Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Τριανταένα

- Πάρε με αγκαλιά, μου κάνει η Νίκη και με τα πόδια της σηκώνει το σεντόνι και καλύπτει το γυμνό κορμί μέχρι το στήθος της.
- Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά σήμερα, επιμένει.
Φοράω το εσώρουχο μου και στρίβω τσιγάρο. Καθώς το ανάβω γυρίζω και τη κοιτάω.
- Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα νομίζω.
- Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν έχουμε κοιμηθεί παρέα. Ή θα κάνουμε έρωτα μέχρι το πρωί ή θα διασκεδάζουμε.
- Και τι έχει αυτό? ρωτάω
- Τίποτα, μια χαρά... αν είσαι βρικόλακας!
- Οι βρικόλακες κοιμούνται το πρωϊ.
- Εγώ το πρωί θέλω να κάνω άλλα πράγματα. Και σοβαρά τώρα μετά τις 04:00 δεν είναι διασκέδαση αλλά παρακμή.
- Ο έρωτας είναι παρακμή?
- Στέφανε μιλάω όταν είμαστε έξω. Στον έρωτα σου είπα τι με ενοχλεί.
- Που δε κοιμόμαστε μαζί?
- Όχι!
- Τι?

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Τριάντα

Σήμερα έχω βραδινή βάρδια. 23:00-07:00. Φοράω τη στολή μου. Μαύρο παντελόνι με γκρι ρίγα δίπλα στη τσάκιση και ρεβέρ, πουκάμισο με μαύρα γαλόνια, μπουφάν μαύρο φλάιτ, παπούτσια σκαρπίνια. Σαν παλιάτσος είμαι.Η εταιρία βρίσκεται στη Λυκόβρυση. Κοντά στο κέντρο. Όχι απομονωμένη. Το κτίριο έχει 10 ορόφους. Στη βάρδια σου δουλεύεις με άλλον ένα. Κάποιος κάθεται στη ταράτσα και κάποιος στο ισόγειο, στην αίθουσα ελέγχου. Αν είσαι ταράτσα μπορείς να καπνίσεις, να φας και να πιεις χωρίς να δώσεις δεκάρα σε κανέναν. Τα αρνητικά είναι ότι είσαι έξω και αναγκαστικά τρως κρύα, βροχές, υγρασία και καύσωνες. Αν είσαι στο ισόγειο δε καπνίζεις και πρέπει να είσαι προβλεπόμενος σε πιθανή έφοδο κανενός από την εταιρεία.Επίσης έχεις κλιματισμό, τηλεόραση, μουσική και μπορείς να διαβάσεις. Κάμερες χτενίζουν όλο το 24ωρο τα πάντα. Κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την παρουσία σου εκεί. Με το "Άνθρωποι και ποντίκια" του John Steinbeck στο χέρι και με ένα φλασκί - ουίσκι στη τσέπη φθάνω στη πύλη. Τη σημερινή βάρδια θα την μοιραστώ με τον Τζερόνυμο. Πρόκειται για ιδιόμορφη περίπτωση μου είπαν για αυτόν, άλλοι συνάδελφοι. Όταν μπαίνω στην αίθουσα ελέγχου βρίσκω έναν 65άρη με πυκνά άσπρα κατσαρά μαλλιά καθισμένο μπροστά στη κονσόλα με μια κούπα στο χέρι. Καφές δεν είναι.
- Τι πίνει άραγε? 

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Εικοσιεννέα

Είμαι στην τουαλέτα όταν χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ήδη το τρίτο χέσιμο και είναι μόνο 11:00. Μια διάρροια με ταλαιπωρεί εδώ και δύο μέρες σύμπτωμα μάλλον γαστρεντερίτιδας. Λογικό αφού η διατροφή μου τελευταία αποτελείται απο junk food* και κονσέρβες με συντηρητικά. Έχω πάρει παραμάσχαλα το "Έγκλημα και τιμωρία" του Dostoyevsky και κοντεύω να το τελειώσω. Με έχει συνεπάρει μάλιστα τόσο πολύ που κάθομαι παραπάνω από όσο πρέπει. Πράγμα που μου φέρνει στο μυαλό παλιές εποχές, όταν πήγαινα στην τρίτη λυκείου και διάβαζα ιστορία μέσα στην τουαλέτα. Τρεις φορές μέσα εκεί σε μια μέρα ισούνταν με τρία μισάωρα, δηλαδή μιάμιση ώρα διάβασμα ιστορίας καθημερινά. Πέρασα με είκοσι στις εξετάσεις. Δεν ήταν θέμα εξυπνάδας αλλά τακτικής. Eκμεταλλεύτηκα τον χρόνο μου.
- Ποιο έγκλημα όμως έχω κάνει και τιμωρούμε έτσι?
Είμαι αφυδατωμένος και χρειάζομαι ηλεκτρολύτες*. Το έντερο μου κάνει σαν σπασμένος σωλήνας παροχής νερού. Το τηλέφωνο εξακολουθεί να χτυπά. Ποιός διάολος να ναι!! σκέφτομαι. Αρνούμαι να σηκωθώ. Όχι απο την διάρροια, αλλά από το διάβασμα. Που θα πάει θα βαρεθεί και θα το κλείσει. Αλλά ο πούστης συνεχίζει. Στο δέκατο χτύπημα είμαι πάνω απο το τηλέφωνο. Χριστέ μου οι αιμορροίδες μου, με πεθαίνουν. Το σηκώνω.
- Παρακαλώ?

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Εικοσιοχτώ

Γεννήθηκα ένα ανοιξιάτικο κυριακάτικο βράδυ με πανσέληνο. Το ημερολόγιο έγραφε 5 Μαϊου 1985. Η μητέρα μου είχε πάει με τον Ανδρέα στον κινηματογράφο για να δουν την ταινία "The goonies Το κυνήγι της μεγάλης περιπέτειας". Που να ξερε η δόλια ότι σε λίγο θα άρχιζε η δική της περιπέτεια. Της σπάσαν τα νερά μέσα στην αίθουσα και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της πήρε ένα ταξί, πέρασε από το σπίτι, πήρε μία βαλίτσα που είχε έτοιμη και με τον Ανδρέα στο δεξί της χέρι πήγε στο μαιευτήριο.Είχε δει ήδη το έργο μια φορά και ήταν υποψιασμένη. Όταν έφθασε στην κλινική,κοιλοπονώντας ειδοποίησε τον πατέρα μου που ήταν εκτός Αθηνών για δουλειές και άφησε τον Ανδρέα με τις νοσοκόμες. Δεν θέλησε να την ναρκώσουν για να έχει το νου της και σε μένα και στον αδελφό μου. Πέρασε πάλι την ίδια επίμονη διαδικασία χωρίς φαρμακευτική βοήθεια, μόνη και χωρίς να λιποψυχήσει βιώνοντας ξανά το γλυκό μαρτύριο της γέννας για τέσσερις ώρες περίπου. Ήταν παλικάρι.
Ήρθα στο κόσμο στις 22:10. Άσχετο.
- Έχετε παρατηρήσει ποτέ τις βιτρίνες ρολογιών?
Οι δείκτες τους πάντα δείχνουν αυτή την ώρα. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους ο λόγος είναι ότι εκείνη την ώρα δεν είναι ούτε πολύ νωρίς,ούτε πολύ αργά. Είναι ιδανικά. Τελοσπάντων, ζύγιζα 3800kg και πεινούσα σαν λύκος.Ο πατέρας μου,που στο μεσοδιάστημα είχε επιστρέψει,μοίραζε πεντοχίλιαρα στο προσωπικό του νοσοκομείου. Στο διάδρομο έτυχε να περνάει μια τσιγγάνα τουρκογύφτισα και βλέποντας το χουβαρνταλίκι* του γέρου μου δεν έχασε ευκαιρία.
- Αυτό το παιδί θα αλλάξει το κόσμο, του είπε

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Εικοσιεφτά

- Τι κάνει το πουτανάκι μου? λέει ο Άρης
σε μια δύστυχη υποψήφια για καμάκι λυγερόκορμη καστανομάλλα, η οποία πίνει το ποτό της δίπλα μας. Αυτή δείχνει να μην αιφνιδιάζεται, γυρίζει το βλέμμα της σε μένα και μου λέει
- Φίλος σου είναι αυτός ο βλάκας?
Εγώ θέλω να της πω ότι δεν τον ξέρω, σήμερα μου κατσικώθηκε*, με κυνηγάει διαρκώς, θέλω απεγνωσμένα να απαλλαγώ από αυτόν αλλά τελικά δεν λέω τίποτα από αυτά και της γνέφω καταφατικά.
- Να τον χαίρεσαι, μου κάνει και μεμιάς σηκώνεται και πάει και κάθεται αλλού.
- Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις ρεπερτόριο? λέω στον Άρη που δε πτοείται και ήδη κοιτά αλλού.
- Aγόρι μου, κάνει με ύφος πρύτανη, εγώ είμαι κυνηγός. Και ψάχνω το θήραμα μου. Αν δε μου κάτσει αυτό που θα βρω, πάω για άλλο.
- Ναι, αλλά στη τελική αυτό διαλέγει.
- Ξέρεις καμιά μπεκάτσα να διαλέγει το κυνηγό της?

