- Καλημέρα Νικ. Ελπίζω να ξεκουράστηκες και να είσαι καλύτερα από χθες.
- Ρωτάς αν κοιμήθηκα καθόλου... Μετά από ενάμιση αιώνα ξάπλα, δεν μου κολλάει πια ύπνος. Και έχω ένα παράπονο. Ζήτησα χθες, από τους βοηθούς σου, μία τηλεόραση για να σκοτώσω την ώρα μου και με κοιτούσαν λες και ήρθα από τον Άρη.
- Σε κοιτούσαν περίεργα γιατί δεν γνωρίζουν τι είναι...
- Μιλάς σοβαρά. Δεν έχετε τηλεόραση?
- Δεν μας χρειάζεται Νικ. Η δική σου γενιά γαλουχήθηκε πάνω σε ένα καναπέ τρώγοντας πατατάκια και μένοντας για ώρες αποβλακωμένη μπροστά σε ένα χαζοκούτι. Εμείς πιστεύουμε ότι η ζωή είναι εκεί έξω και έτσι τις καταργήσαμε. Δεν έχουμε ανάγκη από τηλεπερσόνες και μαϊντανούς. Όπως επίσης σταματήσαμε εφημερίδες και περιοδικά. Και στο ραδιόφωνο παίζουμε αποκλειστικά μόνο μουσική.
- Και από που ενημερώνεστε?
- Από το διαδίκτυο. Μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε, οτιδήποτε. Όλοι είμαστε εν δυνάμει δημοσιογράφοι γιατί κακά τα ψέματα Νικ, η γενιά σου είχε πήξει από μαχόμενους επαγγελματίες ρεπόρτερ της πορδής, συντάκτες και κονδυλοφόρους παρλαπίπες του γλυκού νερού και στημένους ειδησεογράφους.
- Δεν είναι επικίνδυνο να μπορεί να γράφει ο καθένας?
- Ο κυβερνοχώρος έχει την δύναμη να αναδείξει αυτά που πρέπει και τα υπόλοιπα να τα στείλει στον κάδο ανακύκλωσης.
- Κατάλαβα. Άδικος κόπος ο καταψύκτης για τον Πρετεντέρη λοιπόν!
- Ποιος είναι ο κύριος?