκε στο μπαλκόνι και ευλόγησε το πλήθος με τα χέρια. Μέσα από την αίθουσα ο πάτερ Βικέντιος χαμογέλασε ενεργοποιώντας την συσκευή του. Μεταξύ συγχαρητηριών πρόλαβε και έκλεισε ραντεβού με έναν ξανθό Άδωνη. Τελικά ο λόγος του Χριστού ήταν μεγάλη μπίζνα...

Υ.Σ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα,γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Άνοιξε πλώρη


Να πως άρχισε. Ο Παναής ο Καπαμάς, Μπεχλιβανίδης στην ταυτότητα, ερχόμενος από την Σμύρνη το είκοσι δυο με κάμποσα άλλα φουκαραδάκια δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Κατέληξε στο λιμάνι του Πειραιά να ξεφορτώνει καφάσια. Οι φαρδιές πλάτες και τα καρδαμωμένα του χέρια τον πλήρωναν τέσσερα τάληρα την μέρα και έτσι γάζωνε την φόδρα και γέμιζε την κάλτσα. Νοίκιασε μια τρύπα στα Παλούκια, τακίμιασε με την Πελαγία που δούλευε ολημερίς στη σκάφη και έκανε ράφι. Δεν χρειάζονταν να είσαι αετός νυχάτος για να καταλάβεις ότι με δύο ακόμα τάληρα, το σύνολο έξι, από το πλυσταριό της κυράς του δεν είχε μέλλον το τσαρδί. Και μια και ο Παναής δεν ήταν σγούμπος το ανθίστηκε από νωρίς το έργο και μόλις βρήκε ευκαιρία μπαρκάρησε για Αουστράλια. Η κυρά Πελαγία δυο μέρες τον έψαχνε στο λιμάνι και στις γειτονιές του Πειραιά.
- Μην είδατε τον Παναή; ρωτούσε και ξαναρωτούσε. Θαρρώ από κει βγήκε η φράση.
Αλλά που Παναής. Μπουχός. Δεν τον ξανάδε από τότε. Και σαν να μην έφτανε αυτό της άφησε και ακούμπι στην κοιλιά ένα αυτόγραφο. Η ίδια όταν το ανακάλυψε σκέφτηκε στην αρχή να το ρίξει αλλά σουγιάδιασμα στην μήτρα σήμαινε έναν παππού το λιγότερο και μέχρι να το μαζέψει, το δόλιο στην κοιλιά θα είχε πάει φαντάρος. Έτσι αποφάσισε να το κρατήσει και έχει ο Θεός... 

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Ζητείται

- Καλημέρα σας, έχω έρθει για τον κύριο Τρυποκάρυδο, κάνω σε μια μυωπική κοκκινομάλλα με περήφανο μπούστο.
- Είστε ο κύριος; 
- Λούης, λέω καθαρά και δυνατά. Είμαι το ραντεβού των 11! 
Με μοναδική μαεστρία η κοκκινομάλλα πληκτρολογεί στο καντράν του τηλεφώνου το εσωτερικό του μπάμια προσέχοντας επιμελώς μη χαλάσει το μανικιούρ στα αιμοβόρικα νύχια της. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με υπόδειξή της παρκάρω σε ένα χωλ στο τέλος του διαδρόμου και χύνομαι σε ένα δερμάτινο καναπέ. Απέναντί μου σε ένα μεγάλο καθρέφτη χαζεύω το είδωλό μου. Φοράω ένα γκρι κοστούμι. Δεν έβαλα το μαύρο γιατί είναι πολύ επίσημο και μοιάζω με γκρουπιέρη σε καζίνο. Απέφυγα και το μπλε γιατί έδειχνα πολύ συντηρητικός. Με το γκρι αισθάνομαι καλά. Άσπρο πουκάμισο με λεπτή σιέλ ρίγα και μαύρα μοκασίνια ολοκληρώνουν την ενδυματολογική μου ματαιοδοξία. Γραβάτα δεν φόρεσα για να δείχνω πιο φιλικός. Φρεσκοξυρισμένος δεν είμαι για να μη δείχνω σα χρησιμοποιημένη σερβιέτα, αλλά ούτε έχω και γένια που θυμίζουν διάκο πριν χειροτονηθεί. Έχω ένα γενάκι 2-3 ημερών. Πως είναι ο George Clooney; Καμία σχέση. Ελαφρύ άρωμα, καθαρή αναπνοή και ταλκ στα χέρια για να μη ιδρώνουν, τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου. Μια τσάντα στα πόδια μου με άδειο περιεχόμενο ενισχύει την εικόνα μου. Δείχνω πιο οργανωτικός και μεθοδικός. Αλλά με ανησυχεί κάτι. Ίσως το πιο σημαντικό. Δεν έχω στύση. Ελπίζω να μην είναι αιτία να πάνε όλα στραβά. Αλλά γιατί να πάνε... 