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Εικοσιέξι

Τα μισώ τα καζίνο.Δεν θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να βγάλει λεφτά από κει.Είναι μεγάλη απάτη και μάλιστα νόμιμη.Αλλά έχει ένα καλό. Μπορείς με ένα εισιτήριο των 20 ευρώ να πιεις και να φας όσο θέλεις.Κάνω γρήγορα ένα ντους,βάζω ένα γκρι κοστούμι,παίρνω το προαστιακό και μετά από μία ώρα φθάνω Κόρινθο.Από κει με το λεωφορείο κατεβαίνω στη στάση καζίνο Λουτρακίου.Πληρώνω στην υποδοχή και μπαίνω μέσα.Εδώ βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι.Επιχειρηματίες κάθε λογής τοκογλύφους,μικροαπατεώνες,επαγγελματίες παίκτες,ψαρωμένους φοιτητές,κολεγιόπαιδα βορείων προαστείων,νταβατζήδες με τα πουτανάκια τους και φουκαράδες εθισμένους στο τζόγο.Κινητά τρόλεϋ μπαρ σέρνονται πάνω κάτω από ακούραστους σερβιτόρους για να ξεδιψάσουν άπληστα λαρύγγια. Στις γωνίες υπάρχει μπουφές με πλούσια εδέσματα. Αλλά κανείς δε πλησιάζει. Όλοι θέλουν να μεθύσουν και να γίνουν πλούσιοι. Κάθομαι στο μπαρ. Να πιω ουίσκι? Έχω ακούσει ότι εδώ προσφέρουν το πιο φθηνό και πιθανόν νοθευμένο. Δε γαμιέται. Εδώ ήρθα για να μεθύσω. Παραγγέλνω ένα Dimple με πάγο και παρατηρώ μια τροφαντή κυρία γύρω στα πενήντα να φωνάζει
- Παλιομαλάκα καραγκιόζη!! Ηλίθιε!!

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Εικοσιπέντε

Ξημέρωσε. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους από το "Inception". Γαμημένο φινάλε.
- Πέφτει τελικά η σβούρα ή όχι?
- Βλέπει όνειρο ή όχι?
- Μήπως βλέπω εγώ?
Μα εσύ δε κοιμάσαι. Για την ακρίβεια έχεις δύο εβδομάδες να κοιμηθείς.Και δεν είναι δύσκολο ξέρεις. Κλείσε τα μάτια και μέτρα προβατάκια ή σκέψου τι έκανες χθες ή τι θα κάνεις αύριο. Οχού με ζάλισες. Πάψε. Θέλω να ακούσω το μουσικό θέμα του Zimmer. Ξεκινά αργά. Σιγά σιγά ανεβάζει στροφές. Και στο τέλος στα δίνει. Απλά τέλειο. Η νύχτα που πέρασε ήταν αφιεωρωμένη στον σκηνοθέτη Nolan. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 24:00 με 02:00 ="Memento", 02:00 με 04:00 ="Insomnia" και 04:00 με 06:00="Inception". Αύριο είναι η νύχτα του Fincher.Μεθαύριο του Tykwer. Στρίβω τσιγάρο και αδειάζω στο στόμα μου τη τελευταία γουλιά ουίσκι που μου απόμεινε. Η ώρα λίγο πριν τις 07:00. Πιάνω στα χέρια μου τον "Άρχοντα των Μυγών" του William Golding. 250 σελίδες. Με 30 σελίδες την ώρα σε 8 ώρες περίπου θα το έχω διαβάσει. Δηλαδή αν αφιερώσω τρεις ώρες τη μέρα σε τρεις μέρες θα το έχω καταπιεί. Ωραία και μετά έχουν σειρά "Οι Νάνοι" του Pinter. 220 σελίδες. 7 ώρες. Δύο μέρες. Φτιάχνω καφέ και ξεκινώ το διάβασμα. Μουσική βάζω να παίξουν δύο συλλογές από την Irma Records, Trip hop shop και Trip hop boutique. Molto* jazz.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Εικοσιτέσσερα

Ο Κοσμάς είναι ο γείτονας μου. Μένει στον ίδιο όροφο με μένα. Στην απέναντι πόρτα. Τα μπαλκόνια μας συνορεύουν. Έτσι τα λέμε αρκετά τακτικά. Είναι 25 χρονών, δουλεύει στo δημαρχείο, έχει δεσμό με την Αναστασία - η οποία σπουδάζει παιδαγωγός στα Γιάννενα - και είναι μαζί δέκα χρόνια.
- Τι έγινε? 
- Σας σόκαρα?
Εγώ να δείτε όταν το έμαθα!! Αν υποθέσουμε ότι ο προσδόκιμος ζωής σε έναν άνδρα είναι περίπου 75 χρόνια, τότε ο Κοσμάς έχει περάσει το ένα τρίτο της ζωής του με μία γυναίκα!! Επίσης δε πίνει, δε καπνίζει, δε ξενυχτάει, γυμνάζεται εντατικά κάνοντας βάρη και το πάθος του είναι το Ίντερνετ. Αν και εργένης μπαίνοντας στο σπίτι του παρατηρείς τα πάντα που βρίσκεις στο ΙΚΕΑ στη κατηγορία οικογένεια και έχεις μονίμως την αίσθηση ότι θα ξεμπουκάρουν από το δωμάτιο κανά δυο πιτσιρίκια φωνάζοντας μπαμπά. Έχει μανία με τη καθαριότητα. Πλένει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει τέλεια και το πιο σημαντικό, το ψυγείο του είναι πάντα γεμάτο. Είναι το alter ego* μου σε μια εναλλακτική πραγματικότητα που έχω σκεφτεί. Ο Άγγελος είναι καλόγερος σε μοναστήρι, ο Πέτρος δουλεύει μυστικός στη Δίωξη, ο Στέλιος είναι παθητικός εραστής και ο Άρης γυναίκα.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Εικοσιτρία

Είχαμε από καιρό αποφασίσει με τον Άγγελο ότι μόλις βρίσκαμε καιρό θα κάναμε κάνα ταξιδάκι στο Αιγαίο. Στη πορεία προστέθηκε και ο Πέτρος ο οποίος παιρνούσε μια φάση με τη Σάντρα και πίστευε ότι θα του κάνει καλό. Έτσι μόλις σφίξαν οι ζέστες δώσαμε ραντεβού στο Πειραιά. Εκεί θα κανονίζαμε ποιος θα ήταν ο τελικός μας προορισμός.
- Λοιπόν, κάνω πολύ σοβαρά, ο καθένας μας θα πει ποιο νησί προτιμά και θα επιχειρηματολογίσει για ποιο λόγο θέλει να πάμε εκεί.
- Μύκονο, προτείνει ο Άγγελος, γιατί εκεί έχει τις ωραιότερες γυναίκες.
- Ίο, λέει ο Πέτρος γιατί εκεί έχω τις άκρες μου.
- Ρόδο, πετά ο Άρης ο οποίος εντελώς αιφνιδιαστικά μας διακόπτει. Δε θα φεύγατε χωρίς εμένα κουφάλες, μας κάνει και πετά το σάκο του στα πόδια μας.  
- Γιατί Ρόδο? τον ρωτώ
- Γιατί εκεί θα πηδήξουμε σίγουρα, απαντά και ξύνει τα αρχίδια του.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Εικοσιδύο

- Για σένα είναι υπόθεση μισής ώρας. Εγώ δε νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω, λέω και κάνω προσπάθεια να ακουστώ με απόγνωση. Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου ο Ανδρέας με έχει καταλάβει ήδη.
- Καλά μη χύσεις κιόλας, μου πετά. Πες μου τι αφορά?
- Μία παρουσίαση για ένα προϊόν. Την θέλουν όμως σε powerpoint*.
- Για πότε?
- Για αύριο.
- Μπράβο καμάρι μου. Ο μαλάκας της τελευταίας στιγμής. Μήπως θέλεις να έρθω να τη παρουσιάσω εγώ?
- Δεν είναι και άσχημη ιδέα! Πρέπει όμως να σε δικαιολογήσω...
- Καλά εσύ είσαι περίπτωση, με διακόπτει. Τι ώρα θα περάσεις?
- Να πούμε κατά τις 21:00?
- Τέλεια. Να κάνεις μπάνιο τα ανίψια σου, να τα αλλάξεις και να τα
  βάλεις για ύπνο.
- Πως είπατε?
- Έχεις τρελλαθεί ρε. Έλα το μεσημέρι. Μήπως είμαστε τυχεροί και
  κοιμούνται.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Εικοσιένα

