Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Το Πείραμα ( Ε Μέρος )

- Καλημέρα Νικ. Ελπίζω να ξεκουράστηκες και να είσαι καλύτερα από χθες.
- Ρωτάς αν κοιμήθηκα καθόλου... Μετά από ενάμιση αιώνα ξάπλα, δεν μου κολλάει πια ύπνος. Και έχω ένα παράπονο. Ζήτησα χθες, από τους βοηθούς σου, μία τηλεόραση για να σκοτώσω την ώρα μου και με κοιτούσαν λες και ήρθα από τον Άρη. 
- Σε κοιτούσαν περίεργα γιατί δεν γνωρίζουν τι είναι... 
- Μιλάς σοβαρά. Δεν έχετε τηλεόραση? 
- Δεν μας χρειάζεται Νικ. Η δική σου γενιά γαλουχήθηκε πάνω σε ένα καναπέ τρώγοντας πατατάκια και μένοντας για ώρες αποβλακωμένη μπροστά σε ένα χαζοκούτι. Εμείς πιστεύουμε ότι η ζωή είναι εκεί έξω και έτσι τις καταργήσαμε. Δεν έχουμε ανάγκη από τηλεπερσόνες και μαϊντανούς. Όπως επίσης σταματήσαμε εφημερίδες και περιοδικά. Και στο ραδιόφωνο παίζουμε αποκλειστικά μόνο μουσική. 
- Και από που ενημερώνεστε? 
- Από το διαδίκτυο. Μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε, οτιδήποτε. Όλοι είμαστε εν δυνάμει δημοσιογράφοι γιατί κακά τα ψέματα Νικ, η γενιά σου είχε πήξει από μαχόμενους επαγγελματίες ρεπόρτερ της πορδής, συντάκτες και κονδυλοφόρους παρλαπίπες του γλυκού νερού και στημένους ειδησεογράφους. 
- Δεν είναι επικίνδυνο να μπορεί να γράφει ο καθένας? 
- Ο κυβερνοχώρος έχει την δύναμη να αναδείξει αυτά που πρέπει και τα υπόλοιπα να τα στείλει στον κάδο ανακύκλωσης. 
- Κατάλαβα. Άδικος κόπος ο καταψύκτης για τον Πρετεντέρη λοιπόν! 
- Ποιος είναι ο κύριος? 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Το Πείραμα ( Δ Μέρος )

- Γιατρέ, αν κατάλαβα καλά κάπου ανέφερες ότι τα πάντα ανήκουν σε όλους?
- Ακριβώς.. 
- Και ο έρωτας? 
- Εκεί είναι που εφαρμόζεται σε όλο του, το μεγαλείο. 
- Αδυνατώ να το κατανοήσω... 
- Αδυνατείς Νικ να το καταλάβεις γιατί είσαι κτητικός και μονογαμικός. Όπως και όλη η γενιά σου. Αλλά δεν φταίτε εσείς. Έτσι μεγαλώσατε,έτσι μάθατε. 
- Μα... 
- Δεν έχει μα... Αν έχεις την δυνατότητα να είσαι με όσες γυναίκες επιθυμείς γιατί να μένεις με μία? 
- Και αν δύο άνθρωποι ερωτευτούν και θέλουν αποκλειστικά ο ένας τον άλλο? 
- Έχουμε και από δαύτους. Εμφανίζουν τέτοια συμπτώματα αλλά σύντομα τους περνάει. 
- Και αν είναι μόνο ο ένας ερωτευμένος? 
- Τότε είναι ένας ερωτευμένος κερατάς... 
- Πολύ ξεσάλωμα, μου κάνει όλο αυτό! 
- Ενώ να μένεις με μια γυναίκα σε όλη σου την ζωή, σου κάνει υγεία? 
- Γιατί το χλευάζεις? Μπορεί να συμβεί 
- Ναι στον παλιό κινηματογράφο.. Νικ η εποχή έχει αλλάξει. Σκέψου ότι με αυτό τον τρόπο καταργήσαμε τον θεσμό του γάμου και κατά συνέπεια τα διαζύγια. Με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. 
- Και η οικογένεια? 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το Πείραμα ( Γ Μέρος )

- Λοιπόν Νικ, αναγνωρίζω σαν άνθρωπος το δικαίωμα σου να τα μάθεις όλα μονομιάς, αλλά σαν γιατρός που επιθυμεί το καλύτερο για τον ασθενή του, οφείλω να σου θυμίσω ότι χρειάζεσαι ξεκούραση. Τι λες να διακόψουμε μέχρι αύριο το πρωί?
- Ούτε συζήτηση περί αυτού γιατρέ. Κοιμόμουν τόσα χρόνια.Θέλω να συνεχίσουμε! 
- Αχόρταγος είσαι... Μου θυμίζεις τους φοιτητές μου. Ο εγκέφαλος τους μοιάζει με σφουγγάρι που απορροφά τα πάντα. Τι άλλο θες να μάθεις? 
- Πρώτα πρώτα γιατί αισθάνομαι τόσο δυνατός και ανανεωμένος? Είμαι ακόμα υπό την επίρρεια των φαρμάκων? 
- Ησύχασε Νικ. Πίστεψε με, δεν σου έχουμε χορηγήσει ούτε καν ασπιρίνη... 
- Τότε πως αντέχουν τα 74 χρόνια μου και δεν έχουν σκορπίσει στο πάτωμα? 
- Γιατί πολύ απλά ξανάγινες νέος! 
- Πως? 
- Νικ ο μέσος όρος ηλικίας σήμερα είναι στα 140 έτη,με την προοπτική να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια στα 150. Ένας 74άρης στα χρόνια σου, ήταν συνταξιούχος και κάθε πρωί που έβγαινε από το σπίτι του σταυροφιλούσε την γυναίκα του και τα παιδιά του γιατί μπορεί να μην τα ξανάβλεπε. Στα χρόνια που διανύουμε είναι ένας ρωμαλέος νέος που τείνει να... 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Το Πείραμα ( B Μέρος )

Σημειώσεις από το προσωπικό ημερολόγιο του καθηγητή Κρυογενετικής Γ.Κοσμάτου - Έτος 2187: Σήμερα το πρωϊ, λίγα λεπτά μετά τις 09:00 π.μ ενεργοποιήσαμε, το προσωπικό μου και εγώ, την ψυκτική κάψουλα υπ.αριθμόν 1212. Ο ασθενής είναι λευκός άντρας,ύψους 1,83, 79 κιλών με καλή σωματική διάπλαση,μελαχρινός με μαύρα μάτια και έντονη τριχοφυϊα. Το όνομα του είναι Νίκος Γ. και είναι Ελληνό-Αμερικανός. Αφού ανένηψε,εμφάνισε ορισμένα σημάδια διπολικής διαταραχής και μανιοκαταθλιπτικής εσωστρέφειας. Επίσης δυσλεκτικά και κινησιολογικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν κρίνονται στο σύνολό τους ως απολύτως φυσιολογικά. Η επικοινωνία μαζί του αναμένεται στο επόμενο 48ωρο. Δύο μέρες μετά 
 - Νικ,θα μου επιτρέψεις να σου μιλάω στον ενικό. Ονομάζομαι Γιώργος Κοσμάτος και είμαι επίτιμος διδάκτωρ της κρυογενετικής αποθήκευσης έμψυχων όντων που εδρεύει στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Επίσης στο τομέα ευθύνης μου είναι και αυτή η κλινική αποκατάστασης αποψυχθέντων μελών στην οποία βρισκόμαστε αυτή την στιγμή. Πριν δύο μέρες σε επαναφέραμε στην ζωή αφού καταφέραμε και ανανεώσαμε επιτυχώς κάποια νεκρά κύτταρα σου. 
 - Κοσμάτος είπατε? Για κάποιο συγκεχυμένο λόγο το όνομα σας, μου είναι οικείο... 
 - Στον ενικό Νικ. Μην ξεχνιέσαι. Σου φαίνεται οικείο γιατί έχω πάρει το όνομα μου από τον πρόγονο παππού μου Τζωρτζ Κοσμάτο. Πιθανώς να τον είχες γνωρίσει γιατί ήταν και αυτός της δικής σου γενιάς και Ελληνο-Αμερικανός 
- Δεν έτυχε... 

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Το Πείραμα ( Α Μέρος )

2012: Ο Έλληνας ομογενής Παντελής Τσολακίδης συνιδρυτής και διευθυντής της τρίτης στον κόσμο μη κερδοσκοπικής εταιρίας κρυογενετικής αποθήκευσης στην Αυστραλία δηλώνει ότι η πιθανότητα να γυρίσουμε πίσω στην ζωή είναι πλέον βάσιμη. Μόλις το σώμα χαρακτηριστεί νόμιμα νεκρό - μετά από συγκατάθεση των λοιπών συγγενών ή και του ίδιου του εκλιπόντος όσο βρισκόταν εν ζωή - ψύχεται σε υγρό άζωτο στους -196 βαθμούς Κελσίου και παραμένει εκεί για τα επόμενα 150 με 200 χρόνια μέχρι οι βλάβες που επέφεραν τον θάνατο να μπορούν να διορθωθούν μοριακά και έτσι να τον επαναφέρουν οι επόμενες γενεές ακμαίο στην ζωή...
2031: Κατά την διάρκεια του τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ Αμερικής και Ευρασίας και λίγο πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα, αποφασίστηκε προσωρινή εκεχειρία με αμοιβαία συμφωνία των εμπόλεμων δυνάμεων να παρθούν μέτρα για την διάσωση του ανθρώπινου είδους. Μετά από διαβουλεύσεις συμφώνησαν να κατασκευαστούν πυρηνικά καταφύγια σε κάθε χώρα που θα χωρούν αριθμό ατόμων αντίστοιχο με τον πληθυσμό τους. Σε κάθε εκατομμύριο θα αναλογούν 1000 άτομα μοιρασμένα ισόποσα σε άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Η ηγεσία κάθε χώρας θα ανάλαμβανε να γεμίσει το καταφύγιο αξιοκρατικά χωρίς ρουσφέτια και χάρες. Επίσης θα αναλάμβανε την σωτηρία της χλωρίδας, ενός αρσενικού και ενός θηλυκού έμψυχου όντος από γη, αέρα και θάλασσα. Θα διέσωζε μνημεία και βιβλιοθήκες και οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να μείνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Τέλος αποφασίστηκε σπουδαίοι άντρες και γυναίκες να αποθηκευτούν κρυογενετικά με την ευχή στο μέλλον να αποψυχθούν υγιείς και να συμβάλλουν όσο το δυνατόν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Καθένας που θα έπαιρνε μέρος στην διαδικασία θα έπρεπε να είχε διαπρέψει στο χώρο του. Έτσι θα συνέβαλλε μελλοντικά από το δικό του μετερίζι, τα μέγιστα.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Μίλα μου

