Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Το κλειδί

- Το βρήκατε το κλειδί?
μου κάνει με στόμφο ένας γλοιώδης τύπος μετρίου αναστήματος με μαύρα μαλλιά χωρίστρα, καστανά μάτια, καχεκτικά ζυγωματικά, μικρή μύτη, στεγνό στόμα και στρογγυλό πηγούνι. Κάθεται πίσω από την ρεσεψιόν την στιγμή που περνώ από μπροστά του ζωσμένος με τσάντες, σωσίβια και μπρατσάκια και δεν μπαίνει καν στο κόπο να με βοηθήσει. Είναι η τρίτη μέρα στο νησί και η τέταρτη φορά που με ρωτά.Τι να του πεις τώρα? Θυμάμαι ότι το πήρα και μεταξύ παιδιών και αποσκευών, τό δωσα στην γυναίκα μου, η οποία με τη σειρά της το έδωσε στις καμαριέρες για να μεταφέρουν το παρκοκρέβατο στο δωμάτιο μας. Εκεί χάνονται τα ίχνη του γιατί οι τελευταίες ισχυρίζονται ότι άνοιξαν με δικό τους κλειδί - πασπαρτού. 
- Δυστυχώς όχι, του απαντώ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάφερα να ψάξω ακόμα, απολογούμαι 
- Σας ρωτάω γιατί αν δεν το βρείτε θα πρέπει να βγάλω ένα καινούριο... 
Και τι θες, να πάμε παρέα στον κλειδαρά? θέλω πολύ να του πω αλλά υπόσχομαι ότι θα ψάξω με την πρώτη ευκαιρία. 
Το ξενοδοχείο είναι ριζωμένο σε μια μικρή προκυμαία καιρό τώρα εγκαταλειμμένη. Εκεί που παλιά έδεναν πολυτελή σκάφη και ιστιοφόρα, τώρα βρίσκονται μερικές τρύπιες ξαπλώστρες, κανά δυο ξεχαρβαλωμένες ομπρέλες και μπόλικες πλαστικές καρέκλες που όταν κάθεσαι πάνω τους, ιδρώνει ο κώλος σου και παίρνει το σχήμα τους. Το δωμάτιο είναι στο πρώτο όροφο και πας μόνο με τις σκάλες διότι ο αρχιτέκτονας δεν προνόησε ασανσέρ. Με τις σκάλες πας για πρωϊνό, με τις σκάλες πας στην πισίνα, με τις σκάλες πας στην παραλία, με τις σκάλες πας για φαγητό, με τις σκάλες γενικώς... Και αν έχεις μαζί σου καρότσι με κανά δυο μπαγκάζια και παιδιά, τότε τύφλα να 'χει ο Σουλεϊμάνογλου... 

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Το Πείραμα ( ΣΤ Μέρος )

Φάκελος Αξιολόγησης του ασθενή υπ' αρ.1212 Νίκου Γ.- Σχόλια και κρίσεις του καθηγητή Κρυογενετικής Γ.Κοσμάτου - Έτος 2187: Μετά από έξι μέρες ενδελεχούς παρατήρησης και καταγραφής μέσα από αλλεπάλληλες συνεντεύξεις ο ασθενής Νίκος Γ. αρνείται συστηματικά να προσαρμοστεί στην τωρινή πραγματικότητα. Υποφέρει από αϋπνίες και μένει προσκολημένος στο παρελθόν, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονταν στην παγοκυψέλη. Η ελπίδα που είχα, για πνευματική του ανάταση βλέποντας τον πρόεδρο της ομοσπονδίας Μπάσκετ εξανεμίστηκε, διότι μετά από εκείνη την μέρα ο ασθενής μου έχει περιπέσει σε μελαγχολία. Παρόλ' αυτά το εξιτήριο για αύριο το πρωϊ, είμαι αναγκασμένος να του το δώσω μην έχοντας άλλη επιλογή βασίζομενος πρωτίστως στο πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας του ατόμου που διέπει την κοινωνία μας και έχει ενσωματωθεί στο DNA μας ως ακρογωνιαίος λίθος.
Την ίδια μέρα, λίγες ώρες αργότερα: 
- Νικ πέρασα για να σε χαιρετήσω. Η σημερινή μέρα είναι η τελευταία σου, στην κλινική. Αύριο το πρωϊ έχεις το ελεύθερο να πας όπου σου κάνει κέφι. 
- Με ξαμολάτε στην αρένα με τα λιοντάρια ε...?