Η άφιξη των Duran Duran στην Ελλάδα είναι αναμφισβήτητα ένα γεγονός. Το ότι θα παίξουν στη Θεσσαλλονίκη το κάνει ακόμα πιο ειδυλλιακό. Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν του συγκροτήματος, είμαι όμως φαν της περιπέτειας. Έτσι λοιπόν κανονίζω με τη Σοφία ( Σοφία= παιδική φίλη, συνομήλικη που ζει μόνιμα πλέον στη Θεσσαλλονίκη) εισιτήρια και διαμονή και λίγο μετά τις 07:00 το πρωί ο Πέτρος με αφήνει στο σταθμό του τραίνου. Έχει προηγηθεί ολονυχτία με προβολή - αφιέρωμα στον Κουεντίν Ταραντίνο παρέα με τη πεντάφυλλη και σκοπό έχω να κοιμηθώ στο βαγόνι. Έλα όμως που από τη μία οι στάσεις είναι πολλές και από την άλλη δύο καλάθια με έντονη τη μυρωδιά της μυζήθρας με πιέζουν στα πόδια. Αποτέλεσμα, άγρυπνος σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Φθάνω λίγο πριν τις 13:00 και μια που έχω χρόνο κατεβαίνω παραλία και χώνομαι σε ένα καφέ. Εδώ όλα κινούνται στο ρελαντί*. Γυναίκες κοκέτες όλη τη διάρκεια της ημέρας παρέα με άντρες κτητικούς που φαίνονται λες και έχουν φάει κάτι ξυνισμένο. Μυρωδιές από τσουρέκι, μπουγάτσα και θάλασσα.
- Έναν cappuccino, κάνω στη σερβιτόρα που με κοιτά σαν να έχω έρθει από το διάστημα.
- Πολύ αργά για καφέ, μου απαντά με υφάκι.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Είκοσι

- Τι είναι το μουνί?
- Τι Είναι Το Μουνί??
- TI EINAI TO MOYNI???
επαναλαμβάνει όλο και πιο δυνατά για δέκατη φορά ο Άρης ενώ ο Στέλιος μας σερβίρει το τέταρτο υποβρύχιο. Εκείνη τη στιγμή αρχίζει να παίζει το "The man who sold the world" διασκευασμένο από τους Nirvana.
- Θα προτιμούσα το σφηνάκι έξω από τη μπίρα,
κάνω με παράπονο αλλά εισπράττω ένα μεγαλοπρεπές κωλοδάχτυλο και δεν επιμένω. Το υποβρύχιο αποτελείται από ένα σφηνάκι με Jack Daniels βουτηγμένο σε ποτήρι του oυίσκι με μπύρα. Ήπια πρώτη φορά στα δεκαοχτώ. Είχαμε κανονίσει με τον Άγγελο και τον Πέτρο μια βραδιά για το ποιος
θα πιει τα περισσότερα. Με το συγκεκριμένο ποτό, στο δεύτερο με τρίτο
έχεις κάνει κεφάλι, στο πέμπτο με έκτο έχεις μεθύσει, στο ένατο με
δέκατο αν δεν σε έχει βοηθήσει ο οργανισμός σου να το αποβάλλεις,
πιθανότατα θα είσαι σε κώμα σε κάποιον θάλαμο νοσοκομείου.Νικητής

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Δεκαεννέα

Ξυπνώ σε ένα διπλό κρεβάτι αφυδατωμένος. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.
- Χριστέ μου, που βρίσκομαι πάλι? σκέφτομαι.
Στον απέναντι τοίχο δεσπόζει η εικόνα του Marcel Marceau* ο οποίος με το δάχτυλο στο στόμα, μου ζητά να κάνω ησυχία. Σηκώνομαι και ψάχνω τα ρούχα μου. Βρίσκω μόνο το σώβρακο. Παρατηρώ το δωμάτιο. Λαχανί τοίχοι, μία κομότα, ένας επιδαπέδιος καθρέφτης και μια καρέκλα. Λιτό και απέρριτο.
- Πως βρέθηκα εδώ?
Θυμάμαι ότι είχαμε βγει με τον Άγγελο για ποτό και ότι εγώ ήμουν ήδη φτιαγμένος από το σπίτι. Μετά από ένα μαραθώνιο με υποβρύχια έχω απώλεια μνήμης. Το απόλυτο κενό. Βγαίνω στο χωλ. Υπάρχει ησυχία. Είμαι μόνος.
- Που είναι τα  ρούχα μου?

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Δεκαοχτώ

- Καλημέρα κύριε Λυγίζο, μου κάνει ο παρκαδόρος της εταιρείας.
- Πάντα κομψός! παρατηρεί.
Είναι λίγο μετά τις 09:00 και το μάτι μου δεν έχει ανοίξει καλά καλά.Ανταποδίδω το χαιρετισμό και αφήνω το αμάξι, ένα κόκκινο Seat Leon στα χέρια του. Χτυπάω στο διπλανό καφέ ένα esppresaki στα γρήγορα και με τον ήχο του "Half of everything" του Lloyd Cole ανεβαίνω στο γραφείο.
- Καλημέρα Στέφανε, μου λέει με νάζι η Δώρα (30άρα συνάδελφος μελαχρινή με κορμί λαμπάδα, περήφανο στήθος και μέση δαχτυλίδι). Το γνωστό?
- Καλημέρα, απαντώ και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Λίγα λεπτά μετά ακουμπάει πάνω στο  γραφείο μου ένα ζεστό capuccino.
- Eίναι από τα χεράκια μου, μου κάνει και με κοιτά περιμένοντας επιβράβευση.
- Ελπίζω να τα πλυνες καλά πρώτα, της λέω αλλά δε πιάνει το αστείο και γελάω μόνος. Φεύγει αμίλητη.
Ωραία, σκέφτομαι. Και τώρα δουλειά. Πίνω δυο γουλιές καφέ και ανοίγω τον υπολογιστή. Πίνακες, γραφήματα, στρατηγικές.
- Ανάθεμα με και αν καταλαβαίνω τίποτα, αναρωτιέμαι.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Δεκαεφτά

Πατέρα σε θυμήθηκαν όλοι. Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι που σε αγάπησαν, που σε μίσησαν, που σε νοιάστηκαν, που αδιαφόρησαν, που σε αγνόησαν είναι εδώ για να σε χαιρετήσουν. Όλη σου η ζωή παραταγμένη. Περιμένει δικό σου παράγγελμα. Το τελευταίο. Θυμάμαι πιτσιρικάς πολλές φορές προσπάθησα να μπω σε αυτό το συναίσθημα. Να χάνεις το πατέρα, την μάνα, τον αδελφό. Δεν είναι το ίδιο. Στην πραγματικότητα είναι βάρος και λύτρωση ταυτόχρονα.Βάρος γιατί δεν πρόκειται να ξαναδείς τον ανθρωπό σου και συνάμα λύτρωση γιατί κληρώνει η σειρά σου. Κανείς δεν είναι αθάνατος. Όλοι θα μπούμε στην βάρκα για απέναντι. Όχι δε θα κλάψω. Δεν πλησιάζω το φέρετρο. Θέλω να τον θυμάμαι ζωντανό. Να με κοιτά στα μάτια και να γελά. Όταν όμως περνά από μπροστά μου βλέπω έναν άλλο άνθρωπο μέσα. Δεν είναι αυτός ο δικός μου μπαμπάς...
Ο Ανδρέας είναι σε καλύτερη κατάσταση από μένα. Πρέπει να σκεφτεί τα παιδιά του. Είναι τα αντισώματα του. Η νομοτέλεια του σύμπαντος.Η ζωή νικά το θάνατο. Η μητέρα μου έχει καταρρεύσει. Δε μιλά, απλά μας γνέφει. Θεέ μου πως μπορείς να τσακίσεις έναν άνθρωπο?
- Θες να σου φέρω κάτι? της λέω.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Δεκαέξι