Ο Superman ήταν ανέκαθεν ο αγαπημένος μου ήρωας από τον χάρτινο κόσμο των κόμικς. Ο τρόπος που έκρυβε την υπερφυσική του δύναμη μέσα στο παρδαλό κοστούμι του γυαλάκια δημοσιογραφίσκου Κλαρκ Κεντ ήταν μοναδικός. Στην ουσία η στολή που έβαζε ήταν αυτουνού του φουκαρά και μόλις ασφυκτιούσε έμπαινε σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο και γινόνταν ο εαυτός του. Η αντίθεση του με τους Spiderman και Μπάτμαν έγκειται στο ότι αυτοί οι απατεώνες ήταν άνθρωποι που έκρυβαν την αδυναμία τους πίσω από τις φανταχτερές στολές τους. Έτσι λοιπόν δεν δυσκολεύτηκα να λύσω τον παιδικό γρίφο στο εφτάχρονο ανηψάκι μου όταν με ρώτησε ποιος είναι ο πιο δυνατός. 
- Και τους σπάει στο ξύλο και τους δύο θείε Λούη; 
- Με το ένα χέρι 
- Και τους νικάει όλους; 
- Τους πάντες! 
- Και δεν φοβάται; 
- Μόνο τον κρυπτονίτη 
- Αυτός τον βάζει κάτω; 
- Τον κάνει αλοιφή 
- Και ποιος είναι ο κρυπτονίτης; 
- Μια σπάνια πέτρα. Όλοι έχουμε ένα αδύνατο σημείο 
- Εσένα ποιος είναι ο κρυπτονίτης σου θείε Λούη? 
- Η θεία σου. Εσένα; 
- Τα παιδιά της Τρίτης δημοτικού... 
Την συζήτηση μας, διακόπτει ο γιος μου, ο οποίος επιτακτικά ζητάει από τον ξαδελφό του να τον ακολουθήσει στο δωματιό του. Μένω μόνος να χαζεύω το κουφάρι μου στον καθρέφτη του σαλονιού. Το είδωλό μου ακολουθεί τους μορφασμούς μου. Ξαφνικά παίρνει ζωή! 
- Αυτό το σκατό θα ανακυκλώνεται μια ζωή ρε παιδί μου! 
- Με τους παλικαράδες στα σχολεία λες; 
- Και τα βουτυρόπαιδα... 
- Χίλιες φορές παλικαράς 
- Eσύ όμως ήσουν βουτυρόπαιδο 
- Τι θυμάσαι τώρα.. 
- Πόσες φορές δεν κλάψαμε παρέα; 
- Είχες στόμα γιατί δεν μίλαγες; 
- Ποτέ δεν με άκουσες.. 
- Σε ακούω τώρα! 
- Θα με κοροϊδέψεις... 
- Είδες τι είσαι 
- Ο γιος σου τι πιστεύεις ότι είναι; 
- Παλικαράς 
- Είσαι σίγουρος; 
- Αν είναι να φάει και μερικές, καλό θα του κάνει. Θα σκληραγωγηθεί 
- Όπως εσύ... 
- Όχου ξεκαβάλα. Τι σε 'πιασε σήμερα; 
- Προσπαθώ να καταλάβω.. 
- Ακού το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στον "Άρχοντα των Μυγών" μεταξύ μιας παρέας παιδιών επιβιώνει ο ισχυρότερος. 
- Στη ζούγκλα, όχι στον πολιτισμό 
- Κοιμάσαι όρθιος. Δεν έχεις καταλάβει ότι ζούγκλα έχουμε γίνει.
- Μίλα του! 
- Σε ποιον; 
- Στο γιο σου. Κάνε την αρχή σήμερα κιόλας 
- Πλάκα μου κάνεις. Ψάχνω για δουλειά.. 
- Δουλειές, λεφτά, χρέη από κάρτες και δάνεια, τσακωμοί με την γυναίκα, προβλήματα με την γκόμενα, χωρισμοί, θάνατοι, εγωϊσμοί, άγχη, έλλειψη χρόνου. Πάντα θα υπάρχει κάτι. Και φταίτε 'σεις ρε πατεράδες και μανάδες! 
- Να μου μιλήσει αυτός 
- Δεν θα το κάνει ποτέ! 
- Και γιατί παρακαλώ; 
- Γιατί δεν το έκανες ούτε εσύ... 
- Μπαμπά! 
- Σου μιλάει το παιδί..
Το είδωλό μου χάνεται 
- Που πας! Μη φεύγεις... 
- Μπαμπά! 
- Γύρνα πίσω είπα! 
- Μπαμπά! 
- Τι θέλεις μωρέ, μπαμπά και μπαμπά; 
- Μίλα μου...

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Habemus Papam

Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και με τα μάτια του εστίασε στο κέντρο της οροφής. Εκεί που οι ακροδείχτες Θεού και ανθρώπου ενώνονται μια φορά και για πάντα. Εκεί που γίνονται ένα. Απ' όλο το ψηφιδωτό της Γένεσης προτιμούσε την δημιουργία του Αδάμ χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε για ένα γρήγορο ύπνο. Μια μεσημβρινή σιέστα. Αλλά που τέτοια τύχη. Δίπλα του ήταν έντονοι οι ψίθυροι από τους υπόλοιπους αδελφούς.
- Ο πάτερ Βικέντιος συσκέπτεται με τον εαυτό του!
- Άγιος άνθρωπος με γνώμη βαρύνουσας σημασίας!
- Η απόφαση του θα καθορίσει το αποτέλεσμα!
Τι αστείοι που είστε βρε ραμολιμέντα.Να κοιμηθώ προσπαθώ αλλά η καούρα που νοιώθω στο στομάχι από μια ζαμπονοτυρόπιτα που έφαγα βιαστικά δεν με αφήνει να κλείσω μάτι, σκέφτηκε αλλά ποτέ δεν το είπε. Τρίτη μέρα κλεισμένοι στο κονκλάβιο και ακόμα δεν τον είχαν εκλέξει. Και αυτό το πράγμα να κλειδώνονται σε ένα δωμάτιο μέχρι να βγάλουν απόφαση δεν μπορούσε να το καταλάβει. Να μαντρώνεις 115 χούφταλα από τα οποία τα μισά υποφέρουν από συχνοουρία και τα άλλα μισά από προστάτη και να τα υποχρεώνεις να μείνουν εκεί μέχρι να βγάλουν τον τυχερό, είναι μεγάλος σαδισμός. Αυτό συνέβαινε παλιά. Γιατί θα πρέπει να συμβαίνει και τώρα; Παλιά τρώγανε κρέας μια φορά το χρόνο. Εμείς τρώμε κάθε βράδυ. Νηστεύει αυτός που δεν έχει να φάει. Με το διαδίκτυο και το skype θα μπορούσαμε να ψηφίσουμε και από το σπίτι μας. Αυτές οι σκέψεις του έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη. Για λίγο όμως διότι και η δεύτερη επανεκλογή απέβει άκαρπη. Και αυτός ο Βενέδικτος ο χριστιανός που πάει και παραιτείτε. Αν το είχες σκοπό τζάνεμ γιατί έβαλες υποψηφιότητα; Λες ότι δεν μπορούσες να εκλέξεις τα πνευματικά σου καθήκοντα. Μα σε μια καρέκλα σε είχαμε καμάρι μου και ο μισθός κάθε μήνα έπεφτε ντάγκα ντάγκα. Οι δυνάμεις σου, λες, ότι σε είχαν εγκαταλείψει; Ενώ τώρα θα εκλέξουμε μπέμπη. Το συζήτησες και με τον Θεό πριν πάρεις την απόφαση σου; Με μας έπρεπε να τα πεις πρώτα. Το θεωρείς εύκολο να σηκώνεις από το κρεβάτι ηλικιωμένους ανθρώπους και να τους κλείνεις εδώ μέσα. Ξέρεις τι ντόμινο εξελίξεων πυροδοτείς; Πρέπει να ετοιμαστούν διαθήκες, ασφάλειες ζωής, να επιστρατευθούν γιατροί και δικηγόροι. Να εφοδιαστούν νοσοκομεία και φαρμακεία. Να προετοιμαστούν οικογένειες. Αμ πως. Έτσι παίρνουν μιαν απόφαση Βενέδικτε...
Τον διέκοψε από τις σκέψεις του ο άνθρωπος για το δείπνο. Έπρεπε να σερβιριστεί.
- Τι επιθυμεί ο πάτερ;
Καφέ και παξιμάδι αλλά ας όψεται που δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου, σκέφτηκε. Πάλι λαδερό! Οι αιμορροϊδες του, τον πέθαιναν. Χάθηκε ο κόσμος για λίγο χαβιάρι. Θυμήθηκε το γέρο του. Γίνε κληρικός και δεν θα πεινάσεις ποτέ, του είχε πει. Και είχε απόλυτο δίκιο. Βέβαια έγινε καθολικός και δεν ξαναπήδηξε. Τουλάχιστον στα φανερά. Αν θες να πηδάς γίνε ορθόδοξος, του είχε πει ο Πατήρ Συμεών ή Γαβριέλλα πριν χειροτονηθεί. Δεν μπορούσε όμως το μούσι και το ράσο. Και τα δύο του έφερναν αλλεργία. Έγινε καθολικός με ιδιαίτερη προτίμηση στα αγόρια. Παραγγέλνει κάθε χρόνο τα άμφια του από τον οίκο Φετουτσίνι. Έχει προσωπικό οδηγό και μια Aston Martin και το αυτοδιοίκητο του Βατικανού του επιτρέπει να διατηρεί offshore εταιρείες και μυστικές καταθέσεις στην Ελβετία. Πόσο καλύτερα;
Μαύρος καπνός και στην τρίτη ψηφοφορία. Και τα ζωντόβολα έξω δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να οχλαγωγούν! Άρχισε να νοιώθει άβολα. Μπορεί να ήταν και κλειστοφοβικός. Είχε κατορθώσει και είχε περάσει στην ζούλα το κινητό του. Πόσο θα ήθελε να το ανοίξει τώρα και να δει αν είχε ανανεωθεί ο λογαριασμός του στο Twitter. Ο αδελφός Ιωσήφ πήρε τον λόγο
- Αδελφοί μου δουλειά μας τώρα θα πρέπει να είναι να βοηθήσουμε τον κόσμο να θυμηθεί τον Θεό...
Ρε δε πα να δεις αν έρχομαι, Γενοβέφα! σκέφτηκε χαμηλόφωνα. Ας τον Θεό εκεί που είναι. Ο κόσμος θέλει να θυμηθεί το ευρώ...
Στην τέταρτη ψηφοφορία είχε αποφασίσει να είναι και η τελευταία. Ο λόγος του ήταν και είναι βαρυσήμαντος. Δίπλωσε το σταυρό στο δεξί του χέρι και σηκώθηκε όρθιος. Ξερόβηξε παρατεταμένα για να καθαρίσει το λαιμό του και πήρε το λόγο...
Λίγο αργότερα λευκός καπνός διοχετεύονταν στον ουρανό από το παρεκκλήσι. Ο κόσμος στο προαύλιο της εκκλησίας του Άγιου Πέτρου ξέσπασε σε φωνές και τραγούδια. Ο λεγάμενος βγήκε στο μπαλκόνι και ευλόγησε το πλήθος με τα χέρια. Μέσα από την αίθουσα ο πάτερ Βικέντιος χαμογέλασε ενεργοποιώντας την συσκευή του. Μεταξύ συγχαρητηριών πρόλαβε και έκλεισε ραντεβού με έναν ξανθό Άδωνη. Τελικά ο λόγος του Χριστού ήταν μεγάλη μπίζνα...

Υ.Σ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα,γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Άνοιξε πλώρη


Να πως άρχισε. Ο Παναής ο Καπαμάς, Μπεχλιβανίδης στην ταυτότητα, ερχόμενος από την Σμύρνη το είκοσι δυο με κάμποσα άλλα φουκαραδάκια δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Κατέληξε στο λιμάνι του Πειραιά να ξεφορτώνει καφάσια. Οι φαρδιές πλάτες και τα καρδαμωμένα του χέρια τον πλήρωναν τέσσερα τάληρα την μέρα και έτσι γάζωνε την φόδρα και γέμιζε την κάλτσα. Νοίκιασε μια τρύπα στα Παλούκια, τακίμιασε με την Πελαγία που δούλευε ολημερίς στη σκάφη και έκανε ράφι. Δεν χρειάζονταν να είσαι αετός νυχάτος για να καταλάβεις ότι με δύο ακόμα τάληρα, το σύνολο έξι, από το πλυσταριό της κυράς του δεν είχε μέλλον το τσαρδί. Και μια και ο Παναής δεν ήταν σγούμπος το ανθίστηκε από νωρίς το έργο και μόλις βρήκε ευκαιρία μπαρκάρησε για Αουστράλια. Η κυρά Πελαγία δυο μέρες τον έψαχνε στο λιμάνι και στις γειτονιές του Πειραιά.
- Μην είδατε τον Παναή; ρωτούσε και ξαναρωτούσε. Θαρρώ από κει βγήκε η φράση.
Αλλά που Παναής. Μπουχός. Δεν τον ξανάδε από τότε. Και σαν να μην έφτανε αυτό της άφησε και ακούμπι στην κοιλιά ένα αυτόγραφο. Η ίδια όταν το ανακάλυψε σκέφτηκε στην αρχή να το ρίξει αλλά σουγιάδιασμα στην μήτρα σήμαινε έναν παππού το λιγότερο και μέχρι να το μαζέψει, το δόλιο στην κοιλιά θα είχε πάει φαντάρος. Έτσι αποφάσισε να το κρατήσει και έχει ο Θεός... 