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Ο επόμενος

Το είχα δει το όνειρο και δεν μου έκαναν εντύπωση τα λόγια της Ολυμπίας. Ήμουν λέει στη στάση του λεωφορείου και περίμενα το τρόλλεϋ. Είχαν περάσει ήδη δύο γεμάτα και οι προσπάθειες που έκανα να στριμωχτώ μέσα σε αυτά κατέληγαν σε φιάσκο. Οι επιβάτες είχαν όλη την καλή διάθεση να κωλοτριφτούμε παρέα αλλά οι οδηγοί ήταν ανένδοτοι.
 - Περισσεύεις! Περίμενε το επόμενο
Ξύπνησα με πονοκέφαλο και μια αίσθηση περιττού σιγότρωγε την διάθεσή μου. Όχι πως άλλες φορές σηκώνομαι με καλύτερη όρεξη αλλά σήμερα ειδικά ένοιωθα διαφορετικά. Έτσι λοιπόν, όταν η Ολυμπία μου εμπιστεύτηκε ότι κλιμάκιο της εταιρείας είναι στους δρόμους και διώχνει προσωπικό δεν είδε στο ύφος μου καμιά αντίδραση.
- Καλά ακούσες τι σου είπα και δεν ανησυχείς; απόρησε
Η εταιρεία μήνες τώρα έχει ξεκινήσει πογκρόμ και μαζικές εκκαθαρίσεις κατά των υπαλλήλων της. Το εμπορικό ισοζύγιο δείχνει μείον τα τελευταία δύο χρόνια και ο νέος Διευθύνων Σύμβουλος έχει υποσχεθεί στο διοικητικό συμβούλιο ότι θα μειώσει λειτουργικά έξοδα και εργατικό δυναμικό για να φέρει ρυθμούς κερδοφορίας στις αρχές του νέου χρόνου. Με τις ευλογίες λοιπόν της γερουσίας και ζωσμένα στις θήκες τα πιστόλια έβγαλε στην αρένα τα πρωτοπαλίκαρα του και παριστάνει τον Ρίνγκο. Μοιράζοντας επιταγές ωθεί τους εργαζομένους σε οικειοθελείς αποχωρήσεις και όσοι αρνούνται απολύονται στεγνά.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Όλα καλώς τα εποίησεν

Τα τελευταία χρόνια ζω Ακαδημία Πλάτωνος. Εδώ οι Έλληνες είμαστε μειονότητα.Δεν είναι τυχαίο ότι όταν συναντιώμαστε αγκαλιαζόμαστε. Είναι τέτοια η χαρά μας - που αντικρύζουμε ο ένας τον άλλον - που καθόμαστε και τα λέμε για ώρες. Σε αυτήν την συνοικία που αποφάσισα να μείνω εγώ, αποφάσισαν να μείνουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Και οι δώδεκα. Άσπροι, Μαύροι, Κίτρινοι, Ερυθρόδερμοι. Μέχρι και Εσκιμώοι. Έτσι λοιπόν τους συναντώ παντού. Μέσα στο τρόλεϊ όταν γυρίζω από την δουλειά μου, στριμώχνονται επάνω μου. Τα βρώμικα χνώτα τους και η ανυπόφορη δυσωδία που αποπνέουν μέσα από τα ρούχα τους, μου προκαλούν πονοκέφαλο ενώ παράλληλα προσέχω το πορτοφόλι μου, μην κάνει φτερά. Μετά τους βλέπω στους δρόμους να σέρνουν τα μεταλλικά τους καρότσια κουβαλώντας ένα σωρό παλιοσίδερα που έχουν βγάλει από τα σκουπίδια μου. Που τα πάνε όλα αυτά τα σκατά; Μετά στα φανάρια, την πέφτουν στο αμάξι μου για να μου καθαρίσουν σώνει και καλά το παρμπρίζ. Έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Μόνο με τα γαμοσταυρίδια καταλαβαίνουν. Έχουν και χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ήρθε και έδεσε το γλυκό. Στα καφέ και στις παραλίες με ζαλίζουν για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όσο εγώ χαζεύω το τελευταίο cd της λαική αοιδού με την απίθανη φωνή-κωλάρα, κλέβουν το κινητό μου. Στο παιδικό σταθμό που πάω να πάρω το γιο μου είναι εκεί οι σκατόφατσες τους.