- Κυρίες και κύριοι σας καλωσορίζουμε στις μέρες κρασιού που διοργανώνει κάθε χρόνο το κτήμα Μικροπάνου  σε συνεργασία με το περιοδικό "ΟΙΝΟΓΕΥΣΕΙΣ". Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δοκιμές κρασιών από τις καινούργιες μας ποικιλίες, επισκέψεις στα κελάρια που ωριμάζουν  και παλαιώνουν τα κρασιά, ομιλίες από ειδικούς που θα μας ενημερώσουν για την διαδικασία παραγωγής τους και τέλος μια εκδρομή στους γύρω αμπελώνες. Ελπίζουμε να περάσετε καλά και να νιώσετε μια πρωτόγνωρη εμπειρία μας ανακοινώνει από το βήμα της αίθουσας η όμορφη  μελαχρινή, ψιλόλιγνη οικοδέσποινα.
Είχε ο Άγγελος μια  πρόσκληση για δύο άτομα και καθώς το κρασί ήταν τσάμπα δε χάσαμε την ευκαιρία, φορέσαμε τα καλά μας και ήρθαμε. Το κτήμα Μικροπάνου βρίσκεται ένα χιλιόμετρο μετά τα πρώτα διόδια Αθηνών - Λαμίας.Μέσα στους αμπελώνες κρύβεται ένα πελώριο πετρόχτιστο σπίτι του 19ου αιώνα βγαλμένο από ταινία του Δράκουλα. Μόλις φτάσαμε δώσαμε τις διαπιστεύσεις μας και πέρασαμε σε μια μεγάλη αίθουσα με lounge* καναπέδες, προτομές και δύο υψίφωνες που με συνοδεία πιάνου τραγουδούσαν το "The flower duet". Πιο μέσα υπήρχαν μπουφέδες με ποικιλίες διαφόρων τυριών, αλλαντικών και μήλα με κανέλλα. Δίπλα ακριβώς υπήρχαν βαρέλια με λευκά, κόκκινα, ροζέ, ξηρά, γλυκά και ημίγλυκα κρασιά τελευταίας σοδειάς.
- Θα πιούμε κάτι, μου κάνει συνωμοτικά ο Άγγελος.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Δεκαπέντε

Λίγο μετά τις 22:00 χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι.
- Μωρό? μου κάνει με νάζι η Ελπίδα από την  άλλη άκρη της γραμμής. Τάξε μου!
- Τι έγινε? της λέω με απορία μικρού παιδιού.
- Κέρδισα ένα τριήμερο στη Ρώμη για δύο άτομα με όλα τα έξοδα πληρωμένα.
Το μυαλό μου ξεφεύγει.
- Τι λες τώρα?
Αιώνια πόλη. Είχα πάει πριν εφτά χρόνια με τον Άγγελο. Ξεκινήσαμε για Πάτρα και όταν φτάσαμε εκεί μας τη βάρεσε και με το καράβι περάσαμε απέναντι στην Ανκόνα. Από κει μετά οδικώς κάναμε το γύρο της Ιταλίας και καταλήξαμε στη Ρώμη. Εκεί μείναμε δέκα μέρες από δω και από εκεί. Πιάτσα Ναβόνα, Καπέλα Σιξτίνα, Φοντάνα Ντι Τρέβι, Πιάτσα ντελ Πόπολο, άρωμα γνήσιου καφέ, άντρες με στυλ και γυναίκες αιθέριες, έτοιμες να σου δοθούνε αρκεί να ασχοληθείς σοβαρά μαζί τους. Θέλω σα πούστης να ξαναπάω αλλά στην Ελπίδα δεν το δείχνω.
- Καλά να περάσεις, της κάνω με απάθεια.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Δεκατέσσερα

- Κοίτα το πουτανάκι πως με καρφώνει!!  Τόση ώρα με έχει φάει με τα μάτια της, μου κάνει ο Άρης ξελιγωμένα.
Γυρίζω και κοιτώ μια εντυπωσιακή γυναίκα με αβυσαλέο ντεκολτέ η οποία χαμουρεύεται με το φίλο της. Είμαστε στο μπαρ και τα πίνουμε.
- Άρη έχεις αναρωτηθεί αν όλο αυτό που βλέπεις συμβαίνει μόνο στο δικό σου το μυαλό? τον ρωτάω πολύ σοβαρά.
- Καλά μαλάκα, μου απαντά. Εσύ κάνε διατριβή. Εγώ μόλις βρω ευκαιρία θα της τη πέσω.
Ο Άρης έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση. Είναι χυδαία αυθόρμητος και δε κολλάει πουθενά. Οι επιτυχίες του με τις γυναίκες πολλές, άβυσσος η ψυχή τους. Οι χυλόπιτες αμέτρητες. Αφήστε το ξύλο. Ενίοτε πέφτει με τις οκάδες*. Κάθε φορά με διαφορετική άτακα γράφει ιστορία. Πλησιάζει το θήραμα του και με απίστευτη αναίδεια της λέει
- Θες να δεις το όγδοο θαύμα της φύσης?

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Δεκατρία

Νωρίς το απόγευμα κατεβαίνω για καφέ στο σπίτι του Πέτρου. Μένει σε ένα ρετιρέ στο Κουκάκι. Φθάνω λίγο πριν τις 18:00 και χτυπάω το κουδούνι.
- Ποιος είναι? ακούω τη φωνή του βαριεστημένα.
- Ηθών, του κάνω σοβαρά.
- Ανέβα μαλάκα, μου λέει και μου ανοίγει.
Τον βρίσκω χύμα στο καναπέ να βλέπει "Lost" στο βίντεο. Μου κάνει νεύμα με το χέρι του να κάτσω και να μη μιλώ. Δε φέρνω αντίρρηση. Πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μας παρατηρώ ένα μπουκάλι νερό, ένα ρολό για χαρτάκια καπνού, ένα μικρό ψαλίδι, ένα στιπόχαρτο με κομμένες άκρες, ένα πακέτο τσιγάρα, έναν αναπτήρα και μία μισοφαγωμένη σοκολάτα γίγας αμυγδάλου. Το τασάκι έχει γεμίσει απελπιστικά και η μυρωδιά από φούντα* είναι έντονη.
- Ρε τα καργιόλια που το πάνε? μου κάνει με ενθουσιασμό μόλις πέφτουν οι τίτλοι τέλους του επεισοδίου.
- Άσε, του λέω, δε θα θελες να ξέρεις.
- Το έχεις δει? με ρωτά.
- Και τους έξι κύκλους, του κάνω, αλλά με μία διαφορά. Χωρίς χασισοθεραπεία.
- Ε, τότε δεν έχεις δει τίποτα!! μου λέει γελώντας.
- Θα φτιάξεις καφέ? ρωτώ

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Δώδεκα

Το ραντεβού έχει κλειστεί για τις 11 το πρωί στον πύργο των Αθηνών. Έχω φτάσει λίγο νωρίτερα και πριν μπω μέσα αράζω σε ένα παγκάκι και στρίβω τσιγάρο. Φοράω ένα γκρι κοστούμι συνδυασμένο με ένα γαλάζιο πουκάμισο με ρίγες, σκούρα μπλε γραβάτα με παραμάνα και μοκασίνια ίδιου χρώματος. Στο διπλάνο καφέ ακούγεται το "Farfalina" του Luca Carboni και αναρωτιέμαι αν είναι το κομμάτι που με φτιάχνει ή το γεγονός ότι δύο μωρά που κάθονται εκεί, με σχολιάζουν. Σοβαρό δίλημμα στο οποίο δεν έχω απάντηση διότι η ώρα κοντεύει 11 και πρέπει να μπω μέσα. Στην είσοδο με σταματά ένας άντρας γύρω στα 30 με σβέρκο αγελάδας.
- Που πάει ο κύριος? μου κάνει επιτακτικά.
- Στον 25ο όροφο.
- Έχετε ραντεβού? πιο δυναμικά
- Με τον κύριο Περιβολάρη, λέω κομπιαστά και τρεμάμενα.
- Περάστε.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Έντεκα