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Ζητείται

- Καλημέρα σας, έχω έρθει για τον κύριο Τρυποκάρυδο, κάνω σε μια μυωπική κοκκινομάλλα με περήφανο μπούστο.
- Είστε ο κύριος; 
- Λούης, λέω καθαρά και δυνατά. Είμαι το ραντεβού των 11! 
Με μοναδική μαεστρία η κοκκινομάλλα πληκτρολογεί στο καντράν του τηλεφώνου το εσωτερικό του μπάμια προσέχοντας επιμελώς μη χαλάσει το μανικιούρ στα αιμοβόρικα νύχια της. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με υπόδειξή της παρκάρω σε ένα χωλ στο τέλος του διαδρόμου και χύνομαι σε ένα δερμάτινο καναπέ. Απέναντί μου σε ένα μεγάλο καθρέφτη χαζεύω το είδωλό μου. Φοράω ένα γκρι κοστούμι. Δεν έβαλα το μαύρο γιατί είναι πολύ επίσημο και μοιάζω με γκρουπιέρη σε καζίνο. Απέφυγα και το μπλε γιατί έδειχνα πολύ συντηρητικός. Με το γκρι αισθάνομαι καλά. Άσπρο πουκάμισο με λεπτή σιέλ ρίγα και μαύρα μοκασίνια ολοκληρώνουν την ενδυματολογική μου ματαιοδοξία. Γραβάτα δεν φόρεσα για να δείχνω πιο φιλικός. Φρεσκοξυρισμένος δεν είμαι για να μη δείχνω σα χρησιμοποιημένη σερβιέτα, αλλά ούτε έχω και γένια που θυμίζουν διάκο πριν χειροτονηθεί. Έχω ένα γενάκι 2-3 ημερών. Πως είναι ο George Clooney; Καμία σχέση. Ελαφρύ άρωμα, καθαρή αναπνοή και ταλκ στα χέρια για να μη ιδρώνουν, τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου. Μια τσάντα στα πόδια μου με άδειο περιεχόμενο ενισχύει την εικόνα μου. Δείχνω πιο οργανωτικός και μεθοδικός. Αλλά με ανησυχεί κάτι. Ίσως το πιο σημαντικό. Δεν έχω στύση. Ελπίζω να μην είναι αιτία να πάνε όλα στραβά. Αλλά γιατί να πάνε... 

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Ο επόμενος

Το είχα δει το όνειρο και δεν μου έκαναν εντύπωση τα λόγια της Ολυμπίας. Ήμουν λέει στη στάση του λεωφορείου και περίμενα το τρόλλεϋ. Είχαν περάσει ήδη δύο γεμάτα και οι προσπάθειες που έκανα να στριμωχτώ μέσα σε αυτά κατέληγαν σε φιάσκο. Οι επιβάτες είχαν όλη την καλή διάθεση να κωλοτριφτούμε παρέα αλλά οι οδηγοί ήταν ανένδοτοι.
 - Περισσεύεις! Περίμενε το επόμενο
Ξύπνησα με πονοκέφαλο και μια αίσθηση περιττού σιγότρωγε την διάθεσή μου. Όχι πως άλλες φορές σηκώνομαι με καλύτερη όρεξη αλλά σήμερα ειδικά ένοιωθα διαφορετικά. Έτσι λοιπόν, όταν η Ολυμπία μου εμπιστεύτηκε ότι κλιμάκιο της εταιρείας είναι στους δρόμους και διώχνει προσωπικό δεν είδε στο ύφος μου καμιά αντίδραση.
- Καλά ακούσες τι σου είπα και δεν ανησυχείς; απόρησε
Η εταιρεία μήνες τώρα έχει ξεκινήσει πογκρόμ και μαζικές εκκαθαρίσεις κατά των υπαλλήλων της. Το εμπορικό ισοζύγιο δείχνει μείον τα τελευταία δύο χρόνια και ο νέος Διευθύνων Σύμβουλος έχει υποσχεθεί στο διοικητικό συμβούλιο ότι θα μειώσει λειτουργικά έξοδα και εργατικό δυναμικό για να φέρει ρυθμούς κερδοφορίας στις αρχές του νέου χρόνου. Με τις ευλογίες λοιπόν της γερουσίας και ζωσμένα στις θήκες τα πιστόλια έβγαλε στην αρένα τα πρωτοπαλίκαρα του και παριστάνει τον Ρίνγκο. Μοιράζοντας επιταγές ωθεί τους εργαζομένους σε οικειοθελείς αποχωρήσεις και όσοι αρνούνται απολύονται στεγνά.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Όλα καλώς τα εποίησεν

Τα τελευταία χρόνια ζω Ακαδημία Πλάτωνος. Εδώ οι Έλληνες είμαστε μειονότητα.Δεν είναι τυχαίο ότι όταν συναντιώμαστε αγκαλιαζόμαστε. Είναι τέτοια η χαρά μας - που αντικρύζουμε ο ένας τον άλλον - που καθόμαστε και τα λέμε για ώρες. Σε αυτήν την συνοικία που αποφάσισα να μείνω εγώ, αποφάσισαν να μείνουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Και οι δώδεκα. Άσπροι, Μαύροι, Κίτρινοι, Ερυθρόδερμοι. Μέχρι και Εσκιμώοι. Έτσι λοιπόν τους συναντώ παντού. Μέσα στο τρόλεϊ όταν γυρίζω από την δουλειά μου, στριμώχνονται επάνω μου. Τα βρώμικα χνώτα τους και η ανυπόφορη δυσωδία που αποπνέουν μέσα από τα ρούχα τους, μου προκαλούν πονοκέφαλο ενώ παράλληλα προσέχω το πορτοφόλι μου, μην κάνει φτερά. Μετά τους βλέπω στους δρόμους να σέρνουν τα μεταλλικά τους καρότσια κουβαλώντας ένα σωρό παλιοσίδερα που έχουν βγάλει από τα σκουπίδια μου. Που τα πάνε όλα αυτά τα σκατά; Μετά στα φανάρια, την πέφτουν στο αμάξι μου για να μου καθαρίσουν σώνει και καλά το παρμπρίζ. Έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Μόνο με τα γαμοσταυρίδια καταλαβαίνουν. Έχουν και χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ήρθε και έδεσε το γλυκό. Στα καφέ και στις παραλίες με ζαλίζουν για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όσο εγώ χαζεύω το τελευταίο cd της λαική αοιδού με την απίθανη φωνή-κωλάρα, κλέβουν το κινητό μου. Στο παιδικό σταθμό που πάω να πάρω το γιο μου είναι εκεί οι σκατόφατσες τους.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Πενήντα + Μία

Ένας μικρός κύβος, που έχω στο σπίτι με διαστάσεις εφτά εκατοστών, στολίζει με την παρουσία του το ράφι της φθηνής μου βιβλιοθήκης. Η εμπορική του αξία είναι μηδενική. Και η συναισθηματική του επίσης. Σουβενίρ* από κάποιο ταξίδι μου στην Ολλανδία. Η ιδιομορφία του κύβου έγκειται, στο ότι ανοίγει στην μέση και οχτώ μικρότεροι κύβοι συνθέτουν ένα μωσαϊκό της τέχνης του Βαν Γκογκ. Κάθε έδρα του, χωρίζεται σε τέσσερις μικρότερες και όλες μαζί αναπαριστούν κάποιους πίνακες του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου. Εννέα τον αριθμό. Αυτός που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι το "Σταροχώραφο με κοράκια". Κατά πολλούς το κύκνειο άσμα* του χαρισματικού αυτού καλλιτέχνη. Η τελευταία πράξη, πριν αυτοπυροβοληθεί και ξεψυχήσει λίγες ώρες αργότερα. Ένα χωράφι, με έντονες κάθετες κίτρινες πινελιές σαν στάχυα που τα παρασέρνει παλινδρομικά ο αέρας, χωρίζεται από ένα μονοπάτι, με χρώμα έντονο πράσινο και κεραμιδί, το οποίο με την σειρά του χάνεται στον ορίζοντα. Ο ουρανός που το σκεπάζει σε κάποια σημεία είναι μπλε ανοιχτός, αλλού είναι σκούρος και κάπου είναι σκοτεινός με κάμποσες μαύρες πινελιές. Παρατηρείς και κάποια σύννεφα. Στα δεξιά του πίνακα και στα τρία τέταρτα αυτού, ένα σμήνος από κοράκια πετούν.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Πενήντα

Σηκώνομαι από το κρεβάτι λίγο μετά τις 07:00 με μια υπέροχη διάθεση. Στο ράδιο παίζει το "What a wonderful world" του Louis Armstrong και γω προσπαθώ να αναλύσω ένα περίεργο όνειρο που είδα στον ύπνο μου. Ήμουν, λέει, με τον Robert De Niro σε ένα μπαρ και τα λέγαμε. Μου εξηγούσε σε άπταιστα ελληνικά ότι ήταν επιλογή του όλη η σαβούρα που έχει γυρίσει τα δέκα τελευταία χρόνια, διότι ήθελε να απομυθοποιήσει την εικόνα του παίζοντας κάτι πιο ελαφρύ. Μου εκμηστηρεύτηκε μάλιστα ότι έχει πείσει τον Al Pacino και ετοιμάζει δυναμικό comeback* με τo σίκουελ του "Heat". Ξύπνησα όμως και δεν τον ρώτησα πως θα το πετύχει αυτό, αφού είναι γνωστό ότι στο φινάλε της ταινίας πεθαίνει. Με αυτή την απορία δυναμώνω το ράδιο και μπαίνω να κάνω ένα ντους. Είναι μια τέλεια μέρα και όντως είναι ένας υπέροχος κόσμος. Αφού πλυθώ μπαίνω στη κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Είχα φροντίσει να ψωνίσω και θα φάω σαν πασάς σήμερα. Φτιάχνω αγγλικό πρωινό,ομελέτα, μπέικον, τοστ και το συνοδεύω με έναν capuccino και χυμό νέκταρ πορτοκάλι. Τρώω αργά, σχολαστικά και λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά στη καινούρια μου δουλειά. Πριν κάμποσες εβδομάδες απάντησα σε μια αγγελία που ζητούσε σύμβουλο υγείας. Ασφαλιστή δηλαδή, αλλά εμένα μου αρέσει το σύμβουλος, προσδίδει μεγαλύτερο κύρος. Με κάλεσαν λοιπόν για συνέντευξη και με πήραν. Ο προϊστάμενος μου, ένας χοντρός με γυαλιά μυωπίας, μου έδωσε τη διεύθυνση μιας πελάτισσας η οποία ενδιαφέρθηκε για ασφάλεια υγείας λέγοντας μου, να μην τη χάσω γιατί είναι εύκολη περίπτωση. Το ραντεβού έχει κλειστεί για σήμερα και θα πάω με τα πόδια διότι μένει στο Παγκράτι. Με αυτές τις σκέψεις αρχίζω να ντύνομαι. Είμαι μεταξύ δύο κοστουμιών, το ένα γκρι και το άλλο μπλε.Καταλήγω στο δεύτερο γιατί δείχνω πιο συντηρητικός. Βγαίνω στο δρόμο και κάνω μια στάση στο περίπτερο για καπνό και χαρτάκια.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Σαρανταεννέα ( Β Μέρος )

Στεκόμαστε μπροστά στην πύλη του ιερού. Ο παπάς μας στοιχίζει στη σειρά. Αριστερά ο Άγγελος, πιο αριστερά εγώ και δεξιά η Ζωή. Αυτός παίρνει θέση μπροστά στο μικρόφωνο και απαιτεί σιωπή. Το μπουλούκι ευθυγραμμίζεται στις επιταγές του ποντίφικα και παίρνει θέση κάτω από το παλκοσένικο. Ξεκινά το πρόγραμμα και οι δεύτερες φωνές των ψαλτών αποδεικνύονται εξαιρετικές. Καπελώνουν με κάθε ευκαιρία τον Δαβίδ ο οποίος χωλαίνει στις χαμηλές νότες χαρακτηριστικά. Στις ψηλές, ειδικά, κράζει σαν πεινασμένος γλάρος και βγάζει κάτι κραυγές που μοιάζουν με επιθανάτιο βρόγχο. Μπορεί βέβαια από την άλλη,να έχει φάει κάτι βαρύ και να τον έχει πειράξει. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο Άγγελος γυρίζει πότε πότε στο μέρος μου και χαμογελά πονηρά. Η στάση προσοχής αρχίζει να με εκνευρίζει. Με κουράζει. Και τότε ένα μούδιασμα στη ραχοκοκκαλιά με κάνει να αρχίσω να πιστεύω ότι λιποθυμάω.Αφυδατώνομαι,ανατριχιάζω πατόκορφα,οι παλμοί μου αυξάνονται και η καρδιά μου τρέχει κατοστάρι. Σβήνω, χάνομαι. Όχι πριν περάσω τις βέρες, γαμώτο μου. Εικόνες διάφορες μου έρχονται στο μυαλό. Εμένα ξερό σε μια καρέκλα να μου κάνουν αέρα, η Ζωή να οδύρεται που της χάλασα την ομορφότερη μέρα της ζωής της και τον τραγόπαπα να φωνασκεί με τον αντίχριστο που έμπλεξε.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Σαρανταεννέα ( Α Μέρος )

Βρέχει. Φθινοπωριάζει σιγά σιγά. Τα φύλλα από τα δέντρα πέφτουν και η μέρα αρχίζει να λυγίζει από το βάρος της νύχτας. Μικραίνει μπροστά στο σκοτάδι και κρατάει δυνάμεις μέχρι την επόμενη ισημερία για να ανακάμψει. Οι δρόμοι ερημώνουν, οι πλατείες αδειάζουν, οι άνθρωποι αποξενώνονται. Τα πολλά ρούχα κρύβουν την σάρκα, κατακεραυνώνουν τον πόθο, μειώνουν την έλξη. Ο έρωτας σκοντάφτει στα τυφλά και ψάχνει εναγωνίως κάπου για να κρατηθεί. Μακάριοι είναι οι τολμηροί που δεν θα τον αφήσουν να πέσει χάμω. Που θα τον κρατήσουν στα χέρια τους και θα τον ζήσουν. Εγώ όσες φορές δοκίμασα δεν μπόρεσα να τον κρατήσω. Τυφλός αυτός, σακάτης εγώ, δίδυμο σωστό της συμφοράς. Ή θα ναι μπροστά μου ή πίσω μου. Πότε στο πλάι μου. Όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια. Το ψιλόβροχο έχει μετατραπεί τώρα σε νεροποντή και ο ουρανός ξαφνικά σκοτεινιάζει. Ανοίγω φώτα. Τα σποτάκια στους τοίχους και στις ψευδοροφές στη μεζονέτα του Άγγελου κάνουν αμέσως την διαφορά και το σαλόνι φωτίζεται λες και έχουμε Ανάσταση. Άλλα όχι. Δεν θα αναστηθεί κανείς. Μάλλον θα κρεμαστεί. Πάνω από τον τριθέσιο υφασμάτινο καναπέ ο Βελάσκεθ σε μία απομίμηση του "Λας Μενίνας" μου ρίχνει κλεφτές ματιές  και θαρρείς ότι είναι έτοιμος να μου κάνει υποδείξεις να μην κουνηθώ για να με αποθανατίσει στον καμβά της ζωγραφικής του. Αλλά γελιέμαι, όπως και συ Φίλιππε και ας μοστράρει το δικό σου είδωλο και της κυράς σου, στο καθρέφτη που κρέμεται στον τοίχο. Την παράσταση κλέβει η μικρή Ινφάντα Μαργαρίτα με την αυλή της και ο πολυμήχανος ζωγράφος. Θα μας κλείνει το μάτι και θα μας την σκάει εσαεί. Στο στερεοφωνικό αφής βάζω το "Better thinks" των Massive Attack και αφήνω τον ήχο να διοχετευτεί στα  ηχεία που βρίσκονται καμουφλαρισμένα σε όλο το διαμέρισμα. Σε λίγα δεύτερα τα 150 τετραγωνικά δονούνται στους ρυθμούς της συμμορίας από το Bristol αλλά η ηχομόνωση κάνει καλή δουλειά. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Είναι καιρός, νομίζω να ξυπνήσω τον γαμπρό. Στο δωμάτιο τραβάω τις κουρτίνες και ανοίγω τα παράθυρα. Ο Άγγελος δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Σαρανταοχτώ

- Πατέρα, εσύ εδώ?
- Βλέπεις αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό κίνησε αυτό για να τον συναντήσει
- Δεν μοιάζεις με βουνό..
- Σίγουρα όχι, αλλά εσύ φέρνεις λίγο από Μωάμεθ!
- Στο μούσι?
- Όχι στη μεγαλοπρέπεια. Βάλε κανά παντελόνι, ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου και οπωσδήποτε άνοιξε κανένα παράθυρο. Μυρίζει μούχλα εδώ μέσα.
- Όπα ένα λεπτό, δεν το παίρνουμε από την αρχή λέω γω?
- Ας το πάρουμε
- Τι γυρεύεις πρωί - πρωί?
- Απαγορεύεται να κάνω μια επίσκεψη στο γιο μου?
- Μην το κάνεις αυτό
- Ποιο?
- Να μου απαντάς με ερώτηση. Το μισώ
- Γιατί? Το κάνεις και συ..
- Λοιπόν?