Η ώρα είναι λίγο μετά τις 00:00 και στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να κοιμηθώ. Είναι η τρίτη vύχτα κολλητά που ο Μορφέας* με έχει ξεχάσει. Όση φιλότιμη προσπάθεια και να κάνει το βιβλίο του Henry James "Το στρίψιμο της βίδας" να με βοηθήσει έχει πέσει στο κενό.
- Άστο Ηenry, δεν είναι η μέρα σου σήμερα.
Κλείνω το βιβλίο και κατευθύνομαι προς τη κουζίνα. Παίρνω ένα χαμηλό ποτήρι από το ντουλάπι, βάζω λίγο πάγο και αδειάζω ένα μισοτελειωμένο Dimple που βρίσκω στο τραπέζι.
- Ωραία, σκέφτομαι, πάλι ξεμείναμε.
Με το ποτό στο χέρι μπαίνω στη τουαλέτα και κατουράω. Πατάω το καζανάκι και λίγο πριν βγω παρατηρώ στο μπιντέ ένα κουτί με χάπια και θυμάμαι το Πέτρο.
- Είναι ότι πρέπει για τη περίπτωση σου, μου είχε πει.
- Θα σε βοηθήσουν να κοιμηθείς.
Τα είχε φέρει από το τελευταίο του ταξίδι στο Άμστερνταμ όταν είχε πάει για προμήθειες. Επειδή όμως δεν θέλω να δω το Χριστό ξανασταυρώνεται πιάνω το κουτί και διαβάζω.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Δέκα

Έχω αράξει στο σπίτι και διαβάζω το "1984" του George Orwell ενώ παράλληλα ξεκινά στο ράδιο το "Rain on your parade" της Duffy. Με πονάει το στομάχι μου και αναρωτιέμαι αν ο λόγος είναι το ληγμένο γιαούρτι που βρήκα στο ψυγείο και έφαγα με όρεξη, ή το γεγονός ότι έχω πιει ήδη 6 σφηνάκια vodca λεμόνι. Μπορεί να είναι και τα δύο. Τespa*, το βιβλίο με έχει απορροφήσει και τα φωνητικά της πουτανίτσας με κάνουν να το ξεχνώ. Η στιγμή μοιάζει μαγική. Δυστυχώς το κουδούνι έχει αντίθετη άποψη και μου δείχνει τα δόντια του. Αφήνω το βιβλίο και σέρνομαι προς το θυροτηλέφωνο. Πριν μιλήσω βλέπω στην κάμερα ένα κωλοδάχτυλο. Ωραία, ποιος μαλάκας είσαι συ τώρα? αναρωτιέμαι αλλά δεν το κάνω και θέμα.
- Ποιος είναι? λέω αθώα.
- Άγγελος, άνοιξε βρε μαλάκα.
Ο Άγγελος είναι ο κολλητός μου. Γνωριζόμαστε 20 χρόνια. Συνομήλικοι.
Τον γνώρισα με κοντά παντελόνακια, σιδέρακια στα δόντια και μαλλί χωρίστρα.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Εννέα

Βρίσκομαι έξω απο το κτίριο της CAPACITY FALSE στο Μαρούσι και περιμένω να έρθει να με πάρει η Ελπίδα για να πάμε για φαγητό στο Reasons στην Κηφισιά. Έχω φορέσει ένα μπεζ παντελόνι με τα αγαπημένα μου καφέ παπούτσια από απαλό σουέντ, ένα καρό μπλέ πουκάμισο με ένα μαντηλάκι από μέσα και ένα σακάκι μπλέιζερ από λινό βαρύ. Κρατάω δήθεν έναν χαρτοφύλακα, προφανώς έχω σχολάσει, απο την δουλειά μου - της έχω πει ότι δουλεύω στο οικονομικό τμήμα της εταιρείας - και σιγοτραγουδώ ...δεν θέλω μόνιμη αγκαλιά... δεν θέλω μόνιμα φιλιά - περιέργως - γιατί δεν ακούω τέτοια μουσική. Η Ελπίδα όταν φθάνει, μου κάνει σινιάλο με τα φώτα του αυτοκινήτου της, ένα Golf, και γω χαιρετώ τον σεκιουριτά o οποίος δείχνει να απορεί και μπαίνω στο αμάξι. Σε λίγα λεπτά είμαστε στον προορισμό μας.
- Πολύ ωραίο εστιατόριο, πολύ εκλεπτυσμένο μου λέει η Ελπίδα. Έχεις ξανάρθει?
- Σχεδόν κάθε εβδομάδα. Εδώ κάνουμε τα meetings.
- Καλησπέρα σας, έχετε αποφασίσει? μας διακόπτει ο σερβιτόρος

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Οχτώ

Τα κυριακάτικα μεσημέρια είναι αφιερωμένα στην οικογένεια. Φροντίζω να είμαι συνεπής αν και το κακό με τις Κυριακές είναι ότι ακολουθούν τα Σάββατα και συνήθως με βρίσκουν κάποιες φορές σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και κάποιες άλλες σε ξένα σπίτια με απώλεια μνήμης. Σήμερα όμως αισθάνομαι καλά και μια και πεθύμησα το σπιτικό φαγητό μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο Βύρωνα. Στη γειτονιά που μεγάλωσα.
- Μάκη! ήρθε το παιδί φωνάζει η μητέρα μου και με αγκαλιάζει. Την φιλώ και χώνομαι στην κουζίνα. Η μυρωδιά από το γιουβέτσι με καθηλώνει.
- Το πατέρα σου δεν θα τον χαιρετήσεις βρε κωλόπαιδο?  μου κάνει με παράπονο ο γέρος μου.
- Πίσω από την μητέρα σου μπορώ να μπω, πίσω όμως και από το γιουβέτσι? συνεχίζει ακάθεκτος.
Με αγκαλιάζει σφιχτά. Ένα περίεργο πράγμα. Οι εναγκαλλισμοί με τον πατέρα μου εχουν πάντα κάτι το συναρπαστικό. Έχεις την εντύπωση κάθε φορά πως είναι οι τελευταίοι.
- Φύγετε από την κουζίνα μου, ζητάει επιτακτικά η μητέρα. Δεν είναι
  έτοιμο το τραπέζι. Μόλις το ετοιμάσω θα...

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Εφτά

Την κοιτώ μισή ώρα από την στιγμή που μπήκε στο μπαρ και δεν έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω της. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με έχει συνεπάρει.Ο τρόπος που μιλάει, που γελάει, που πειράζει τα μαλλιά της ή το πως κάθεται?  Μου θυμίζει μια παλιά μου γκόμενα η οποία ήταν χορεύτρια.
- Ξέρετε τι λάτρευα πάνω της? 
Τον τρόπο που καθόταν με ίσια την πλάτη. Είχε μια ευγένεια, μια φινέτσα, μια χάρη.
- Θα πας να της μιλήσεις ή θα το φιλοσοφήσεις για πολύ, με προσγειώνει ο Στέλιος { Στέλιος= 32 χρονών, μπάρμαν - ιδιοκτήτης,κωλομπάρας* και ο τελευταίος από τον οποίο θα ζητούσα συμβουλή }.Πιο πολύ από δική μου επιθυμία παρά από την παραίνεση του Στέλιου παίρνω το ποτό μου και κατευθύνομαι προς εκείνη.
- Επιτέλους, της λέω.
Ξαφνιάζεται.
- Επιτέλους τι? ρωτά
- Επιτέλους σε βρίσκω.
Η απορία της ολοένα και μεγαλώνει.
- Γιατί με έψαχνες?