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Σαρανταεφτά

- Λοιπόν, ας με συγχωρέσει ο Κοσμάς ο οποίος δεν με ξέρει και ας δείξει κατανόηση στο φιλοσοφικό ερώτημα που θα θέσω στην παρέα ευθύς αμέσως, κάνει ο Άρης ξαφνικά, κρατώντας το ποτό του με τα δυο του χέρια, λες και θα του το πάρει κανείς. Ο Στέλιος αφήνει στη μέση ότι κάνει και στρώνει τα αφτιά του σαν κεραίες τηλεοράσεως που προς στιγμή έπιασαν εικόνα και μένουν ακούνητες για να μη χαθεί. Ο Κοσμάς σαν guest* της σημερινής βραδιάς χαμογελά χωρίς να ξέρει τι θα ακούσει και παραμένει σιωπηλός αφουγκράζοντας και ρουφώντας τη κάθε στιγμή της υποτιθέμενης ελευθερίας του. Η ιδέα να βγει μαζί μας ήταν δική μου για να πατσίσω με το τρόπο μου τον καλό μου Τσελεμεντέ*. Το σημερινό σκηνικό άλλωστε αφορά τον Άγγελο ο οποίος ζήτησε να τους μαζέψω όλους στο μπαρ. Ο Πέτρος θα ερχόταν μαζί του. Η ώρα λίγο μετά τις 23:00 και ο Falco με το "Jeanny" σφυροκοπά το κεφάλι μου. Σταμάτα να ζεις μέσα στα όνειρα. Η ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται.
- Σας προτείνουν 500.000 ευρώ για να πάρετε ένα τσιμπούκι από έναν χοντρό γέρο - μέθυσο, τι κάνετε? ρωτά δυνατά ο Άρης χωρίς να ενοχλείται ιδιαίτερα αν τον ακούν από δίπλα
- Αυτός που δίνει το χρήμα μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω?  αναρωτιέται ο Στέλιος
- Όχι, 500.000 ευρώ μόνο. Φράγκο παραπάνω, κάνει αδίσταχτα ο Άρης
- Και τα 500.000 ευρώ βέβαια δεν με χαλάνε. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα σεβαστό ποσό. Χρειάζεται σκέψη και περισυλλογή, αποφαίνεται πάλι ο Στέλιος
- Γιατί χοντρός, γέρος και μεθυσμένος? ρωτώ τον στοχαστή του ερωτήματος
- Δεν καταλαβαίνω το πνεύμα της ερώτησης σου..
- Γιατί να μην είναι νέος, λεπτός, ωραίος και νηφάλιος?
- Εγώ θέτω τους κανόνες
- Έτσι όπως τους θέτεις, αποκλείοντας κάποιους τους νομιμοποιείς
- Εξακολουθώ να μην σε καταλαβαίνω, κάνει ο Άρης φανερά προβληματισμένος
- Λέω ότι όπως θέτεις το ερώτημα αποκλείοντας από τα κριτήρια σου, τους νέους και όμορφους δείχνεις ότι δεν θα είχες πρόβλημα να την βρέξεις στο στόμα σου αν αφορούσε μόνο αυτούς?
- Εγώ τελικά από ποιον πρέπει να πάρω τσιμπούκι? απορεί ο Στέλιος
Ο Κοσμάς ξεκαρδίζεται, γεγονός που κάνει έξαλλο τον Άρη
- Στέφανε το ερώτημα έτσι είναι και δεν αλλάζει? Λοιπόν?
- Σύμφωνα με σένα όλα τα ερωτήματα σου καταλήγουν σε ψευτοδιλήμματα και όλα έχουν τιμή?
- Κάπως έτσι
- Εγώ, λοιπόν, δεν σε ακολουθώ σε αυτό
- Και γιατί παρακαλώ?
- Γιατί λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και παραδοθώ στον βαρκάρη για να με περάσει απέναντι, θέλω να θυμάμαι πράγματα που χόρτασαν την ψυχή μου όπως μία χαραυγή στην Αμοργό, ένα φλαμένκο στην Γρανάδα, μία ομίχλη στα Γιάννενα με εκείνη ή μια οικεία φωνή στη Βιέννη και όχι ένα τσιμπούκι πολλών χιλιάδων ευρώ
- Για σκέψου όμως πριν κλείσεις τα μάτια σου όπως λες, να αναρωτιέσαι που δεν το πήρες?
Λέγοντας αυτό το τελευταίο με κοιτά πολύ σοβαρά. Αρχίζω να γελάω
παρατεταμένα και νευρικά. Πηγαίο γέλιο κατευθείαν μέσα από το στομάχι.
- Τελικά δεν σε πιάνει πουθενά κανένας. Αναρωτιέμαι, με πόσο ξύλο ακόμα θα στρώσεις?
- Είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως, φίλε μου. Και το ξύλο δεν το φοβάμαι. Έχω εσένα
- Τι θα σε κάνω?
- Μπιμπελό στο τοίχο.
Ο Στέλιος ετοιμάζει μια κατάνυξη με τεκίλες σφηνάκι και τις μοστράρει
στη μπάρα στη σειρά σαν εκτελεστικό απόσπασμα. Με το παράγγελμα πυρ
σηκώνονται στα χέρια και αφανίζονται μονομιάς στα στεγνά λαρύγγια μας.
Ο Κοσμάς που δεν είναι συνηθισμένος, δείχνει ζαλισμένος
- Όλα καλά? του κάνω
- Μια χαρά. Γιατί ρωτάς?
- Να ανησυχείς όταν σταματήσω να σε ρωτώ
- Πράγμα που θα σημαίνει?
- Ότι είσαι μόνος
- Δεν καταλαβαίνω. Καλά δε περνάμε?
- Κοσμά σε αυτή την παρέα στην αρχή πάντα είναι καλά. Και στο μεταξύ ακόμα καλύτερα. Στο τέλος όμως είσαι μόνος, αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος και εύχεσαι να μην είχες πιει τόσο πολύ
- Άρα?
- Σταμάτα να πίνεις. Είσαι νεούδι στο ποτό και δεν χρειάζεται να το ζορίσεις.
- Μην αγχώνεσαι. Τα έχω τετρακόσια
- Ότι πεις και ότι πιεις λοιπόν..
Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και η οινοποσία συνεχίζεται εξαντλητικά.
Λίγο μετά τις 00:00 μια μπάντα με τέσσερα ροκαμπίλια με μαλλί αφέλεια
ξεκινούν να παίζουν το "Highway star" των Deep Purple. Τα τσογλάνια το
παίζουν γαμημένα καλά και το μαγαζί αρχίζει να δονείται στους
εξαντλητικούς ρυθμούς τους. Ή, τελοσπάντων, μπορεί και να μου φαίνεται.
Στο σόλο του κιθαρίστα ο Άγγελος και ο Πέτρος εμφανίζονται στην είσοδο
και μέχρι να φτάσουν στο μπαρ λικνίζονται στο τρελό ρυθμό της λεωφόρου
των αστεριών. Καθώς πλησιάζουν παρατηρώ τα βλέμματα τους. Χαμένοι στο
άπειρο. Τα μάτια τους έχουν μια φρέσκαδα που δεν συνάδει με το υπόλοιπο
κορμί που βολοδέρνει εδώ και κει. Μια γυαλάδα αστραφτερή, σαν της
κουκουβάγιας στο σκοτάδι. Το κωλύριο έχει κάνει άριστα την δουλειά του.
- Καλώς τους
- Είμαστε όλοι εδώ? κάνει ο Άγγελος
- Άπαντες παρόντες, φωνάζω θυμίζοντας λοχία πρωινής αναφοράς και τους συστήνω τον νεοφερμένο Κοσμά
- Καλώς τον κάπτεν Τζίμι και τον Μελλοθάνατο, χαιρετά ο Άρης δείχνοντας τον Πέτρο και τον Άγγελο με τη σειρά
- Γιατί αυτή η προσφώνηση? απορεί ο Κοσμάς
- Ο Άγγελος είναι ο μελλοθάνατος γιατί σε μια εβδομάδα παντρεύεται και ο Πέτρος για το πειρατικό του, εξηγώ
- Ποιο πειρατικό? επιμένει
- Που με αυτό θα φύγετε και σεις*..., κάνει ο Πέτρος θέλοντας να ρίξει φως στο σκοτάδι του Κοσμά αλλά πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο.
- Δεν καταλαβαίνω, κάνει ακόμα πιο μπερδεμένος
- Διάβασε Καββαδία, του λέω και το κλείνω εκεί.
Ο Στέλιος βγάζει ένα Dimple και γεμίζει μια σαμπανιέρα με πάγο. Απλώνει
την πραμάτεια του στη μπάρα και μας λέει
- Αν σας χαλάει η μουσική την αλλάζω τώρα!!
- Όχι, άσε τα παιδιά να ροκάρουν δεν είμαστε για πολύ εδώ, κάνει ο Άγγελος και μας σερβίρει
- Τι εννοείς δεν είμαστε για πολύ εδώ? απορώ
- Εννοώ αυτό που κατάλαβες. Είμαστε για αλλού
- Για που?
- Σκυλάδικο
- Δεν μιλάς σοβαρά?
- Στέφανε παντρεύομαι. Το σημερινό θέλω να το εκλάβεις σαν bachelor* πάρτυ και να μη μου χαλάσεις το χατήρι
- Άγγελε κάθε βράδυ ένα bachelor είναι. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί το σημερινό πρέπει να είναι ξεχωριστό?
- Γιατί είναι το δικό μου
- Και τι σε χαλάει εδώ?
- Δεν έχει διάρκεια και ήδη χασμουριέμαι. Τι λες? Θα τη πέσουμε για ύπνο?
- Όκ δεν επιμένω. Πάντως αρχίζω να συμφωνώ με κάτι.
- Με τι?
- Αυτό το bachelor θα είναι όντως διαφορετικό?
- Γιατί?
- Θα τα πληρώσει όλα ο γαμπρός
- Δεν έχω αντίρρηση να πληρώσω τα πάντα
- Ακόμα και τοκογλύφους?
- Άλλη ερώτηση..
- Πως τον βρήκες τον Σπαζοκεφαλιά?
- Άλλη κατηγορία..
- Πόσα σου στοίχισα?
- Δεν καταλαβαίνω τι μου λες..
- Όσα σου στοίχισα θα τα πάρεις πίσω.
- Βρήκες κοστούμι?
- Αυτό στο υπόσχομαι.
- Θα ντυθούμε σπίτι μου..
- Μου αρέσει που συννενοούμαστε εμείς οι δύο.
Ο Στέλιος μας ετοιμάζει υποβρύχια και με τους ήχους του "Close my eyes
forever" που παίζεται από τους πιτσιρικάδες, βυθίζονται καμαρωτά στο
αίμα μας. Sorry guys, θα προτιμήσω την πρωτότυπη εκτέλεση της Lita Ford
με έναν παρανοϊκό Ozzy. Λίγο πριν τις 02:00 αποφασίζουμε να την κάνουμε.
Χαιρετάμε τον Στέλιο ο οποίος, ελέω μαγαζιού, δεν θα μας τιμήσει με την
παρουσία του στα προσεχώς βελάσματα και κακαρίσματα θηλυκών αοιδών με
απίθανες κωλάρες και στα μουγκριτά αρσενικών τροβαδούρων με ολίγο από
πουστιά, κόκα και ψευτομαγκιά. Σερνόμαστε στην έξοδο και χωρίς να το
καταλάβουμε είμαστε μεσά στη μπέμπα του Άγγελου με κατεύθυνση παραλία.
Μπροστά κάθομαι εγώ και πίσω ο Πέτρος, ο Κοσμάς και ο Άρης. Στα μισά του
δρόμου ο Άγγελος πατώντας ένα κουμπί κατεβάζει την τέντα και ο Πέτρος
βγάζει από την ταμπακέρα του ένα τρίφυλλο και το καίει. Με δική του
παραίνεση ανεβάζουμε τα παράθυρα και αφήνουμε ανοιχτή μια χαραμάδα. Στην
απορία που εκφράζει ο Κοσμάς, ο Άρης του εξηγεί ότι αυτό γίνεται για να
μην το καπνίσει ο αέρας. Το πίνουμε αμίλητοι και όταν οι παπάδες
αρχίζουν να σκάνε την ακούμε πατόκορφα. Ο Κοσμάς με εκπλήσει. Πίνει και
αυτός. Δυσάρεστα ή ευχάριστα θα το γράψει η ιστορία. Φθάνουμε σε γνωστό
παραλιακό μαγαζί της καψουροσειράς και μια γουρουνόφατσα στην είσοδο
μας παραδίδει σε έναν μπαγλαμά* οπισθογεμή ο οποίος εν μέσω κλαμπατσίμπαλων και
καραμούζων μας παρκάρει πρώτο τραπέζι πίστα. Ο Άγγελος συνεννοείται με
τον σερβιτόρο, ο Άρης χαριεντίζεται με ένα ξέκωλο που τραγουδά
- τρόπος του λέγειν - και το ραντίζει με νεκρολούλουδα και ο Κοσμάς έχει
δαγκώσει τα δόντια του και σφίγγεται βαριανασαίνωντας.
- Ξέρεις ότι μπορείς να πας και να ξεράσεις ελεύθερα. Δεν είναι ντροπή, του λέω με τρόπο
- Ζαλίζομαι και το ταβάνι γυρίζει συνεχώς, μου κάνει με κόπο
Σε ένα ποτήρι στίβω με το χέρι δύο λεμόνια που βρίσκω στο τραπέζι και
το διαλύω με νερό. Του το δίνω να το πιει. Σε λιγότερο από μισή ώρα ο
Κοσμάς χορεύει πάνω στο τραπέζι μας.
- Που τον βρήκες αυτόν ρε? μου κάνει ο Πέτρος
- Είναι ο γείτονάς μου
- Μήπως πρέπει να του δώσεις εξιτήριο για σήμερα?
- Και αζιμούθιο* να του κόψω δεν θα βρει το σπίτι να γυρίσει
- Είδες τι κάνει το πολύ μέλι στα δάχτυλα?
- Ποια δάχτυλα. Αυτός έπεσε με τα μούτρα
- Είπαν στην γριά να χέσει έ?
- Και έχεσε και ξεκολιάστηκε...
- Πως πάει με την αϋπνία?
- Πάει και δεν πάει..
- Δηλαδή?
- Με τα φάρμακα κοιμήθηκα για λίγο
- Και μετά?
- Μια από τα ίδια
- Στο γιατρό πήγες?
- Πήγα
- Και?
- Είναι ψυχολογικό μου είπε και ότι με απασχολεί θα το βρω μέσα μου
- Του είπες ότι σε λίγο το έξω σου θα συναντήσει το μέσα σου από την έλλειψη βάρους?
- Δείχνω τόσο χάλια?
- Οι νεκροί έχουν καλύτερη όψη από τη δική σου
Εκείνη τη στιγμή σβήνουν τα φώτα, ανάβουν αναπτήρες, κινητά και από
τη πίστα ξεπροβάλλει σαν μεσσίας εξ ουρανού, μυστακοφόρος τελεμές* με
ετοιματζίδικη λευκή κοστουμιά και αρχίζει να απαγγέλει ψευτοκλανιές
με ύφος Λουτσιάνο Παβαρότι. Το κοινό από κάτω κόβει φλέβες, παραληρεί
και σιγοτραγουδά μαζί του. Αυτός με τη σειρά του ζητά περισσότερο πάθος
και κάνει μαθήματα ορθοφωνίας σε ένα κοινό που αντί να τον γιαουρτώσει
με άπαχο άπετσο και στραγγιστό στο πήλινο, τον αποθεώνει κλαίγοντας.
Μεταξύ αυτών και ο Κοσμάς. Πιο παθιασμένα από όλους. Ο Άγγελος έρχεται
και κάθεται δίπλα μου. Αδειάζουμε παρέα ότι έχει απομείνει από ένα
special ουίσκι.
- Περνάς καλά? μου κάνει
- Γαμιστερά...
Γελάει δυνατά. Μπορεί να είμαι ένα με το πάτωμα αλλά πάντοτε όταν
άκουγα τον άλλον να γελά δυνατά, αισθανόμουν μια ψυχική ανάταση. Σαν
να έκλεβα τον θάνατο. Σαν να αναμετρώμουν μαζί του στα σύνορα του Άδη
και του κατάφερνα ένα γερό χτύπημα που διαρκούσε όσο και το γέλιο του
διπλανού μου.
- Αναρωτιέσαι πως είναι ο παράδεισος? Γέλα και θα τον δεις.
- Έλα, κοίτα πόσους ανθρώπους κάνεις ευτυχισμένους, μου κάνει και μου δείχνει τον Άρη και τον Κοσμά οι οποίοι εκστασιάζονται στα ρεφρέν του ραψομανίκη.
- Γιατί νομίζω ότι η ιδέα ήταν δική σου?
- Χωρίς εσένα όλο αυτό δεν θα είχε σημασία. Δεν θα είχε γεύση
- Πως και έτσι?
- Εσύ είσαι το αλατοπίπερο της παρέας
- Να σου πω, πόσα έχεις πιει?
- Αρκετά για να λέω αλήθειες
- Να σου θυμίσω ότι εκτός από φιλόσοφος, είσαι και ο σωφέρ μας. Εκτός αν θέλεις η μπέμπα να ιδρώσει στα χέρια μου?
- Μπα, θέλει τα δικά μου χάδια.
Μια πρόποση μας βρίσκει σύσσωμους στο τραπέζι να κατεβάζουμε μια κανάτα
με καρπουζάκια. Στη πίστα έχει αρχίσει η λαϊκή ώρα, ή αλλιώς η ώρα του
βοδινού και ο ιδιοκτήτης έχει βγάλει ζωντανά στο πάλκο όλη τη μαρκίζα
του μαγαζιού. Μόνο η λεζάντα λείπει. Το αδηφάγο κοινό, η ματαιόδοξη
κοσμοπλημμύρα, οι Ελληνάρες αφού έχουν καταναλώσει ότι λουλουδικό
υπάρχει στο μαγαζί, εκτονώνονται στις χαρτοπετσέτες και μόλις
τελειώνουνε και αυτές, με πρωτεργάτη τον Άρη φέρνουν ότι
σκουπιδαριό βρίσκουν έξω από το μαγαζί και τους διπλανούς κάδους και
το εκτοξεύουν στα πόδια του γύφτικου συρφετού που δεν δείχνει να
πτοείται αλλά αντίθετα φαίνεται να το τραβάει ο οργανισμός του. Είναι
ώρα να του δίνουμε. Ο Άγγελος μας ζητά τι θέλουμε να κάνουμε. Η
πλειοψηφία ζητά στριπτιζάδικο και αφού έχουμε δημοκρατία, έστω και
πλασματική, λίγο μετά τις 04:00 σαν άλλη "Νυχτερινή περίπολος" του
Ρέμπραντ, περιπλανιώμαστε μεθυσμένοι στην Αχαρνών για την εξεύρεση της
χαμένης αντλαντίδας που στην δική μας περίπτωση είναι ένα κωλόμπαρο με
τίτλο "Μόνο καβάλα". Στην πόρτα ένας βλογιοκομένος* βλέποντας τους μισούς
από μας να ξερνούν μπροστά του και τους υπόλοιπους να του εξηγούν εν
μέσω κολλημάτων πως έχει η κατάσταση μας αρνείται κατηγορηματικά την
είσοδο. Στην θέα του πράσινου κολλαριστού κατοστάευρου από τον Άγγελο,
μας την ανοίγει και λέει και ευχαριστώ. Μπαίνοντας μέσα ο ήχος από το
"Misirlou" διασκευασμένο από τον Dick Dale και η θέα του κώλου ημίγυμνων
κοριτσιών που εκτελούν το νούμερο τους στο σωλήνα κάνει τον Άρη να
αφηνιάσει. Από κοντά και ο Κοσμάς σαν καβλωμένος σκύλος παραπατά μία απο
δω και μία από κει. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και αντί να παραγγείλουμε
βραστό με μπόλικο λεμόνι για το στομάχι, κομπρέσες και τήλιο παίρνουμε
ουίσκι με πάγο. Τι ουίσκι δηλαδή, πυρηνέλαιο για σαπούνι ήταν αυτό. Με το
που έρχονται τα ποτά, πέντε δίμετρες από τις χώρες του πρώην ανατολικού
μπλοκ διακτινίζονται δίπλα μας. Με το καλημέρα ο Άρης εξαφανίζεται. Η
τύπισσα που με πλευρίζει κάτι μου λέει στην γλώσσα της που δεν
πολυκαταλαβαίνω. Η προσπάθεια να μου μιλήσει αγγλικά αποβαίνει άκαρπη.
Αυτό που καταλαβαίνω απόξω απόξω είναι ότι τη λένε Τατιάνα και της
αρέσει να με χουφτώνει. Αλλά πεπεισμένη ότι μαζί μου δεν πρόκειται να
δει το χρώμα του χρήματος αποκαρδιώνεται και την κάνει για άλλες
πολιτείες. Μετά από λίγο ο Άγγελος με μια ξανθομαλλούσα Ραπουνζέλ*
ανεβαίνει στα ιδιαίτερα πατώματα για ένα prive χορό και αμέσως μετά
τον ακολουθεί και ο Πέτρος με μια μελαψή Μουλάν*. Μένει ο Κοσμάς να
με κοιτά ξελιγωμένος. Εκείνη τη στιγμή ανεβαίνει για το νούμερο της
μια μαυρομαλλούσα λεοπάρδαλη με μεγάλα μαύρα μάτια και κορμί να θες
να το πιεις στο ποτήρι και να το γλύψεις πόντο πόντο. Σπιθαμή προς
σπιθαμή. Ξεκινά να χορεύει στους ρυθμούς του "Walking With A Ghost"
των The National Fanfare of Kadebostany. Κατεβάζω το ποτό μου και
αρχίζω σιγά σιγά να βυθίζομαι στη παραίσθηση του κορμιού της. Ένα
αιλουροειδές που ήρθε να εξουσιάσει τα δουλικά ανδρικά κορμιά της
υφηλίου. Χορεύει σαν άλλη Σαλώμη, το χορό των εφτά πέπλων και είμαι
έτοιμος να της δώσω το κεφάλι μου στο πιάτο.
- Αν δίναμε τα κλειδιά του κόσμου τούτου στις γυναίκες πόσο καλύτερος θα ήταν, από αυτή τη χαβούζα που ζούμε τώρα? 
Μόλις η παράσταση τελειώνει, δεν περιμένω να έρθει αυτή σε μένα, πηγαίνω
εγώ σε αυτήν. Την πιάνω από το χέρι και την οδηγώ στο καθαρτήριο της ψυχής
μου. Δεν είναι η κόλαση. Μήτε και ο παράδεισος. Είναι το ενδιάμεσο.
- Με λένε Ναταλία, μου εκμυστηρεύεται σε άπταιστα ελληνικά. Εσένα?
- Έχει νόημα?
- Με 100 ευρώ μπορούμε να κάνουμε ότι θέλεις?
- Μόνο χορό
- Οκ. Μπορείς να με πιάνεις όπου θες
Την στιγμή που η Ναταλία τρίβεται πάνω στον κάβαλο μου αισθάνομαι σαν
τον Σίσυφο τον μυθικό βασιλιά της Κορίνθου, ο οποίος ξεγέλασε τον
θάνατο για χάρη του μεγαλείου της ζωής και του έρωτα. Και το έκανε δύο
φορές ο αθεόφοβος. Οι Θεοί του Ολύμπου για να τον τιμωρήσουν που τους
περιέπαιξε, τον έστειλαν κάτω στον Άδη και τον έβαλαν να σέρνει ένα
μεγάλο βράχο μέχρι το βουνό. Όταν τον έφτανε μέχρι την κορυφή ο βράχος
κυλούσε πάλι πίσω. Και ο Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να το κάνει αυτό
ξανά και ξανά στην αιωνιότητα. Ένας βράχος είναι η ζωή μου. Πάει και
έρχεται. Ευτυχία που είσαι...
Όταν κατεβαίνω τους βρίσκω όλους, πλυν του Κοσμά. Ο Άγγελος και ο Πέτρος
αποφασίζουν να φύγουν. Τώρα με τη μπέμπα ή με το ασθενοφόρο, είναι ένα
θέμα. Ο Άρης θα μείνει με τα κορίτσια.
- Ο Κοσμάς που είναι?
Μάλλον θα έφυγε. Ξαφνικά μια έντονη δυσφορία και μια ταχυπαλμία με οδηγεί
στην έξοδο. Κάθομαι στο κεφαλόσκαλο. Το στόμα μου έχει αφυδατωθεί και όλα
τα βλέπω θολά. Εκείνη τη στιγμή φωνές ακούγονται απο μέσα και φασαρία.
- Θεέ μου τι έκανε πάλι ο Άρης? μονολογώ
αλλά τα τερτίπια της ζωής με διαψεύδουν οικτρά. Η πόρτα ανοίγει και ο
Κοσμάς αλά μπρατσέτα βγαίνει κλωτσηδόν απέξω. Είναι χωρίς πουκάμισο και
φανέλα. Γυμνός από την μέση και πάνω. Φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση.
- Ρε Κοσμά τι έγινε μέσα? απορώ
- Με τις παλιοκαριόλες που έμπλεξα σήμερα..
- Κοσμά σύνελθε! Είσαι μεθυσμένος!
- Να μη θέλουν να γαμηθούν..
- Ρε Κοσμά εσύ βιώνεις μια ιεροτελεστία, μια μορφή δέσμευσης με την κοπελιά σου!
- Ρε δε πανά γαμηθείς και συ..
Αυτό μου είπε ο Κοσμάς ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων και εξαφανίστηκε.
Μετά, αυτό που θυμάμαι είναι ότι, ενημέρωσα τον πορτιέρη, να ενημερώσει
με την σειρά του τον Άρη χωρίς να τον διακόψει - αυτό του το τόνισα
ιδιαίτερα - ότι λιποθυμάω. Και αφού άραξα σε ιδανικό σημείο και είδα
ότι ήμουν αρκετά ασφαλής από τυχόν πέσιμο ή χέσιμο, λιποθύμισα.
Βλέπετε, δεν ξέρω αν σας το έχω αναφέρει ήδη, είμαι κύριος και στις
λιποθυμίες μου...




*Guest = Επισκέπτης, καλεσμένος, προσκεκλημένος.
*Τσελεμεντές = Νικόλαος Τσελεμεντές. Αρχιμάγειρος του 20ου αιώνα. Εμπνευστής
του γνωστού ομώνυμου βιβλίου με συνταγές, ο πρώτος ολοκληρωμένος οδηγός
μαγειρικής
*Στίχος του Νίκου Καββαδία από το "Αρμίδα"
*Bachelor = Πάρτυ εργένηδων
*Μπαγλαμάς = Τρίχορδο μουσικό όργανο. Μεταφορικά ο τιποτένιος, ο μηδαμινός,
ο ασήμαντος, ή, απλά, ο μαλάκας
*Αζιμούθιο = Από τη γαλλική λέξη azimut. Είναι η γωνία σε μοίρες που σχηματίζεται
από την κατεύθυνση του Βορρά και της διεύθυνσης κατά την φορά των δεικτών του
ρολογιού.
*Τελεμές = Από την τούρκικη λέξη teleme. Είδος μαλακού λευκού τυριού
*Βλογιοκομένος = Ο σημαδεμένος από τα εξανθήματα της ευλογιάς.
*Ραπουνζέλ = Παραμύθι ευρύτερα γνωστό από την συλλογή παραμυθιών των αδελφών Grimm
*Μουλάν = Ηρωίδα στην ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney.



Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Σαρανταέξι

Αναπνέω και πονάω. Ο νάρθηκας με ενοχλεί. Θέλω να τον βγάλω αλλά θα πρέπει να τον υποστώ για λίγες μέρες. Το πρήξιμο στα χείλη εξαφανίζεται σιγά σιγά και το μούδιασμα από την ξυλοκαίνη* είναι τόσο έντονο που τα ράμματα δεν τα αισθάνομαι καθόλου. Είναι εκεί όμως. Μάρτυς μου η γλώσσα. Η ένεση στο άνω χείλος, μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Δεν το περίμενα. Σε μια τόσο μικρή περιοχή γύρω από το στόμα να μαζεύονται τόσα πολλά νεύρα και να πρέπει να νεκρωθούν για λίγο. Να κάνουν ησυχία. Για να κουρνιάσει από πάνω τους η κλωστή έξι φορές και να μείνει μαζί τους για μια εβδομάδα. Αυτό που με τρελαίνει πιο πολύ, είναι ένα μικρό καρούμπαλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Με σφίγγει σαν μέγκενη*. Δε μπορώ να θυμηθώ τι το προκάλεσε. Μάλλον από την πτώση θα βρήκε κάπου. Ο εφημερεύων γιατρός όταν με είδε, απηύδησε. Με ρώτησε τι γυρεύω εκεί με αυτά τα χάλια και όταν απόρησα που να πάω, η απάντηση του ήταν στη σκουπιδιάρα. Βλέπετε τελείωνε μια ήσυχη βάρδια και στο παραπέντε του λάχαινε συναρμολόγηση και επανάληψη στην ανατομία άλφα και βήτα. Με λυπήθηκε όμως, όταν του είπα πως ήταν η τελευταία μου ελπίδα πριν κινήσω για την χωματερή. Μου έκανε εξετάσεις επί εξετάσεων και στο τέλος απεφάνθη. Κλειστό κάταγμα σε δύο πλευρά,μερικό σκίσιμο του άνω χείλους και μια ελαφριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση στην ινιακή χώρα.

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Σαρανταπέντε

Κεφάλαιο γυναίκες. Σίγουρα θα αναρωτιέστε ότι αποφεύγω επιμελώς να αναφερθώ σε αυτό το θέμα. Κάνετε λάθος. Είχα σκοπό να το κάνω. Στην ώρα του.
- Πως?
- Δεν με πιστεύετε?
- Εσείς όταν βγαίνετε σε ένα εστιατόριο πρώτα σας σερβίρουν το κυρίως πιάτο και στο τέλος τρώτε τα ορεκτικά? 
Όχι βέβαια. Πρώτα παραγγέλνετε τις σαλάτες και τα ποτά, μετά το κυρίως πιάτο και αν είστε large στο καπάκι χτυπάτε μια κρέμ μπρουλέ ή μια πανακότα.
- Κάνω λάθος?
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Και μια λοιπόν που σε σας άνοιξε η διάθεση και σε μένα ωρίμασε η σκέψη, είμαι έτοιμος να γράψω για τα θηλυκά όλου του κόσμου. Μόνο που σας εκλιπαρώ. Δεν θέλω να χάσω την συμπάθεια σας. Βλέπετε, πλέον είμαι εξαρτημένος από αυτήν.
Η προηγούμενη γενιά, των πατεράδων μας, έχασε με καμάρι την παρθενιά της στα "σπίτια", στους οίκους ανοχής κοινώς μπουρδέλα. Πάντα είχα μια απέχθεια σε αυτά - αν και πήγα κανά δυο φορές σαν φαντάρος - αφενός γιατί τα θεωρούσα εύκολη λύση και αφετέρου διότι ήμουν αντίθετος με το θέμα αγοραίος έρωτας. Και εξηγούμαι.
- Ο άντρας που κάνει όλη τη δουλειά γιατί να πρέπει να πληρώσει?