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Έξι

Μπαίνω στο σπίτι κρατώντας το εξιτήριο στα χέρια. Ακόμα δεν έχω ξενερώσει. Η ώρα είναι 10 και σε μία ώρα πρέπει να βρίσκομαι στη δουλειά. Χέζω, ξυρίζομαι και κάνω γρήγορα ένα ντους. Ντύνομαι και ψάχνω κάτι να φάω. Ανοίγω το ψυγείο - ωραία - το απόλυτο κενό.
- Έχετε παρατηρήσει πόσο μεγάλο φαίνεται το ψυγείο σας όταν είναι άδειο?
Να μην ξεχάσω να πάω για ψώνια γράφω σε ένα χαρτί και το κολλάω στο ψυγείο. Εκείνη την στιγμή λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό. Το ανοίγω. Είναι από τον Πέτρο.
- Γαμάτη φάση, μου γράφει.
Να μην ξεχάσω να κοπανήσω τον Πέτρο γράφω σε ένα δεύτερο χαρτί
και το βάζω και αυτό στο ψυγείο. Τρώω στα πεταχτά κάτι δημητριακά
που βρίσκω, κουμπώνω δύο χάπια και στρίβω ένα τσιγάρο για το δρόμο.
Φτάνω στη δουλειά στην ώρα μου - πράγμα απίστευτο - αλλάζω και παίρνω
την θέση μου στο πόστο μου. Το ωραίο με τα super markets είναι ότι
μπορείς να τρως ότι θες στη ζούλα*. Αρπάζω μια μπανάνα, γυρίζω πλάτη
κάνοντας ότι ταχτοποιώ κάτι κιβώτια και την μπουκώνω στα γρήγορα.
- Στέφανε, παιδί μου, έλα εδώ μια στιγμή!
Ξαφνιάζομαι. Είναι η φωνή της κυρίας Τασίας. Καταπίνω αμάσητη την
υπόλοιπη μπανάνα. Μου στέκεται στο λαιμό. Δάκρυα κυλάνε στα μάτια μου.
Καταφέρνω να γυρίσω αλλά σίγουρα με έχει πάρει χαμπάρι αφού γνέφει
το κεφάλι της.
- Πείτε μου, της λέω κοφτά.
- Κοίταξε, παιδί μου, τον τελευταίο καιρό είσαι συνέχεια με αναρρωτική
  και τις φορές που εμφανίζεσαι έρχεσαι καθυστερημένα! μου πετάει με
  αυστηρό ύφος.
Σας έχω μιλήσει για την κυρία Τασία? Γνωρίζεται την έκφραση τα εφτά κακά
της μοίρας μου? Ε, λοιπόν, η κυρία Τασία είναι και τα εφτά κακά μαζί. Κοντή,
χοντρή και άσχημη. Λαιμός ανύπαρκτος, χέρια σαν κουπιά, δάχτυλα σαν λουκάνικα
και πόδια σαν φιάλες πετρογκάζ. Να συνεχίσω?
- Έχετε δίκιο, της απαντώ συγκαταβατικά.
- Ξέρω ότι είναι δύσκολα έξω αυτό τον καιρό αλλά αν συνεχιστεί αυτό το
  βιολί θα με αναγκάσεις να σε διώξω! μου κάνει επιδεικτικά.
- Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής, κυρία Τασία και...
Έχω αρχίσει να δικαιολογούμαι οταν ξαφνικά μας διακόπτει μια φωνή από το
βάθος.
- Που έχετε τις καπότες! ρωτάει επιταχτικά.
Γυρίζω και βλέπω τον Άρη. Κρατάει στο χέρι του μια μισοφαγωμένη
τυρόπιτα και χασκογελάει.
- Στέφανε, παιδί μου, κάνει η κυρία Τασία με ύφος πατρικό, θα τα πούμε
  άλλη στιγμή. Βοήθησε τον κύριο να βρει αυτό που θέλει!
Πηγαίνω προς το μέρος του Άρη και του απαντώ συνομωτικά
- Ελάτε, κύριε μαζί μου!
Μόλις ξεμακραίνουμε κάμποσο γυρίζει και μου λέει:
- Καλά ρε μαλάκα τι κωλάρα ήταν αυτή! εννοώντας την χαράδρα της κυρίας
  Τασίας.
- Να σε ρωτήσω κάτι?  συνεχίζει.
- Τι? του απαντώ, και είμαι σίγουρος ότι θα το μετανοιώσω.
Δαγκώνει την τυρόπιτα και ενώ ψίχουλα τρέχουν στο πηγούνι του, πλησιάζει
και μου ψιθυρίζει
- Την γάμαγες...?






*Ζούλα = Στα κρυφά, στα μουλωχτά, λαθραία, χωρίς να το καταλάβουν οι άλλοι
επειδή η προσοχή τους ήταν στραμμένη αλλού.


Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Πέντε

Βρίσκομαι στο σπίτι. Η ώρα είναι 11 το βράδυ και ετοιμάζομαι να δω μία ταινία. Έχω πάρει το "Όσα παίρνει ο άνεμος" με την Vivien Leigh και τον Clark Gable - το έχω δει παλιότερα στην τηλεόραση - για να καταλάβω γιατί το λένε αριστούργημα. Βάζω το dvd να παίξει και ξαπλώνω αναπαυτικά στον καναπέ. Το δεξί πίσω ηχείο κάνει ένα περίεργο θόρυβο.Ένα τσίριγμα, σαν χορδή ηλεκτρικής κιθάρας όταν την γρατζουνάς με τα ακροδάχτυλα. Πράγμα που με στεναχωρεί γιατί θυμάμαι ότι δεν τα ήθελα πραγματικά. Ο ηλίθιος ο πωλητής ήταν που με έπεισε να τα αγοράσω
- Τα καλύτερα ηχεία στην αγορά. Πιστέψτε με. Αυτά έχω και εγώ σπίτι μου, είχε πει.
Η ταινία δυστυχώς με έχει κουράσει και πάνω στην ώρα χτυπάει το
τηλέφωνο.
- Παρακαλώ?
- Έλα ρε ο Πέτρος είμαι.[ ΠΕΤΡΟΣ=28 χρονών, φίλος, drug-dealer*,
καθημερινός θαμώνας στα after*, έχει δοκιμάσει ότι υπάρχει μέσα
σ' ένα αξιοπρεπές φαρμακείο και τα έχει με την Σάντρα - ομοιοπαθής ].
- Έλα τι γίνεται?
- Τι κάνεις?
- Ξενερώνω.
- Παίζει ένα παρτάκι στα Οινόφυτα. Είσαι μέσα? Οι δυο μας.
Δεν το πολυσκέφτηκα.
- Τι ώρα θα συναντηθούμε?
Bρισκόμαστε σε ένα χωράφι έξω από τα Οινόφυτα. Η μουσική είναι στην
διαπασών και όλοι οι θαμώνες χορεύουν και ουρλιάζουν. Το πάκι* πάει
και έρχεται.
- Θα πάρεις?
- Αφού ξέρεις ρε Πέτρο ότι είμαι κατά της χημειοθεραπείας
Παίρνω το ποτό μου και αράζω σε μια γωνιά.
Ύστερα από ώρα και αφού έχω πιει κάνα δυο ποτά παρατηρώ ότι με κοζάρει*
μια γκόμενα που βρίσκεται απέναντι μου. Την παρατηρώ και εγώ. Η γκόμενα
χωρίς δισταγμό έρχεται προς το μέρος μου.
- Καλησπέρα
- Καλησπέρα.
Και με φιλάει στο στόμα.
- Έτσι για να ξυπνήσεις, μου κάνει.
Αυτό ήταν. Μετά από λίγο οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται, οι
αισθήσεις μου δυναμώνουν. Το πάκι με κατακυριεύει. Είμαι και δεν είμαι
στο πάρτυ. Την καριόλα, με γάμησε. Παρατηρώ δίπλα μου μια μαυροφορεμένη
γυναίκα η οποία κλαίει κατάχαμα. Σκύβω και την πιάνω από τους ώμους.
- Γιατί κλαις? την ρωτάω.
Η γυναίκα σηκώνει το κεφάλι της, με κοιτάζει και μου λέει.
- Δεν έπρεπε, δεν έπρεπε.
- Τι δεν έπρεπε?
- Nα τον σταυρώσουν.
- Ποιον να σταυρώσουν?
H γυναίκα σηκώνεται και δείχνει προς το βουνό. Κοιτάζω και βλέπω
να ορθώνονται τρεις σταυροί. Δεν το πιστεύω. Εκείνη την στιγμή μας
πλησιάζει ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος.
- Πάρτε δρόμο το θέαμα τελείωσε.
Την άλλη μέρα με βρήκαν στα εξωτερικά ιατρεία της Χαλκίδας. Τον Πέτρο
τον περιμάζεψε η αστυνομία από την εθνική οδό λαχανιασμένο και
τρομοκρατημένο. Τον κυνηγούσαν Ινδιάνοι είπε...






*drug-dealer = Έμπορος ναρκωτικών
*Κοζάρω = Από την τουρκική λέξη koz και και την κατάληξη -άρω. Κοιτάζω
κάποιον ή κάτι προσεκτικά, βλέπω, διακρίνω, μπανίζω.
*after = Αγγλική λέξη που σημαίνει μετά. Μεταφορικά τα ξενυχτάδικα.
*πάκι = Τριπάκι, από την αγγλική λέξη trip που σημαίνει ταξίδι. Τριπάκι
στην λυσεργική αποκαλείται η δόση παραισθησιογόνου LSD αλλά και το
συνεπαγόμενο ψυχεδελικό άκουσμα - χάσιμο.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Τέσσερα