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Σαραντατέσσερα

Ανεβαίνω τα σκαλιά και στο κατώφλι της πόρτας στέκεται και με περιμένει. Έχει λίγες ρυτίδες παραπάνω από την τελευταία φορά που
την είδα. Φοράει ένα μαύρο φόρεμα και πέδιλα. Μου χαμογελά. Όταν φθάνω στην εξώπορτα με αγκαλιάζει και με φιλά.
- Έχεις αδυνατίσει ή μου φαίνεται? μου κάνει με παράπονο
- Σου φαίνεται. Αλλά και συ είσαι χλωμή?
- Μια χαρά είμαι
Λέμε και οι δύο ψέματα. Μπαίνω στο σπίτι. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα τα πράγματα είναι στη θέση τους. Μέχρι και στο γραφείο του είναι ακουμπισμένα τα γυαλιά του και η εφημερίδα του και τον περιμένουν. Η βιβλιοθήκη με τα σκονισμένα βιβλία του, η κουνιστή πολυθρόνα του και ο σωρός από περιοδικά και dvd κλασσικών ταινιών που στολίζουν το αρχείο του. Όλα είναι εκεί. Εκτός από αυτόν. Περίεργο που είναι πάντως. Όλα τα πράγματα παίρνουν αξία από μας τους ίδιους. Εμείς κινούμε το μικρό άψυχο συμπάν τους. Αν ξαφνικά σταματήσουμε, σταματούν και αυτά την κίνηση τους. Εξαρτώνται από μας. Εμείς από ποιον εξαρτόμαστε?

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Σαραντατρία

- Καλησπέρα για τον κύριο Κουλουβό έχω έρθει,
κάνω ευγενικά σε μία ώριμη σαραντάρα με γυαλιά μυωπίας που κάθεται στο γραφείο και μιλά στο τηλέφωνο. Δεν δείχνει να ξαφνιάζεται. Απεναντίας μου κάνει νεύμα να περιμένω. Όταν κλείνει το τηλέφωνο με κοιτά
- Είστε ο κύριος?  με ρωτά ενώ παράλληλα ρίχνει ματιές στην ατζέντα της
- Λυγίζος. Στέφανος Λυγίζος, κάνω τυπικά
- Το ραντεβού σας με το γιατρό, κύριε Λυγίζο είναι για τις 19:30 και η ώρα είναι 19:00?
- Το ξέρω, απλά ήρθα λίγο νωρίτερα αν δε σας πειράζει
- Εμένα καθόλου. Απλά θα περιμένετε...
- Έχω μάθει να περιμένω, κάνω με διάθεση να ανοίξω κουβέντα
- Περάστε στο χωλ, κύριε Λυγίζο. Ο γιατρός θα σας δει σε λίγο, μου πετά και την κλείνει άδοξα.
Κάθομαι σε ένα τριθέσιο δερμάτινο καναπέ. Δίπλα μου κάθεται ένας χοντρός λιπόσαρκος τύπος που με τον όγκο του καλύπτει τα δύο τρίτα του επίπλου.Τα κουμπιά του πουκάμισου του, κρατούν αντίσταση σε μια βαριά κοιλιά που αγκομαχά να λευτερωθεί. Τα πόδια του είναι σαν νταμιτζάνες πεντάλιτρες και στενάζουν μέσα σε ένα ξεβαμένο τζην, ενώ τα πέλματα του θυμίζουν βατραχοπέδιλα. Βαριανασαίνει αμίλητος. Απεναντί μου κάθεται μια εξηνταπεντάρα γιαγιά αδύνατη και ωχρή στο χρώμα του λουλακί. Έχει ακουστικά στα αφτιά που καταλήγουν σε ένα κινητό και ή τραγουδά ή μιλάει μόνη της. Ένα πράγμα απροσδιόριστο.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σαρανταδύο

Φανταστείτε την μητέρα φύση σαν ένα νόμισμα που κυλά από χέρι σε χέρι.Πάει σε όλους, ανεξαιρέτως φύλου και ηλικίας. Στην διπλή του όψη κουβαλάει το καλό και το κακό, την ζωή και το θάνατο, την ευτυχία και την δυστυχία, το γέλιο και το κλάμα, την χαρά και την λύπη, την ελπίδα και την απόγνωση. Όλοι μας κάποια στιγμή νοιώθουμε το νόμισμα στα χέρια μας πότε με την μία όψη και πότε με την άλλη. Πότε κορώνα, πότε γράμματα. Πότε γελαστοί και πότε γελασμένοι. Σε κάποιους έχει την τάση να κάθεται λίγο παραπάνω είτε είναι ευχάριστη η παρουσία του, είτε είναι δυσάρεστη.Στην πρώτη περίπτωση φοβάσαι ότι θα τελειώσει σύντομα και εύχεσαι κάθε στιγμή να μη συμβεί αυτό. Στην δεύτερη πεθαίνεις καθημερινά και προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να το ξορκίσεις. Και τα δύο αφήνουν σημάδια πάνω σου. Στο σώμα, στο πρόσωπο, στην ψυχή. Το πρώτο σε εξιδανικεύει. Το δεύτερο σε ωριμάζει. Και τα δύο σε ολοκληρώνουν.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Σαρανταένα

Δούλεψε για να ζεις και ζήσε τη στιγμή. Μην την αφήνεις να γίνει παρελθόν γιατί αυτός που ζει με τις αναμνήσεις δεν έχει παρόν. Και κατά συνέπεια αυτός που δε ζει το παρόν, δεν έχει μέλλον. Ζήσε το τώρα, ονειρέψου το αύριο και μίλα για το χθες. Δεν έχω ιδιαίτερες δυσκολίες στο να βρω δουλειά. Αρκεί να αρχίσω να ψάχνω. Τα προβλήματα ξεκινούν αφού την βρω. Με την ίδια ευκολία που μπαίνω, βγαίνω. Άλλοτε με διώχνουν και άλλοτε φεύγω μόνος μου. Τώρα θα μου πείτε με την σειρά σας ότι με την ανεργία στα ύψη λέω φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ηρεμήστε. Ακούστε το σκεπτικό μου και στο τέλος θα συμφωνήσετε μαζί μου.Ποτέ δεν είχα κάποιο σοβαρό θέμα με την φύση οποιασδήποτε δουλειάς.Μπορώ να κάνω τα πάντα. Κεσεδάκια σε γιαούρτια δώστε μου να βάλω για οχτώ ώρες. Το γάλα να μοιράσω πόρτα πόρτα. Σφραγίδες σε κοτόπουλα να βάλω. Ηλικιωμένους να περάσω απέναντι σε δρόμους ταχείας κυκλοφορείας. Θα το κάνω ευχαρίστως. Το δράμα μου έγκειται στη διάρκεια. Εκεί, ή θα τα κάνω θάλασσα και θα με διώξουν ή θα βαρεθώ και θα φύγω μόνος μου. Σε καμιά δουλειά δεν στέριωσα παραπάνω από κάποιους μήνες. Και πιστέψτε με είναι αρκετές.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Σαράντα

Δύο μέρες τώρα ένας μίνι καύσωνας έχει εγκατασταθεί στην πόλη μας.Ξεκίνησε με 35 βαθμούς Κελσίου και σήμερα ο υδράργυρος σαράντισε. Αποτέλεσμα αυτού η μισή Αθήνα να καίγεται και η άλλη μισή να πνίγεται στον ιδρώτα. Ο γείτονας του τρίτου έκανε την καλύτερη δουλειά. Πήρε την γριά του και έκλεισε δωμάτιο στο νοσοκομείο. Σου λέει αν έρθει ο χάρος, μην με βρει στα μαρμαρένια αλώνια αλλά στα σαλόνια του Μετροπόλιταν. Κάλλιον το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν*. Στο μπαλκόνι δεν στέκεσαι ούτε λεπτό. Από την υπερβολική ζέστη σου κόβεται η αναπνοή. Στο σπίτι έχω ανοίξει πόρτες και παράθυρα για να σχηματιστεί ρεύμα αλλά δεν σαλεύει φύλλο. Μέχρι και την εξώπορτα άνοιξα αλλά ίχνος από αέρα. Ο μόνος που μπήκε και αυτός κοπανιστός ήταν ο διαχειριστής που ζητούσε τα κοινόχρηστα. Για καλή μου τύχη ήμουν στο μπάνιο και ο διάλογος συνεχίστηκε με αυτόν απέξω να γκαρίζει και μένα μέσα να βρέχομαι στη ντουζιέρα για νιοστή φορά. Επέμενε ότι δεν θα έφευγε αν δεν έπαιρνε τα χρήματα και όταν του είπα ότι το μόνο που μπορούσε να πάρει αυτή την στιγμή ήταν τα σκουπίδια θύμωσε τόσο πολύ που φεύγοντας μου βρόντηξε την εξώπορτα. Δεν τον αδικώ. Θύμα θερμοπληξίας και αυτός.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Τριανταεννέα

Μεσημέρι στο σπίτι. Ησυχία. Αυτοκίνητα ανεβαίνουν στο ρελαντί την Φιλολάου κουβαλώντας το καθένα και μια διαφορετική ιστορία για να χαθούν στο πουθενά. Μικρά μαγαζιά κλείνουν για την μεσημβρινή σιέστα*. Άνθρωποι ανεβοκατεβαίνουν κυνηγώντας το τίποτα. Πιάτα στριμώχνονται σε στρωμένα τραπεζομάντιλα και κάθε λογής φαγητά σερβίρονται στην ώρα τους. Μια πανδαισία γεύσεων. Ένα μπουκέτο οσμών φιλτράρεται στην μύτη μου. Με ακολουθεί παντού. Ζαλίζομαι. Κλείνω το παράθυρο. Πέφτω στο κρεβάτι. Ανοίγω το βιβλίο του Joseph Conrad "Η καρδιά του σκότους" και σαν άλλος Μάρλοου ταξιδεύω με ατμόπλοιο πέρα από το φως, στο απόλυτο σκοτάδι της αβύσσου.
- Ευτυχία που να σαι?
- Τι θα κάνω σήμερα?
- Μη ξεχάσω να φάω..
- Κάποια στιγμή πρέπει να περάσω από το σπίτι και να την δω...
Ξάφνου η πόρτα χτυπά. Δεν σηκώνομαι. Δεν είναι για καλό. Όποιος είναι θα φύγει. Επιμένει. Το ίδιο και γω. Όποιος και να σαι πάρε τους μπελάδες και τις σκοτούρες μαζί σου. Δεν σε ακούω. Δεν υπάρχεις. Είσαι μέσα στο μυαλό μου. Δεν είναι όμως. Γιατί τώρα ακούω και φωνές. Εκτός και αν είμαι τρελός.
- Λες?
Οι φωνές δεν είναι πολλές παρά μόνο μία. Και επαναλαμβάνει συνεχώς το όνομα μου.
- Ποιος διάολος είναι και τι θέλει?

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Τριανταοχτώ

- Πάρε αυτό το Mojito και βάλτο εκεί που ξέρεις, λέει ένας τύπος σε έξαλλη κατάσταση στον Στέλιο που τον κοιτά με απορία. Είναι γύρω στα 40, φορά γκρι κοστούμι με σκούρα μπλε γραβάτα και ασορτί παπούτσια. Σαν ιατρικός επισκέπτης ένα πράγμα.Στο δεξί του χέρι κρατά ένα Cohiba μισοσβησμένο που αφήνει ανεπαίσθητα το άρωμα του.Δείχνει σίγουρος και με αυτοπεποίθηση.
- Γιατί τι έχει? ρωτά ο Στέλιος και είναι έτοιμος να ξεσπάσει
- Τι δεν έχει να ρωτάς καλύτερα? κάνει αυτός
- Τι δεν έχει?
- Μέντα άσχετε...
Σίγουρα έχει φλέμα σκέφτομαι και αρχίζω να το διασκεδάζω.
- Δεν είχα μέντα. Τι να κάνω? απολογείται ο Στέλιος
- Ας μου το λεγες  να πάρω κάτι άλλο, κάνει αυτός
- Τι θα λεγες να πάρεις δρόμο?
- Τον ακούσατε? απευθυνόμενος σε μας. Δείτε συμπεριφορά προς πελάτη.
  Και όλα αυτά γιατί δεν μπορεί να φτιάξει ένα κοκτέηλ Mojito!!!
- Φτιάχνω άριστα όμως το κοκτέηλ "σου σπάω τη μάπα"
- Που είναι το αφεντικό σου? Θέλω να δω το αφεντικό σου?
- Κου - Κου, κάνεις ο Στέλιος αποστωμοτικά.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Τριανταεφτά


"Κλείνω τα μάτια και νομίζω πως θα ξυπνήσω κάπου αλλού, μα όταν τα ανοίγω και κοιτάω χάνω τη σκέψη, χάνω το νου..."
Η ατάκα αυτή είναι γραμμένη έξω από ένα κουτί παπουτσιών. Εκεί μέσα στριμώχνονται και σκονίζονται, κοντά τώρα μια δεκαετία, αναμνήσεις και εμπειρίες από το στρατό.Λένε πολλοί, πως η παραμονή σου εκεί σε κάνει άντρα, ενώ αυτοί που τον απέφυγαν μένουν με το στίγμα*. Εγώ για να είμαι ειλικρινής φορώντας τη παραλλαγή δεν ένοιωσα περισσότερο άντρας και επειδή ο Άγγελος και ο Πέτρος κατάφεραν και δεν την έβαλαν σας διαβεβαιώνω πως δεν έχουν καμιά διαφορά από μένα. Ίσως οι ίδιοι να νομίζουν ότι διαφέρουν. Σα νεοσύλλεκτος παρουσιάστηκα το 2003 στη Κόρινθο και μετά από δύο μήνες πήρα μετάθεση για τη Σάμο. Από κει απολύθηκα. Έκανα σύνολο 18 μήνες. Το παράδοξο είναι ότι λίγους μήνες μετά, οι τζουτζέδες* του Υπουργείου Άμυνας μείωσαν την θητεία στο μισό. Περίμεναν εμένα μάλλον να φύγω. Ποτέ δεν κατάλαβα την ανούσια παρουσία μου στο στρατό σε βάρος της αδικαιολόγητης απουσίας μου από τη ζωή. Αυτά που σου λείπουν εκεί πάρα πολύ, είναι πράγματα αυτονόητα. Που σου θυμίζουν κάποτε ότι ήσουν άνθρωπος. Ένα καλό φαγητό, ένα καλό κρασί, μια γυναικεία παρέα, ένας κινηματογράφος. Όλα αυτά γίνονται είδος πολυτελείας. Καθημερινά αποξενώνεσαι και κατεβαίνεις δυο δυο τα σκαλιά της παρακμής. Το δύσκολο δεν είναι να επιβιώσεις. Αυτό το καταφέρνουν λίγο πολύ όλοι. Το δύσκολο είναι να συνηθίσεις. Έγω την πρώτη μέρα έφαγα με όρεξη ένα άθλιο ζαμπόν με πατάτες, κατόπιν πήγα τουαλέτα και το επόμενο πρωινό σηκώθηκα με στύση. Απίστευτα πράγματα.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Τριανταέξι

Μένω Παγκράτι τα τελευταία τρία χρόνια και ευελπιστώ να μείνω εδώ κάμποσο. Και λέω ευελπιστώ γιατί τον τελευταίο καιρό τα λουριά έχουν σφίξει. Επαναλαμβάνω λάθη του παρελθόντος. Πριν, έμενα Νέα Σμύρνη. Πάνω από την πλατεία. Και πιο πριν Ζωγράφου. Κοντά στη Φιλοσοφική. Από κει έφυγα νύχτα. Ο ιδιοκτήτης με έψαχνε μέρες. Όταν το πήρε απόφαση ότι δε θα με βρει κατέσχεσε τα πράγματα μου. Μια ψαροκασέλα στην οποία κοιμόμουν, ένα τραπέζι, δυο καρέκλες, ένα ψυγείο, ένα ραδιόφωνο της πούτσας, κάτι ρούχα και λίγα κουζινικά. Φθηνοπράγματα. Το μόνο για το οποίο χαλάστηκα ήταν το ψυγείο. Ήταν ένα παλιό αμερικάνικου τύπου το οποίο είχα αγοράσει κοψοχρονιά* από το Μοναστηράκι. Στις τρέλες ζέστες του καλοκαιριού το χρησιμοποιούσα και σαν κλιματιστικό. Το άνοιγα και έψυχα το χώρο.Μεγάλες διαστάσεις. Μπορούσες να βάλεις μέσα πτώμα και να το διατηρήσεις μέρες εκεί. Κάνα δυο φορές που με αιφνιδίασε με δικό του κλειδί εκεί μέσα κρύφτηκα. Πάγωσαν τα παπάρια μου μέχρι να φύγει. Για τα υπόλοιπα δε με ένοιαξε. Ποτέ δεν δέθηκα με τα πράγματα. Προτιμώ να δένομαι με τους ανθρώπους. Αυτό που δε θα ξεχάσω από κει, είναι κάτι τρελά ξενύχτια στη Πολυτεχνειούπολη και το καθημερινό μπανιστήρι* από τη βεράντα μου προς την φοιτητική εστία με θύματα αθώα λάγνα θηλυκά με φιδίσια κορμιά που άπλωναν την μπουγάδα τους στο μπαλκόνι συνήθως μόνο με το άρωμα τους. Πολλές φορές και χωρίς αυτό. Πρόλαβα και έμεινα δύο χρόνια. Τους τελευταίους έξι μήνες τσάμπα. Στην Νέα Σμύρνη το είχα δει το έργο και όταν ο ιδιοκτήτης άρχισε να γίνεται ενοχλητικός και να μου τα ζαλίζει ξεκίνησα την μετακόμιση. Κάθε μέρα έφευγα και έπαιρνα και ένα πράγμα μαζί μου.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Τριανταπέντε

Η μεγαλύτερη αμαρτία, λένε, είναι το χαραμισμένο ταλέντο. Ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα ο Πέτρος, ήταν αρκετά δημοφιλής στο σχολείο,σημαιοφόρος, πρόεδρος του 15μελούς, αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ και περιζήτητος στις γυναίκες. Οι καθηγητές τον είχαν παράδειγμα και οι γονείς πρότυπο για τα παιδιά τους. Κακά τα ψέμματα. Είχε στόφα ηγέτη. Γνωριστήκαμε σε ένα παραλιακό μπαρ που είχε κλείσει ο ίδιος για να γιορτάσει την είσοδο του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα της Φαρμακευτικής και είχε καλέσει το μισό σχολείο. Εγώ 17χρονο σκατό τότε, πειραματιζόμουνα με ένα μπουκάλι ρούμι και σε δύο ωρίτσες το στομάχι μου είχε αποβάλλει το οξύ από μέσα μου χαρίζοντας σε μένα ένα τεράστιο λεκέ από ξέρατα στο σακάκι μου και στους υπόλοιπους γέλια στη  διαπασών. Ο Πέτρος ήρθε από πάνω μου,στάθηκε και μου είπε
- Μάγκα μου δε το χρειάζεσαι αυτό?
- Και που ξέρεις εσύ τι χρειάζομαι?
- Θες να πιούμε ένα τσιγάρο παρέα?

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Τριαντατέσσερα

- Λοιπόν κύριοι, υποθετική ερώτηση στην οποία καλείστε να απαντήσετε,κάνει ο Άρης αφήνοντας το ποτό του στο μπαρ. Λίγο πριν, το έχει αδειάσει μονορούφι. Ο Στέλιος σαν καλός οικοδεσπότης το ξαναγεμίζει με πάθος.Λίγο πιο πέρα εγώ, διακριτικά στο περιθώριο, να αναρωτιέμαι τη μαλακία θα πει πάλι. Οι μουσικοί ήχοι των Red Hot Chilli Peppers με το "Californication" είναι η μοναδική όαση και η παρηγοριά μου μετά το τρίτο Dimple blended.
- Έχετε τη γκόμενα στο κρεβάτι και σας βάζει το εξής δίλημμα: ή να της κάνετε γλειφοκώλι ή να σας βάλει κωλοδάχτυλο. Τι διαλέγετε?
- Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική? κάνει ο Στέλιος που δείχνει να προβληματίζεται σοβαρά.
- Καμία, απαντά ο Άρης σαδιστικά.
- Θα της έγλυφα το κώλο αλλά πρώτα θα την έβαζα να πλυθεί καλά! Έσύ Άρη τι θα κανες?
- Εννοείται γλυφοκώλι. Τη κωλοτρυπίδα μου δεν την διαπραγματεύομαι με καμιά και με κανέναν.
Μετά από κάποια δεύτερα αφού κοιτάζονται λες και έλυσαν κάποιο σπουδαίο γρίφο γυρίζουν προς το μέρος μου.
- Εσύ Στέφανε? κάνουν μαζί και περιμένουν τη γνώμη μου για να επιβεβαιωθεί η βλακεία τους.
Το βλέμμα μου πλανιέται στο χώρο. Κάθομαι στην άκρη του μπαρ και αριστερά μου απλώνεται μία μπάρα, ένας μεγάλος μακρόστενος πάγκος που φτάνει μέχρι το τέλος του διαδρόμου και καταλήγει στις τουαλέτες. Όρθια ξύλινα σκαμπό βρίσκονται στη σειρά και πάνω σε αυτά κάθονται σόλο γυναίκες, ζευγάρια που χαχανίζουν, θαμώνες που πίνουν το ποτό τους, μεθυσμένοι που παραμιλούν, καμάκια που ψάχνονται και μικρές παρέες που κάθονται εναλλάξ. Πίσω υπάρχουν τραπέζια για μεγαλύτερες συναθροίσεις. Στους τοίχους υπάρχουν σπάνια βινύλια από Beatles, Rolling Stones, Elvis,Led Zeppelin και Pink Floyd και στο βάθος ένας μικρός χώρος για αυτοσχέδιες μπάντες που παίζουν μετά τις 00:00. Κοιτώ την ώρα. Κοντεύει 23:00. Για μία ώρα ακόμα είμαι αναγκασμένος να ακούω τις παπαριές τους.
- Λοιπόν?

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Τριαντατρία

Για κάποιους ανθρώπους η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη. Έχουν φροντίσει για αυτούς κάποιοι άλλοι. Παράδειγμα. Ο γιος ενός βασιλιά γεννιέται πρίγκηπας. Ο γιος ενός μεγιστάνα γεννιέται πλούσιος. Κανείς από αυτούς δε το ζήτησε. Κανείς δε ρωτήθηκε. Απλά προέκυψε. Ο Άγγελος ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Όχι βέβαια. Δεν είναι γαλαζοαίματος, αν και πολλές φορές φέρεται σαν να είναι. Oύτε βέβαια γιος μεγιστάνα, αν και το χρήμα ρέει άφθονο. Απλά η μοίρα, του έδειξε το πιο γλυκό της πρόσωπο, αν και στην αρχή χρειάστηκε να του δείξει το πιο σκληρό. Ο πατέρας του το φθινώπορο του 95 βγήκε να αγοράσει τσιγάρα στο περίπτερο. Από τότε δεν το ξανάδε κανείς. Ο Άγγελος ήταν τότε μόνο 10 χρονών. Η μητέρα του αναγκάστηκε να κάνει δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα.Κατάλαβε από πολύ νωρίς το νόημα της ζωής και μια που δεν ήθελε να λείψει τίποτα από το κανακάρη της ξαναπαντρεύτηκε έναν σιτεμένο για την ηλικία της άντρα που είχε τη καρδιά του. Αυτός τους άφησε χρόνους τον Αύγουστο του 2004. Δύο μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Ο Άγγελος συμμετείχε σαν εθελοντής. Ο γέρος έφυγε με το παράπονο ότι δεν τον καμάρωσε. Τον αγαπούσε πολύ. Παρόλο που δεν ήταν γιος του. Δεν τον αδικώ. Ο κολλητός μου είναι αγαπησιάρης. Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Ο γέρος λοιπόν πέρα από τη καρδιά του έτυχε να έχει δώδεκα ακίνητα στο Κολωνάκι. Χώρια κάτι μετοχές και κάμποσα ομόλογα στην άκρη. Έτσι λοιπόν ο Άγγελος, ενήλικος πλέον, βρέθηκε να είναι ο μοναδικός κληρονόμος και μέσα σε ένα βράδυ αυτός και η μητέρα του μετακόμισαν σε μια μεζονέτα στην Αναγνωστοπούλου. Καθόλου άσχημα για μια μάνα και ένα παιδί από το Βύρωνα. Από τότε δεν τους έλειψε τίποτα.