Έχω βγει για ψώνια στην Ερμού. Δεν έχω φράγκο αλλά μου αρέσει να ξοδεύω. Πάντα μου αρέσει να ψωνίζω μόνος. Παίρνω αυτό που θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αφήστε που δεν είμαι υποχρεωμένος να πάρω κάτι και σε αυτή που συνοδεύω. Κοιτάζω μέχρι εκεί που εκτείνεται το μάτι μου και βλέπω αμέτρητες γκόμενες να χρεώνουν την πιστωτική τους κάρτα για ένα σωρό καλλυντικά.
- Έχετε αναρωτηθεί πόσος χαμένος χρόνος   περνάει για να αγοράσουν αυτές τις μαλακίες και πόσος ακόμα για να τις απλώσουν πάνω τους? 
Τώρα θα μου πουν όλα οι κοκέτες του κόσμου τι ζόρι τραβάω και ασχολούμαι μαζί τους. Αφού δεν ξοδεύουν τα δικά μου χρήματα δεν μου πέφτει λόγος και καλά θα κάνω να καθίσω στα αβγά μου.
Ας είναι καλά ο Λάκης.
- Τι είπατε? 
- Ποιος είναι ο κύριος? 
Στην Ερμού σίγουρα θα έχετε προσέξει κάποια στιγμή έναν τύπο που σέρνεται
όπως η σεπαρντίνα τις Αποκριές, πίσω από κάποιο θηλυκό με τα χέρια του
γεμάτα τσάντες ενώ άλλες στιγμές μέσα σε κατάστημα με γυναικεία είδη 
καπνίζει ένα χοντροκομένο πούρο όσο η κεφάλα του και μέσα σε ένα σύννεφο
καπνού συμφωνεί συνεχώς με τις ενδυματολογικές ανησυχίες της κοκότας του
η οποία αδυνατώντας να αποφασίσει ποιο φόρεμα να διαλέξει για τον πυρετό του
Σαββατόβραδου τα αγοράζει όλα. Ας είναι καλά το πορτοφόλι του Κόμη
Μοντε Κρίστο*. Αυτός είναι λοιπόν ο Λάκης. Ανήκει στην κατηγορία των ανδρών
που έχουν μονίμως το χέρι στην τσέπη και άνευ λόγου και αιτίας πληρώνουν.
Ο ιδανικός σύζυγος για κάθε γυναίκα και ο  κλασικός κατσαπλιάς* για κάθε
άνδρα. Απαραίτητο αξεσουάρ για την γυναικεία ματαιοδοξία* όσο και το Afroso*
για την λεκάνη της χέστρας. Ουφ, τα είπα και ανάσανα.
Είμαι μπροστά  σε μια βιτρίνα και χαζεύω ένα δερμάτινο μπουφάν. Είναι
ακριβό το γαμημένο, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα ή έναν
Λάκη για να το πάρω. Χωρίς να το πολυσκεφθώ είμαι ήδη μέσα στο κατάστημα
και το δοκιμάζω. Ο πωλητής που με εξυπηρετει μόνο τσιμπούκι δεν μου έχει
πάρει ακόμη.
- Και πόσο σας πάει!
- Και τι ωραίο σας κάνει!
- Έχετε παρατηρήσει κάτι με τους πωλητές? 
Σε έχουν για θεό τους μέχρι να πουλήσουν. Αν τους πεις ευχαριστω αλλά δεν..
σε κοιτούν θυμωμένα σαν να σου λένε
- Άντε και γαμίσου μαλάκα, έφαγα την ώρα μου με σένα!!. Τσάμπα το σάλιο
  που σπατάλησα κουνενέ*
Περίεργο πράγμα. Με τα λίγα και τα πολλά η ώρα έχει πάει 12 και έχω
πεινάσει. Βλέπω στο κινητό μου μια αναπάντητη κλήση. Ο αριθμός είναι του
Άρη. Τον καλώ. Είναι στο Κολωνάκι και κανονίζει παρτούζα με μια παρέα.
Με προσκαλεί και γω συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι γυρεύω μαζί του.
- Γιατί με παρενοχλεί διαρκώς?
Ίσως είναι στη ζωή μου για να βεβαιώνομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Ξαφνικά ανακαλύπτω ότι είναι Τετάρτη και ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στη
δουλειά. Τηλεφωνώ στο γραφείο και το παίζω άρρωστος. Παλιό το κόλπο που πιάνει
πάντα. Κλείνω το τηλέφωνο και αποφασίζω ότι θέλω να δω θάλασσα. Γειώνω* τον Άρη
και την παρτούζα και κατηφορίζω προς Καστέλα...


Η φωτογραφία που αναπαριστά την Ερμού ανήκει στον Chris Antony και είναι δανεισμένη απο το προσωπικό του άλμπουμ http://chris-antony.pblogs.gr/




*Κόμης Μόντε Κρίστο= Ήρωας από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου
Δούμα
*Κατσαπλιάς= Υβριδικός χαρακτηρισμός για τους αντάρτες κυρίως κατά την
διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Στην προκειμένη περίπτωση έχει απαξιωτικό
χαρακτήρα
*Ματαιοδοξία= Έπαρση για μικρά και ασήμαντα, κενοδοξία
*Afroso= Αρωματικο φίλτρο στην τουαλέτα
*Κουνενές= Το βρέφος. Μεταφορικά ο μωρός, ο ανόητος
*Γειώνω= Μεταφορικά έχω γραμμένο κάποιον ή κάτι, αδιαφορώ πλήρως.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Τρία

Βρίσκομαι για καφέ με τον Άρη. Να σας τον συστήσω. Είναι περίπου στην ηλικία μου, έχει σπουδάσει στην Αγγλία εργασιακή ψυχολογία, δουλεύει σε κάποια ιδιωτική εταιρεία - μου έχει πει αλλά δεν την συγκράτησα - έχει μόνιμη σχέση με μια κοπέλα, σπούδαζαν μαζί στο Λονδίνο, οδηγεί μια Corolla μοντέλο του '99 και είναι μεγάλος μαλάκας. Γνωριστήκαμε αναγκαστικά στο στρατό. Δεν τον πάω καθόλου αλλά γιατί εξακολουθώ να έχω επαφή μαζί του?
Ο Άρης είναι σεξομανής, μιλάει συνέχεια για σεξ, σεξ, σεξ και… σεξ. Κάποτε μου είπε ότι αυτός και η παρέα του έψαχναν να βρούν ότι
πιο ακραίο και εξωφρενικά διαστροφικό υπάρχει στην φιλμική πορνογραφία.
- Άντρας με δυό πούτσους το πιστεύετε?
Κι όμως. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πρόκειται για οφθαλμαπάτη. Αναφέρεται ως πάθηση από ότι μας είπε γιατρός. Κοριτσάκια νηπιακής ηλικίας να πιπώνουν τους γονείς τους, γυναίκες όπου στο κώλο τους μαγειρεύουν όσπρια, αγανακτισμένοι σκύλοι να παραπατάνε γιατί τους είχε προηγηθεί πίπα βεβιασμένη. Έχει και συνέχεια. Στο μυαλό του Άρη. Κάποιοι λένε ότι τα βγάζει από το μυαλό του. Μπορεί...
Αυτή τη στιγμή όπως προανέφερα βρισκόμαστε για καφέ στην Υμηττού.
Πίνουμε και οι δύο cappuccino με σαντιγύ. Εγώ την ανακάτεψα στο καφέ
- το κάνω για να γίνεται πιο γλυκός - αυτός την έφαγε με το κουτάλι.
Κοζάρουμε τα ωραία μωρά που πηγαινοέρχονται στο μαγαζί και αυτός μου μιλάει
γιατί άλλο...
- Στέφανε έχεις δει ποτέ στα όνειρα σου να το κάνεις με δικούς σου
  ανθρώπους ?
- Ίσως και να'χω δει.
- Λένε ότι μια φορά στην ζωή σου θα δεις.
- Ποιοι?
- Τι ποιοι?
- Ποιοι το λένε?
- Θες ονοματεπώνυμα? Αναφέρομαι γενικά και αφηρημένα
- Σε είδα πολύ σίγουρο να κάνεις αποκαλύψεις
- Εγώ έχω δει και όνειρα όπου το κάνω με ζώα...
Εκείνη τη στιγμή κοιτάζω τον εαυτό μου σε ένα καθρέφτη που βρίσκεται
απέναντι, κάνω ένα μορφασμό λύπης και αναρωτιέμαι και πάλι
γιατί βγαίνω μαζί του?
Αυτός το χαβά του
- Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι γιατί το ανθρώπινο σώμα δεν
  είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να μπορείς να πάρεις όποτε επιθυμείς
  τσιμπούκι στον εαυτό σου?
Κλείνω τα μάτια, σκύβω το κεφάλι. Είμαι αλλού. Κάπου ταξιδεύω.
Πώς απέτυχα έτσι στη ζωή μου?...


Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Δύο

Σήμερα έχω ρεπό. Είμαι στο κρεβάτι. Ο γείτονας του επάνω ορόφου είναι στην τουαλέτα. Τον καταλαβαίνω, διότι η μόνωση στους τοίχους είναι άθλια με αποτέλεσμα η ακουστική να είναι dolby surround*. Ακούω τα πάντα. Το φερμουάρ που κατεβαίνει. Το πιτσίλισμα στην πορσελάνη. Την κούφια πορδή. Τον πρωινό ξερόβηχα. Το καζανάκι. Είναι το καθημερινό μου ξυπνητήρι. Κάθε φορά έχω την αίσθηση ότι δεν κατουράει τον καμπινέ του, αλλά εμένα.
- Τι μας χωρίζει άλλωστε? 
Μια αποχέτευση και ένα ταβάνι από σαθρά δομικά υλικά. Ξύπνησα με μια  περίεργη διάθεση σήμερα. Και λέω περίεργη, γιατί δεν θυμάμαι να κοιμήθηκα.
- Αλλά αν δεν κοιμήθηκα, πως είδα όνειρο?
Και τι όνειρο... Βρισκόμουν λέει, σε έναν εμπορικό αντιπρόσωπο της Audi και
συζητούσαμε την ημερομηνία παράδοσης της φουλ έκδοσης Audi ΤΤ RS Plus. Βέβαια,
τώρα που το καλοσκέφτομαι, μπορεί και να το φαντάστηκα. Αδυνατώντας να απαντήσω
μπαίνω να κάνω ένα ντους.
Βγαίνω από το μπάνιο - το νερό έτρεχε με χαμηλή πίεση πάλι σήμερα -
και αρχίζω να φτιάχνω έναν cappuccino. Η καφετιέρα της πλάκας, την βρήκα
σε προσφορά, στους φίλους λέω ότι έχω μια επαγγελματική, τον κάνει
πάντα σκατά - δεν μ'αρέσει - αλλά πείθω τον εαυτό μου ότι είναι
εξαιρετικός γιατί έτσι, θέλω να πίνω cappuccino.
Ανοίγω το στερεοφωνικό ηχοσύστημα μάρκας με έκαψες, το μόνο ακριβό
αντικείμενο μέσα στο σπίτι μου, ανάμεσα σε φθηνοπράγματα. Το πήρα με
δόσεις, εξήμιση ευρώ το μήνα. Δεν έχω πληρώσει καμία. Είμαι φανατικός
ακροατής του ραδιοφώνου. Έχω αποθηκεύσει κάμποσους σταθμούς και κάνω
zapping* μέχρι να βρω κάτι που μου αρέσει.
Ξεκινώ με Vitro Fm όπου παίζει το κομμάτι του JON SILVER "Come and over".
Mονίμως αυτό το κομμάτι παίζει κάθε φορά. Mου αρέσει αλλά με το συχνό
παίξιμο το σιχάθηκα και βάζω Quest όπου παίζει το κομμάτι που ακούγεται
και στην διαφήμιση της VW Passat - γουστάρω, αλλά το πίσω κόψιμο με
χαλάει - το αφήνω λίγο γιατί το riff της κιθάρας είναι εξαιρετικό και
συνεχίζω με DYNASTΥ, όπου έχει διαφήμιση - γιατί άραγε? - δεν είναι ούτε
9 ακριβώς, ούτε 9:30 αλλά 9:15. Σκεφτομαι να πάρω τηλέφωνο το σταθμό να
ρωτήσω αλλα γρήγορα το ξεχνώ. Βάζω MISS όπου ο παραγωγός αναγγέλει το
ξεκίνημα του "Dream of you" του SHILLER και γρήγορα αλλάζω στον TALK FM
για να ακούσω το κομμάτι των Μassive Attack "Safe From Harm".
Το δίλημμα είναι μεγάλο.
- Ποιο να διαλέξω γαμώ το κερατό μου?
Δεν ξέρω τι να κάνω. Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι. Τα δευτερόλεπτα κυλούν,
κρύος ιδρώτας με λούζει. Κλείνω το ραδιόφωνο, ανοίγω το cd-player και βάζω το
άλμπουμ του Moby "18" για να ακούσω το "In this world". Έπαιζε και στην
διαφήμιση του Renault Megane. Αηδία, η χειρότερη σχεδίαση αυτοκινήτου...






*dolby surround = To Dolby Sorround αποτελεί την εξέλιξη του
στερεοφωνικού ήχου. Με τέσσερα, πλέον, κανάλια ήχου. Αριστερό κανάλι,
δεξί κανάλι, ένα κεντρικό κανάλι και ένα περιφερειακό.
*Zapping = Αγγλική λέξη.H συχνή αλλαγή καναλιών στην τηλεόραση με το
τηλεκοντρόλ, είτε για να βρεθεί κάποιο ενδιαφέρον πρόγραμμα είτε απλώς
από συνήθεια.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Ένα

Τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση ότι με παρακολουθεί κάποιος. Τον αισθάνομαι παντού. Στο διαμέρισμα μου, στην δουλειά μου, όταν κάνω τα ψώνια μου και σε προσωπικές στιγμές όταν τρώω, χέζω ή κάνω σέξ. Μονίμως νιώθω το άγρυπνο βλέμμα του να με κοιτάζει, να με παρατηρεί και να κρατά σημειώσεις. Ακόμη και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις
αράδες νιώθω την παρουσία του.
- Ποιος είναι?
- Τι θέλει από μένα?
- Υπάρχει στ' αλήθεια ή μήπως εγώ είμαι παρανοϊκός και έχω ψευδαισθήσεις* ? Με λένε Στέφανο, είμαι 27 χρονών, μένω σε μια γκαρσονιέρα ελάχιστα επιπλωμένη στο Παγκράτι και είμαι αποθηκάριος σε ένα σούπερ μάρκετ στο Περιστέρι. Πριν, εργαζόμουν ως πωλητής εμπορευμάτων μέσω τηλεφώνου. Ξέρω, είμαι σίγουρος ότι έχουν πάρει και εσάς.
- Παρακαλώ?
- Κυρία μου, κερδίσατε, συγχαρητήρια.
- Συγνώμη?
- Ύστερα από κλήρωση, κερδίσατε ένα υπέροχο στερεοφωνικό συγκρότημα.
- Αλήθεια?
- Βεβαίως.
- Και πότε θα το έχω στα χέρια μου?
- Αφού αγοράσετε μια λίστα προϊόντων από το κατάστημα μας.
- Κατάλαβα.
- Κύριε μου, συγχαρητήρια, κερδίσατε.
- Βρε άντε πνίξου.
Αλλά πέρα από δύο τρία κορόϊδα που ψάρωσα...
- Στέφανε τα νούμερα σου είναι χαμηλά, μου κάνει πολύ σοβαρά ο
  προϊστάμενος μου.
- Προσπαθώ, κύριε Κοσμόπουλε
- Δεν αρκεί. Ο Δίντσικος έχει φέρει τη μισή παραγωγή μόνος του αυτό το
  μήνα. Δε νομίζεις ότι κάνει κάτι καλά αυτός και κάτι λάθος εσύ?
- Απλά στάθηκε τυχερός..
- Στέφανε αν σου ζητούσα να μου δώσεις ένα ορισμό της τύχης τι θα μου
  έλεγες?
- Τύχη είναι να ευτυχείς συμπτωματικά..
- Όχι αγόρι μου, τύχη είναι κάτι το οποίο συμβαίνει όταν η καλή
  προετοιμασία συναντά την ευκαιρία. Κατάλαβες?
- Απόλυτα
- Και?
- Δεν έχω συναντήσει ακόμα την ευκαιρία, κύριε Κοσμόπουλε
- Στέφανε βρες μια άλλη δουλειά, αυτή δεν είναι για σένα?
- Μα δώστε μου κάποιο χρονικό περιθώριο? Είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος
  για την θέση αυτή.
- Σου έχω δώσει αρκετό χρόνο. Μου είσαι άχρηστος. Τι νομίζεις ότι
  είμαστε?
- Πωλητές...?
- Πουτάνες είμαστε και δεν το έχεις καταλάβει. Και όσο περισσότερα
  πουλάς τόσο μεγαλύτερη πουτάνα γίνεσαι.
- Και συ είσαι η τσατσά*?
Και κάπως έτσι, μια καριέρα πωλητή έληξε άδοξα και να' μαι εδώ.Να
φορτώνω τελάρα με ντομάτες για κάποια κυρία Τασία.
- Τι να κάνω?
Το ξέρω, δεν είναι δουλειά για μένα αλλά κάτι έπρεπε να κάνω...






*Ψευδαίσθηση = Διαταραχή της αισθήσεως που χαρακτηρίζεται από αντιλήψεις
φαντασιώδεις, χωρίς εξωτερικό αίτιο ή αντικείμενο.
*Τσατσά = Γριά, πρώην πόρνη που φροντίζει τον οίκο ανοχής. Η προαγωγός, που
εκδίδει γυναίκες.